Ludy semickie
 |
Ten artykuł od 2011-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać (wiarygodne) źródła, najlepiej w formie dokładnych przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Ludy semickie lub Semici – umowna nazwa, pochodząca od imienia biblijnego Sema (jednego z synów Noego)[1], grupy ludów posługujących się językami należącymi do rodziny języków semickich. Termin ten został wprowadzony w roku 1781 przez niemieckiego filologa Augusta Schlözera.
Spis treści
Historia[edytuj]
W starożytności Semici zamieszkiwali tereny Bliskiego Wschodu (bez Egiptu), stanowiąc tam zasadniczo zwarty element etniczny, który falami pojawiał się w różnych okresach historycznych, wpływając w bardzo dużym stopniu na dzieje tego regionu. Przybywali z obrzeży pustyni Arabskiej w trzech falach migracyjnych.
Do największych imperiów semickich w starożytności należało imperium akadyjskie, które założył Sargon Wielki. W okresie rozkwitu Akadu semicki język akadyjski stanowił lingua franca całego Bliskiego Wschodu, z wyjątkiem Egiptu.
Po upadku imperium Akadów i ostatniego państwa Sumerów Semici pojawili się w postaci Amorytów, którzy opanowali Mezopotamię i inne przyległe regiony tworząc silne organizmy państwowe (np. państwo Szamsziadada w Asyrii i Hammurabiego w Babilonii).
Kolejna fala Semitów, Aramejczycy, która najechała tereny Bliskiego Wschodu, przyczyniła się do rozpowszechnienia się na kilka stuleci języka aramejskiego na całym Bliskim Wschodzie; przetrwał on do obecnych czasów w formie już nie tak powszechnej. Wymienić należy też Izrael z używanym na jego terenach w starożytności językiem hebrajskim biblijnym.
Od VII wieku datuje się ekspansję Arabów i języka arabskiego na cały Bliski Wschód i Afrykę Północną.
W XX wieku na tereny Izraela, wraz z osadnictwem żydowskim, wrócił język hebrajski.
Obecnie większość Semitów stanowią Arabowie (potomkowie Izmaela).
Fale semickie[edytuj]
I fala semicka (I połowa III tys. p.n.e.)
II fala semicka (od końca III tys. p.n.e.)
III fala semicka (koniec II tys. p.n.e.)
- Aramejczycy
- Ahlamu
- Hebrajczycy (potomkowie Jakuba)
- Moabici
- Edomici (potomkowie Ezawa)
- Ammonici
- Chaldejczycy
- Asyryjczycy – stanowią mieszankę ludnościową Amorytów, Aramejczyków i ludności autochtonicznej
- Fenicjanie – w większości są potomkami Kananejczyków
