Lerka
| Lullula arborea[1] | |||
| (Linnaeus, 1758) | |||
.jpg)
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
lerka | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 w sezonie lęgowym występuje przez cały rok przeloty zimowiska | |||
Lerka[4], skowronek borowy[5] (Lullula arborea) – gatunek małego ptaka z rodziny skowronków (Alaudidae), jedyny żyjący przedstawiciel rodzaju Lullula[6]. Nie jest zagrożony.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Wyróżnia się dwa podgatunki L. arborea[2][7]:
- L. arborea arborea – północna, zachodnia i środkowa Europa do zachodniej Rosji i Ukrainy.
- L. arborea pallida – południowa Europa i północno-zachodnia Afryka przez Bliski Wschód do Iranu i Turkmenistanu.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Zamieszkuje Europę, Bliski Wschód i góry Afryki Północnej. Zasięg na wschodzie sięga po wschodni kraniec europejskiej części Rosji, a na południu po Izrael i Iran. Populacje zachodnie i południowe osiadłe, północne i wschodnie wędrują zimą na niewielkie odległości bardziej na południe (Europa Południowa i Afryka Północna), gdzie klimat jest łagodniejszy (przeloty od lutego, marca do kwietnia i od września do listopada). W ostatnich dekadach notuje się ustępowanie populacji lerki z zachodniej i środkowej Europy, czego przyczyna nie jest do końca wyjaśniona.
W Polsce średnio liczny ptak lęgowy, w górach i na pogórzu nieliczny[8]. Najliczniej występuje na południowym Pomorzu, ziemi lubuskiej i na Kurpiach[8].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Cechy gatunku[edytuj | edytuj kod]
Lerka jest najmniejszym polskim skowronkiem, znanym bardziej z głosu niż wyglądu. Mniejsza od skowronka, o upierzeniu nieco bardziej urozmaiconym. Sylwetka bardziej krępa. Obie płci ubarwione jednakowo. Upierzenie brązowe lub brudnożółte z intensywnym, ciemniejszym kreskowaniem. Spód brudnobiały, na piersi brązowo kreskowany, niżej jednolity. Na głowie maleńki zaokrąglony czubek i ciemne pokrywy uszne zbiegające się na karku. Policzki szarobrązowe lub rudawe, jasno obramowane, brwi białe schodzą się na karku w kształt litery V. Pokrywy uszne są czerwono-brązowe. Na brzegach szerokich i zaostrzonych na końcu skrzydeł widać czarno-biały rysunek, ale bez białej krawędzi. Na krótkim, intensywnie brązowym ogonie znajdują się białe plamy (zwłaszcza na końcu), które widać w locie. Nogi są pomarańczowe.
Jest dużo mniej znanym ptakiem niż spokrewniony z nią skowronek polny. Oba są niepozornie ubarwione, ale lerka rzadko żeruje na polach, ma krótszy ogon i często rdzawy odcień upierzenia. Pod względem wielkości jest mniejsza i smuklejsza od wróbla. Wzdłuż grubszych gałęzi szybko biega. Utrudnieniem w rozróżnieniem lerki od skowronka lub dzierlatki jest identyczny kształt dzioba, który przystosowany jest do łowienia owadów i zbierania nasion. Zarówno lerka, jak i skowronek w przypadku zaniepokojenia stroszą wydłużone pióra na ciemieniu, a dzierlatka ma czubek wystawiony praktycznie zawsze. Charakterystyczny u lerki jest wyraźny jasny prążek nad okiem.
