Ludy semickie
 |
Ten artykuł od 2011-06 wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Możliwe, że ten artykuł w całości albo w części zawiera informacje nieprawdziwe. Informacje bez źródeł w każdej chwili mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Pomóż Wikipedii i dodaj przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości prosimy usunąć szablon {{Dopracować}} z kodu tego artykułu. |
Ludy semickie lub Semici – umowna nazwa, pochodząca od imienia biblijnego Sema (jednego z synów Noego)[1], grupy ludów posługujących się językami należącymi do rodziny języków semickich. Określenie to pochodzi od niemieckiego filologa Augusta Schlözera, który wprowadził je w roku 1781.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
W starożytności Semici zamieszkiwali tereny Bliskiego Wschodu (bez Egiptu), stanowiąc tam zasadniczo zwarty element etniczny, który falami pojawiał się w różnych okresach historycznych, wpływając w bardzo dużym stopniu na dzieje tego regionu. Przybywali z obrzeży pustyni Arabskiej w trzech falach migracyjnych.
Do największych imperiów semickich w starożytności należało imperium akadyjskie, które założył Sargon Wielki. W okresie rozkwitu Akadu semicki język akadyjski stanowił lingua franca całego Bliskiego Wschodu, z wyjątkiem Egiptu.
Po upadku imperium Akadów i ostatniego państwa Sumerów Semici pojawili się w postaci Amorytów, którzy opanowali Mezopotamię i inne przyległe regiony tworząc silne organizmy państwowe (np. państwo Szamsziadada w Asyrii i Hammurabiego w Babilonii).
Kolejna fala Semitów, Aramejczycy, która najechała tereny Bliskiego Wschodu, przyczyniła się do rozpowszechnienia się na kilka stuleci języka aramejskiego na całym Bliskim Wschodzie; przetrwał on do obecnych czasów w formie już nie tak powszechnej. Wymienić należy też Izrael z używanym na jego terenach w starożytności językiem hebrajskim biblijnym.
Od VII wieku datuje się ekspansję Arabów i języka arabskiego na cały Bliski Wschód i Afrykę Północną.
W XX wieku na tereny Izraela, wraz z osadnictwem żydowskim, wrócił wskrzeszony język hebrajski nowożytny.
Fale semickie[edytuj | edytuj kod]
I fala semicka (I połowa III tys. p.n.e.)
II fala semicka (od końca III tys. p.n.e.)
III fala semicka (koniec II tys. p.n.e.)
- Asyryjczycy – stanowią mieszankę ludnościową Amorytów, Aramejczyków i ludności autochtonicznej
- Fenicjanie – w większości są potomkami Kananejczyków
