Ludwik Karol Orleański (książę Nemours)

Ludwik Orleański
Ludwik Karol Filip Rafał
	Książę Nemours, książę krwi królewskiej
	; mal. Franz Xaver Winterhalter, 1839
	Książę Nemours
Okres	od 9 sierpnia 1830; do 24 lutego 1848; a. 26 czerwca 1896 de iure ancien't regime
Poprzednik	Ludwik Filip III
Następca	Gaston
	Dane biograficzne
Dynastia	Burbonowie orleańscy
Data i miejsce urodzenia	25 października 1814 ; Paryż
Data i miejsce śmierci	26 czerwca 1896 ; Wersal
Miejsce spoczynku	Kaplica królewska w Dreux
Ojciec	Ludwik Filip I
Matka	Maria Amelia Burbon-Sycylijska
Rodzeństwo	Ferdynand Filip, Ludwika Maria, Maria, Franciszka, Klementyna, Franciszek, Karol, Henryk, Antoni
Małżeństwo	Wiktoria Koburg-Koháry; od 26 kwietnia 1840; do 10 grudnia 1857
Dzieci	Gaston, Ferdynand, Małgorzata, Blanka
	Moneta
	; Monogram Ludwika, księcia Nemours
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ludwik Karol Filip Rafał Orleański fr. Louis Charles Philippe Raphaël d’Orléans (ur. 25 października 1814 w Paryżu, zm. 26 czerwca 1896 w Wersalu) – francuski arystokrata, członek domu panującego Królestwa Francuzów jako syn Ludwika Filipa I, od 1830 książę Nemours.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako drugi syn Ludwika Filipa (1773–1850), księcia Orleanu, i jego żony Marii Amelii (1782–1866), księżniczki (królewny) Obojga Sycylii. Posiadał liczne rodzeństwo. Poza starszym Ferdynandem Filipem (1810–1842) miał czterech młodszych braci: Franciszka (1818–1900), Karola (1820–1828), Henryka (1822–1897) i Antoniego (1824–1890), jak też tyle samo sióstr: starsze Ludwikę Marię (1812–1850) i Marię (1813–1839), oraz młodsze Franciszkę (1816–1818) i Klementynę (1817–1907). Dzieciństwo spędził mieszkając w Palais-Royal.

W 1826, w wieku 12 lat, został mianowany pułkownikiem z przydziałem do 1 reg. szaserów. W 1829–1833 uczęszczał do Liceum Henryka IV. W 1830, kiedy to jego ojciec objął tron króla Francuzów, uzyskał dziedziczny tytuł rodowy księcia Nemours, co pozwoliło mu wejść w skład parostwa. Dwukrotnie rozważano jego kandydaturę do objęcia rządów w obcych krajach, w 1825–1832 Grecji, a w 1831 Belgii.

26 kwietnia 1840 w Château de Saint-Cloud wziął ślub z Wiktorią z Saksonii-Coburga-Kohary. Mieli razem czworo dzieci:

Ludwika Filipa Marię Ferdynanda Gastona Orleańskiego (1842–1922), męża księżniczki Izabeli Brazylijskiej,
Ferdynanda Filipa Marię Orleańskiego (1844–1910), księcia Alençon, męża Zofii Charlotty Wittelsbach,
Małgorzatę Adelajdę Marię Orleańską (1846–1893), żonę Władysława Czartoryskiego,
Blankę Orleańską (1857–1932),

W 1842 zmarł starszy brat księcia – Ferdynand Filip, książę Orleanu, a Ludwik Karol mógł zostać regentem w imieniu małoletnigo bratanka – Filipa. Regentem nie został, ponieważ nigdy nie lubił piastować funkcji publicznych, a jego wyniosłość i rezerwa uczyniły go niepopularnym.

W 1848, po wybuchu rewolucji, Ludwik Karol długo bronił Tuileries, aby ukryć fakt, że król uciekł, ale wzbraniał się przeciw użyciu radykalnych środków przeciwko napierającemu tłumowi. Razem ze swoją bratową Heleną Luizą z Meklemburgii-Schwerinu i jej dwoma synami udał do parlamentu, lecz rozdzielili ich buntownicy. Ludwik Karol uciekł, ponieważ przebrał się w mundur strażnika.

Książę wraz z rodziną udał się na emigrację do Anglii, gdzie zamieszkali już jego rodzice. W 1871 rodzinie królewskiej pozwolono powrócić do ojczyzny. W marcu 1872 Ludwikowi Karolowi przywrócono jego stopień wojskowy. Kiedy wycofał się z życia publicznego, został przewodniczącym Czerwonego Krzyża i funkcję tę sprawował do 1881. Zmarł 26 czerwca 1896, w Wersalu w wieku 82 lat.