Wymiary średnie[edytuj | edytuj kod]
- długość ciała
- ok. 15 cm[2]
- rozpiętość skrzydeł
- ok. 30 cm
Masa ciała[edytuj | edytuj kod]
23–35 g[2]
Głos[edytuj | edytuj kod]
Śpiew samca od wieków zachwycał i urzekał człowieka, toteż ptak ten, podobnie jak słowik, był przez niego poszukiwany w celach hodowlanych. Wiosną jego trele słychać cały dzień, nawet w jasne noce. To fletowe „tuling” trwające całą minutę lub nawet dłużej. Jest zatem jednym z niewielu europejskich śpiewaków, które odzywają się w nocnej ciszy, podczas gdy pozostałe śpią. Podobnie jak skowronki, samce lerki śpiewają w dzień w locie, ale w nocy tylko na ziemi lub gałęzi. Jego melodia to powtarzane kilkakrotnie miękkie dźwięki.
Biotop[edytuj | edytuj kod]
Miejsca o silnym nasłonecznieniu przypominające step o luźnej glebie i skąpej roślinności – obrzeża suchych prześwietlonych borów, drzewostanów sosnowych, zręby, ugory w pobliżu terenów otwartych – kompleksów leśnych, zgrupowań wysokich drzew, śródleśnych polan, wrzosowisk, nasłonecznionych zrębów, suchych łąk i upraw leśnych. Spotykana na terenach piaszczystych i żwirowych, w okolicach opuszczonych domostw, na zarastających drzewami łąkach z krótką trawą ułatwiającą zdobywanie pokarmu. Luźno rosnące drzewa wykorzystuje do obserwowania okolicy, a nocą do śpiewu. Chroni się w zagłębieniach gruntu. Unika intensywnie zagospodarowanych krajobrazów rolniczych, zwartych drzewostanów i gęstych zagajników.
Okres lęgowy[edytuj | edytuj kod]
Toki[edytuj | edytuj kod]
Lerki na miejsca lęgowe przylatują w marcu. Samce co roku zajmują to samo terytorium, ale przystępują do lęgów z innymi samicami niż rok wcześniej. Zachowania godowe są charakterystyczne. Ptak siedząc na krzaku, czubku drzewa lub linii wysokiego napięcia śpiewa, po czym w locie godowym wznosi się 100 m prawie pionowo w górę i w powietrzu wykonując swą pieśń godową ruchem spiralnym wzbija się nad miejscem gniazdowania w górę. Opada na ziemię ukośnie lub pionowo ze złożonymi skrzydłami na ziemię lub wierzchołek tego samego lub innego drzewa. Dopiero gdy jest nisko nad ziemią i przy lądowaniu milknie. Około połowa śpiewów samca w maju jest wykonywana w locie.
Gniazdo[edytuj | edytuj kod]
Na ziemi w płytkim zagłębieniu lub nisko nad nią w miejscu dobrze nasłonecznionym, ukryte w suchym miejscu pośród niezbyt gęstej roślinności zielnej, lecz dobrze osłonięte. Ma kształt czarki zbudowanej z suchych traw, korzeni i wyścielonej włosiem, liśćmi, igłami sosnowymi, mchem, porostami i trawą.
Jaja[edytuj | edytuj kod]
Dwa – trzy lęgi w roku: w połowie kwietnia i w czerwcu. W zniesieniu 3–5 jaj o średnich wymiarach 21×16 mm, z tłem białym lub szarawym z gęstymi i drobnymi plamkami w kolorze szaro-brązowym. Odwrotnie jak u innych wróblowatych, późniejsze lęgi są liczniejsze w jaja.
Wysiadywanie i pisklęta[edytuj | edytuj kod]
Od złożenia ostatniego jaja trwa 13–15 dni. Pisklęta wykluwają się nagie i ślepe. Karmione są przez rodziców 2 tygodnie. Gdy są świeżo opierzone, można je rozpoznać po wyraźnym wzorze we wnętrzu żółtej paszczy. Na bokach i końcu języka dostrzec można duże, czarne plamy. Rosną bardzo szybko i opuszczają gniazdo po 14–15 dniach, rozchodząc się po okolicy. Nie potrafią jednak wtedy jeszcze latać (dopiero umiejętność tę zdobywają po paru dniach). Opuszczanie gniazda przez nielotne młode jest typowym zachowaniem u gatunków lęgnących się na ziemi. Gdy wyczują zagrożenie, rozpierzchają się na wszystkie strony i ukrywają pojedynczo. Ewolucyjne znaczenie tego zachowania polega na tym, że ewentualny drapieżnik dopadnie jedno pisklę, a pozostałe przeżyją. Gdyby nie uciekły z gniazda i skupiły się razem, to wszystkie by zginęły. We wrześniu i październiku lerki odlatują do zimowisk nad Morzem Śródziemnym i tylko nieliczne osobniki pozostają na terenach lęgowych.
