Ludwik Dujanowicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Dujanowicz
Ilustracja
kapitan kapitan
Pełne imię i nazwisko

Ludwik Emil Józef Dujanowicz

Data i miejsce urodzenia

22 marca 1897
Lwów

Data śmierci

po 1945

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Oddział Wydzielony „Wejherowo”

Stanowiska

dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
obrona Wybrzeża w kampanii wrześniowej

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Krzyż Wojskowy Karola

Ludwik Emil Józef Dujanowicz (ur. 22 marca 1897 we Lwowie, zm. po 1945) – kapitan Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22 marca 1897 we Lwowie, w rodzinie Grzegorza, adiunkta podatkowego w urzędzie podatkowym w Oświęcimiu i Henryki z Palatzkich[1][2]. Ukończył czteroklasową szkołę powszechną w Oświęcimiu, a następnie sześć klas w c. k. Gimnazjum w Bochni[3][4][a]. 1 września 1913 wstąpił do Szkoły Kadetów Piechoty we Lwowie[3]. Po trzech latach zakończył naukę zdanym egzaminem maturalnym i został przyjęty do Technicznej Akademii Wojskowej w Mödling – Klasa Pionierów w Hainburgu[3]. W czasie I roku szkolnego nauka została mu przerwana, mianowany chorążym piechoty ze starszeństwem z 1 września 1916 został wcielony do Pułku Piechoty Nr 57 i przydzielony do kadry tego oddziału w Przerowie na Morawach[6][7]. 4 października 1916 na czele kompanii marszowej pułku udał się na front rosyjski[6]. W kwietniu 1917 razem z pułkiem został skierowany na front włoski[6]. W październiku 1918 razem z innymi Polakami – żołnierzami Pułku Piechoty Nr 57 wrócił do Tarnowa[6]. Wstąpił do polskiego 57 Pułku Piechoty Ziemi Tarnowskiej (późniejszego 16 Pułku Piechoty) i objął funkcję adiutanta II batalionu[6]. 16 stycznia 1919 został przeniesiony do Pułku Piechoty Ziemi Bocheńskiej w Bochni (późniejszego 15 Pułk Piechoty), w którym pełnił obowiązki II adiutanta[6]. 13 marca tego roku jako adiutant I batalionu 15 pp majora Józefa Wolfa wyruszył na odsiecz Lwowa[6]. Wziął udział we wszystkich walkach 15 pp z Ukraińcami, a później bolszewikami[6]. W 1919 pod Dołhomościskami został kontuzjowany[8]. Wyróżnił się męstwem 4 i 5 sierpnia 1920 dowodząc 9. kompanią w boju pod wsią Piszcza oraz 20 sierpnia pod Nasielskiem i 5 września w bitwie pod Stepankowicami[9][10]. 4 grudnia 1920 Naczelny Wódz Józef Piłsudski udekorował go Orderem Virtuti Militari[6].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w macierzystym pułku, który stacjonował w Dęblinie[11][12][13][14]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 2236. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. W marcu 1930 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[16] i przydzielony do 29 Baonu Odwodowego w Suwałkach na stanowisko dowódcy kompanii[6]. W marcu 1931 został przeniesiony z KOP do 55 Pułku Piechoty w Lesznie[6][17][18]. Z dniem 1 października 1932 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII[6][19], a z dniem 31 maja 1933 przeniesiony w stan spoczynku[6][20]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Jarocin. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[21].

W kwietniu 1933 rozpoczął praktykę w Kasie Chorych w Rawiczu[6]. W lipcu tego roku został zatrudniony w Kasie Chorych w Lesznie na stanowisku biuralisty[6]. Z dniem 1 października 1933 miał być zwolniony z tego stanowiska[3]. W kwietniu 1938 mieszkał w Lesznie przy ul. Starozamkowej 25[22]. Z dniem 1 lipca 1938 został przeniesiony z Ubezpieczalni Społecznej w Lesznie do Ubezpieczalni Społecznej w Wejherowie[23].

We wrześniu 1939 walczył w obronie wybrzeża dowodząc kompanią ochotniczą z Wejherowa (nazywaną również Wejherowską Ochotniczą Kompanią Harcerską)[24][25][26]. 9 września został kontuzjowany[27]. Dostał się do niemieckiej niewoli. W niewoli był maltretowany przez Niemców[27]. 13 czerwca 1940 został przeniesiony z Oflagu II A Prenzlau do Oflagu VII A Murnau[28]. Po zakończeniu II wojny światowej wrócił do kraju i został zarejestrowany w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Bochnia jako kapitan[29].

Był żonaty z Remisławą, z którą miał syna Antoniego (ur. 3 marca 1922[8], zm. 4 marca 1991[30]). Żona i syn walczyli w ochotniczej kompanii harcerskiej[31]. Podpułkownik dyplomowany Marian Sołodkowski awansował Antoniego Dujanowicza na plutonowego[25].

Ordery, odznaczenia i odznaki[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Grzegorz Dujanowicz został awansowany na oficjała podatkowego X klasy i przeniesiony do głównego urzędu podatkowego przy c. k. Starostwie w Bochni[5].
  2. ↑ Ludwik Dujanowicz zagubił oryginalny krzyż w grudniu 1920[32].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
  2. ↑ Szematyzm 1897 ↓, s. 11, 188.
  3. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  4. ↑ Sprawozdanie 1913 ↓, s. 94, ukończył klasę VIb.
  5. ↑ Szematyzm 1906 ↓, s. 18, 256.
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Kolekcja ↓, s. 4.
  7. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 122, 501.
  8. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
  9. ↑ Kolekcja ↓, s. 6.
  10. ↑ Wiącek 1929 ↓, s. 26.
  11. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 64.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 167, 440.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 158, 383.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 31, 236.
  15. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 110.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 118.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931, s. 122.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 81, 583.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 listopada 1932, s. 398.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 20 maja 1933, s. 123.
  21. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 330, 990.
  22. ↑ Kolekcja ↓, s. 11.
  23. ↑ Kolekcja ↓, s. 13.
  24. ↑ Tym i Rzepniewski 1979 ↓, s. 203, 215, 217, 366, 373, 398, 400, 415, 420, 421, 424, 425, 613, 620.
  25. ↑ a b Tym i Rzepniewski 1985 ↓, s. 250.
  26. ↑ Sulich 2019 ↓, s. 39.
  27. ↑ a b Tym i Rzepniewski 1985 ↓, s. 478.
  28. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-11-25].
  29. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-25]..
  30. ↑ śp. ANTONI DUJANOWICZ. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Gliwicach. [dostęp 2022-11-25].
  31. ↑ Tym i Rzepniewski 1979 ↓, s. 214, 217, 422, 423, 424, 425.
  32. ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
  33. ↑ Kolekcja ↓, s. 5, otrzymał legitymację z numerem „141”.
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921, s. 481.
  35. ↑ Wiącek 1929 ↓, s. 39.
  36. ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 3.
  37. ↑ a b c Ranglisten 1918 ↓, s. 642.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Dujanowicz&oldid=71674137”