Przejdź do zawartości

Ludwik Maciąg

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Maciąg
Ilustracja
Ludwik Maciąg (2007)
Imię i nazwisko

Ludwik Antoni Maciąg

Data i miejsce urodzenia

13 lipca 1920
Kraków

Data i miejsce śmierci

7 sierpnia 2007
Gulczewo

Narodowość

polska

Alma Mater

Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie

Dziedzina sztuki

malarstwo

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej
Ludwik Maciąg (przed 1965)

Ludwik Antoni Maciąg (ur. 13 lipca 1920 w Krakowie, zm. 7 sierpnia 2007 w Gulczewie)[1] – polski malarz, grafik i wykładowca akademicki.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jego ojciec, Michał, był żołnierzem – artylerzystą w armii austro–węgierskiej, a matka Rozalia z d. Dokić, Chorwatka z pochodzenia, zajmowała się domem. Miał dwóch braci: Józefa (1914–1943), kapitana Wojska Polskiego, i Ottona (1918–2000), malarza, żołnierza 1 Dywizji Pancernej, osiadłego po II wojnie światowej w Wielkiej Brytanii.

Urodził się w Krakowie, ale w wieku 2 lat przeniósł się z rodzicami do Białej Podlaskiej, gdzie w garnizonie 9 Pułku Artylerii Lekkiej służył jego ojciec. Tam uczęszczał do Gimnazjum im. J. I. Kraszewskiego, kierowanego wówczas przez dyrektora Stanisława Damrosza. Po uzyskaniu matury złożył dokumenty w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego plany studenckie przerwał jednak wybuch wojny[2].

W czasie okupacji niemieckiej ukończył podchorążówkę AK i na wiosnę 1944 pod pseudonimem „Sas” znalazł się w oddziale partyzanckim mjr. „Zenona” Stefana Wyrzykowskiego w 34 pp. AK. Służył w zwiadzie konnym[2].

Po demobilizacji oddziału „Zenona”, ukrywał się przed NKWD i zatrudnił w stadninie koni w Janowie Podlaskim jako leśniczy i masztalerz[1]. Jeszcze w 1945 dostał się do Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, ale po pierwszym semestrze przeniósł się do ASP w Warszawie, którą ukończył w 1950[1][3]. Został asystentem prof. Tadeusza Kulisiewicza, a potem – adiunktem na Wydziale Malarstwa u prof. Michała Byliny. Później uzyskał tytuły – profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego. W latach 1969–1972 był dziekanem Wydziału Malarstwa[2].

Zajmował się malarstwem pejzażowym i batalistycznym. Był autorem wielu ilustracji książkowych, plakatów, projektów znaczków pocztowych i gobelinów. Na początku lat 90. współpracował z partią Przymierze Samoobrona.

12 lipca 2007, w uznaniu zasług dla Wyszkowa, a w szczególności za inspirowanie i współtworzenie inicjatyw o charakterze kulturalnym i patriotycznym oraz za godną, serdeczną i pełną humanizmu więź i współpracę z mieszkańcami Wyszkowa, radni miejscy nadali mu tytuł honorowego obywatela gminy Wyszków.

Mieszkał w Wesołej przy ul. Żółkiewskiego 28[3]. Zmarł nad ranem 7 września 2007 w swoim domu w Gulczewie, gm. Wyszków. Został pochowany na cmentarzu w Warszawie–Wesołej.

Wybrana twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Znaczki pocztowe

[edytuj | edytuj kod]
  • Konie polskie (seria), 1963
  • Jazda polska (seria), 1972
  • 150-lecie stadniny koni w Sierakowie (seria), 1980

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • II nagroda na Ogólnopolskiej Wystawie „Młodzież Walczy o Pokój” (Warszawa 1950)[3]
  • Wyróżnienie na I Ogólnopolskiej Wystawie Ilustracji (Warszawa 1951)[3]
  • Wyróżnienie na wystawie „10 lat Ludowego Wojska Polskiego w Plastyce” (Warszawa 1953)[3]
  • Wyróżnienie na II Ogólnopolskiej Wystawie Ilustracji (Warszawa 1955)[3]
  • Wyróżnienie Ministra Kultury i Sztuki na Wystawie Malarsta w XV-lecie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Warszawa 1962)[3]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

30 maja 2020, dla upamiętnienia setnej rocznicy jego urodzin, do obiegu weszła kartka pocztowa Pejzaż polski i koń – Ludwik Maciąg (Cp 1887, 8 tys. egz.), zaprojektowana przez Agnieszkę Sancewicz. Na znaku opłaty z oznaczeniem wartości A (3,30 zł) znajduje się jego portret (pędzla Stanisława Baja), a na ilustracji – obraz i gobelin przedstawiające wizerunki koni jego autorstwa[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Biografia. Maciąg • Muzeum Wirtualne. [dostęp 2023-12-31]. (pol.).
  2. a b c d Prezydent RP odznaczył profesora Ludwika Antoniego Maciąga [dostęp 2023-12-10].
  3. a b c d e f g Polska ilustracja książkowa = Polish book illustrations, Michał Bylina, Józef Czerwiński, Roman Tomaszewski (red.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1964, s. 84 (pol.).
  4. M.P. z 2007 r. nr 86, poz. 929
  5. M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
  6. Elżbieta Szczuka, Tradycja rzecz święta (foto) [online], nowywyszkowiak.pl, 31 maja 2020.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]