Ludwik Ostaszewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Ostaszewski
Ilustracja
Herb
Ostoja
Rodzina

Ostaszewscy herbu Ostoja

Data i miejsce urodzenia

1824
Przybojewo

Data i miejsce śmierci

ok. 1908
Mesyna

Ojciec

Józef Gabriel Ostaszewski

Matka

Julianna Modzelewska

Żona

Maria Nostitz-Jackowska

Dzieci

bezpotomny

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości z Mieczami

Ludwik Ostaszewski herbu Ostoja (ur. 27 lipca 1824 w Przybojewie, zm. ok. 1908 w Mesynie) – powstaniec, oficer wojsk włoskich, członek Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Józefa Gabriela Ostaszewskiego, właściciela dóbr ziemskich Przybojewo, i wnukiem posła na Sejm Czteroletni, Nereusza Ostaszewskiego. Ukończył gimnazjum i kursy prawa w Warszawie. Należał do tajnych organizacji. W obawie przed aresztowaniem przez władze rosyjskie zbiegł w 1844 r. z Królestwa do Poznańskiego, gdzie przebywał jako Leon Okęski. Wciągnięty do sprzysiężenia uczestniczył w przygotowaniach do powstania. Aresztowany w 1846 roku, więziony w Moabicie, wyrokiem sądu w Berlinie 2 grudnia 1847 skazany został na utratę szlachectwa, ośmioletni areszt w fortecy, a potem wydalenie za granicę państwa[1]. Z więzienia oswobodziła go Wiosna Ludów. W latach pięćdziesiątych działał w Poznańskiem. Następnie wziął czynny udział w powstaniu styczniowym 1863–1864 jako kapitan – dowódca jazdy powstańczej w Płockiem.

Po upadku powstania styczniowego wyemigrował do Włoch. W 1866 służył w randze porucznika w armii włoskiej w 4 pułku Korpusu Ochotników Włoskich (4º reggimento del Corpo Volontari Italiani), dowodzonym przez pułkownika Giovanniego Cadoliniego[2]. Wziął udział w trzeciej wojnie o niepodległość Włoch, która była częścią wojny prusko-austriackiej 1866 roku.

Mieszkał we Florencji, gdzie pozostawał w bliskich kontaktach z Julianem Ordonem, bohaterem Mickiewiczowskiej „Reduty”. Po śmierci Ordona sprowadził jego prochy do ojczyzny[3].

Był członkiem korespondentem Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu od 1893 roku[4].

Pod koniec życia mieszkał wraz z żoną w Mesynie, gdzie zmarł około 1908 roku[5].

Zmarli powstańcy 1863 roku zostali odznaczeni przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego 21 stycznia 1933 roku Krzyżem Niepodległości z Mieczami[6].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wyrok na niego i innych uczestników sprzysiężenia 1846 r., którym kierował w Wielkopolsce Ludwik Mierosławski, został ogłoszony w prasie dnia 3 grudnia 1847
  2. ↑ Gazzetta Ufficiale del Regno d’Italia, Supplemento al N. 189 (10 Iuglio 1866)
  3. ↑ Edward Pawłowicz, Z życia Ordona, Lwów 1986, s. 16-17 i 31-32; Samuel Sandler, Reduta Ordona w życiu i poezji: gawęda historyczno-literacka, Warszawa 1998, s. 125-126
  4. ↑ Sprawozdanie z Zarządu Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswylu za Rok ...., 1899, s. 9.
  5. ↑ Nécrologie (Louis Ostaszewski, mort á Messine, w: Przegląd bibljograficzny, tom 32, Księgarnia Gebethnera i Wolffa, 1909, s. 59
  6. ↑ Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z mieczami poległym i zmarłym Powstańcom 1863 r. (M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 32).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Uczestnicy ruchów wolnościowych w latach 1832-1855 (Królestwo Polskie). Przewodnik biograficzny, Warszawa 1999.
  • Powstanie styczniowe. Materiały i dokumenty, Wrocław 1973–1978.
  • Stanisław Niecieja, Cmentarz łyczakowski we Lwowie, Wrocław 1989.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Ostaszewski&oldid=73140947”