.jpg)
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Głównie drobne owady, pająki i inne bezkręgowce, a tylko wyjątkowo (w czasie migracji) nasiona traw i chwastów. Zbiera je z ziemi i niskiej roślinności. Pokarm roślinny pojawia się w diecie w chłodnych porach roku – jesienią i zimą.
Status i ochrona[edytuj | edytuj kod]
IUCN uznaje lerkę za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność światowej populacji, wstępnie obliczona w oparciu o szacunki organizacji BirdLife International dla Europy z 2015 roku, mieści się w przedziale 4–9 milionów dorosłych osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy[3].
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[9]. Na Czerwonej liście ptaków Polski lerka sklasyfikowana została jako gatunek najmniejszej troski (LC)[10]. W latach 2013–2018 jej liczebność szacowano na 201–367 tysięcy par[11].
Zagrożenie dla populacji lerki stanowi niszczenie naturalnych siedlisk poprzez zalesianie otwartych terenów śródleśnych.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lullula arborea, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d Donald, P.: Woodlark (Lullula arborea). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-07)].
- ↑ a b Lullula arborea, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Alaudidae Vigors, 1825 - skowronki - Larks (wersja: 2019-10-10). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2019-11-24].
- ↑ skowronek borowy, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2016-10-23].
- ↑ Oprócz niego do rodzaju należą również gatunki wymarłe: mioceńskie gatunki Lullula neogradensis i Lullula minor oraz plioceńskie gatunki Lullula balcanica, Lullula slivnicensis, Lullula parva i Lullula minuscula. Zob. Złatozar Boew. Neogene larks (Aves: Alaudidae (Vigors, 1825)) from Bulgaria. „Acta Zoologica Bulgarica”. 64 (3), s. 295–318, 2012. (ang.).; Eugen Kessler. Neogene songbirds (Aves, Passeriformes) from Hungary. „Hantkeniana”. 8, s. 37–149, 2013. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Nicators, reedling, larks. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-05-07]. (ang.).
- ↑ a b Kuczyński L., Chylarecki P.: Atlas pospolitych ptaków lęgowych Polski. Rozmieszczenie, wybiórczość siedliskowa, trendy. Warszawa: GIOŚ, 2012. ISBN 978-83-61227-40-3.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
- ↑ Wilk T., Chodkiewicz T., Sikora A., Chylarecki P., Kuczyński L.: Czerwona lista ptaków Polski. OTOP, Marki, 2020.
- ↑ Chodkiewicz T., Chylarecki P., Sikora A., Wardecki Ł., Bobrek R., Neubauer G., Marchowski D., Dmoch A., Kuczyński L.. Raport z wdrażania art. 12 Dyrektywy Ptasiej w Polsce w latach 2013–2018: stan, zmiany, zagrożenia. „Biuletyn Monitoringu Przyrody”. 20, s. 1–80, 2019.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Pavel Vasak: Ptaki leśne. Warszawa: Delta, 1993. ISBN 83-85817-28-X.
- Klaus Richarz: Ptaki – Przewodnik. Warszawa: Muza, 2009. ISBN 978-83-7495-018-3.
- Karel Štastný: Ptaki śpiewające. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1993. ISBN 83-70663-80-X.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Lullula arborea (Lerka). W: M. Gromadzki (red.): Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 – podręcznik metodyczny. T. 8: Ptaki (część II). Warszawa: Ministerstwo Środowiska, 2004, s. 284–287. ISBN 83-86564-43-1.
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).