Lübeck-Travemünde F4

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lübeck-Travemünde F4
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

Lübeck-Travemünde

Typ

wodnosamolot patrolowy

Konstrukcja

mieszana, podwozie pływakowe stałe

Załoga

2 (pilot i strzelec/obserwator)

Historia
Data oblotu

1917

Lata produkcji

1917–1919

Dane techniczne
Napęd

1 × Mercedes, rzędowy 6-cylindrowy

Moc

220 KM (162 kW)

Wymiary
Rozpiętość

18,00

Długość

11,69

Wysokość

3,55 m

Masa
Własna

1140 kg

Startowa

2104 kg

Osiągi
Prędkość maks.

141 km/h

Prędkość przelotowa

115 km/h

Prędkość wznoszenia

2,4 m/s

Pułap

3000 m

Zasięg

600 km

Długotrwałość lotu

6 h

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 × karabin maszynowy Parabellum kal. 7,92 mm – ruchomy na obrotnicy
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie, Polska

Lübeck-Travemünde F4niemiecki wodnosamolot patrolowy z okresu I wojny światowej budowany od 1917 roku w niemieckich zakładach Lübeck-Travemünde.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1917 roku w zakładach Lübeck-Travemünde, które zajmowały się produkcją łodzi i innego sprzętu dla niemieckiej marynarki wojennej, rozpoczęto produkcję wodnosamolotów patrolowych, które budowane były w małych seriach.

Pierwszym z tych samolotów był dwumiejscowy wodnosamolot patrolowy, który został oznaczony jako F1. Był on zbudowany w układzie dwupłata, miał podwozie pływakowe i napędzany był silnikiem rzędowym Mercedes o mocy 160 KM (118 kW). Wyprodukowano 3 egzemplarze tego wodnosamolotu. Samoloty te zostały wykorzystane do przeprowadzenia na nich prób w locie.

Na podstawie doświadczeń z eksploatacji wodnosamolotu F1 rozpoczęto produkcję kolejnego wodnosamolotu oznaczonego jako F2. Był to również wodnosamolot dwupłatowy i był napędzany silnikiem rzędowym Mercedes o mocy 220 KM (162 kW). W porównaniu do swojego poprzednika miał nieco mniejsze wymiary, charakteryzował się lepszą zwrotnością i osiągami. W latach 1917–1918 zbudowano 17 wodnosamolotów F2.

Pod koniec 1917 zbudowano kolejny wodnosamolot oznaczony jako F4. Jego konstrukcję oparto na wodnosamolocie F2. Był on tylko bardziej dopracowany aerodynamicznie i wytrzymalszy.

Do końca I wojny światowej wyprodukowano ogółem 34 wodnosamoloty Lübeck-Travemünde F4[1].

Użycie w lotnictwie[edytuj | edytuj kod]

Podczas I wojny światowej samoloty Lübeck-Travemünde F4 były wykorzystywane w lotnictwie niemieckim do lotów patrolowych nad Morzem Północnym i Bałtykiem oraz na przyległych do tych mórz terenach lądowych.

Użycie w lotnictwie polskim[edytuj | edytuj kod]

Po utworzeniu w lipcu 1920 roku w Pucku Bazy Lotnictwa Morskiego, w prywatnej firmie w Gdańsku zakupiono w sierpniu 1920 roku 4 wodnosamoloty, w tym jeden wodnosamolot Lübeck-Travemünde F4, który otrzymał numer 7.

Samolot ten był używany do lotów patrolowych nad morzem, do szkolenia załóg w rozpoznawaniu okrętów i w bombardowaniu. Bombardowania te wykonywano bombami o masie 12,5 kg, które zrzucał ręcznie obserwator wychylając się z kabiny samolotu.

W dniu 15 sierpnia 1922 podczas pokazów lotniczych w Pucku na skutek nieostrożności urzędnika wojskowego pełniącego rolę obserwatora, upuścił on bombę 12,5 kg w tłum, na skutek czego 47 osób zostało poszkodowanych (wojskowych i cywilnych), z tego 13 zmarło (wypadek na pokazach lotniczych w Pucku)[2].

W dniu 21 sierpnia 1924 roku podczas lotu patrolowego doszło do pożaru silnika, w trakcie przymusowego wodowania w rejonie Oksywia doszło do katastrofy; pilot chorąży Andrzej Zubrzycki utonął. Wtedy też wodnosamolot Lübeck-Travemünde F4 uległ uszkodzeniu, po czym został skasowany[3].

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

Samolot Lübeck-Travemünde F4 był ciężkim dwumiejscowym wodnosamolotem patrolowym, dwupłatem o konstrukcji mieszanej. Podwozie pływakowe – stałe.

W kadłubie o konstrukcji kratownicowej umieszczono z przodu silnik rzędowy chłodzony cieczą w chłodnicy zamontowanej pośrodku górnego płata. Za silnikiem znajdował się zbiornik paliwa. Dalej kolejno dwie odkryte kabiny – pierwsza pilota, druga obserwatora. Kabina pilota z przodu osłonięta była wiatrochronem. Na końcu kadłuba przytwierdzono usterzenie klasyczne o konstrukcji drewnianej, kryte płótnem. Pokrycie kadłuba stanowiła sklejka. Płaty były dwudźwigarowe drewniane o kształcie prostokątnym, kryte były płótnem. Lotki znajdowały się na obu płatach. Komora płatów była usztywniona trzema parami słupków oraz cięgami stalowymi. Pływaki o konstrukcji drewnianej przymocowane były za pomocą rur stalowych do płata dolnego i kadłuba.

Uzbrojenie:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Peter Gray, Owen Thetford. German aircraft of the First World War, New York, 1970, s. 471.
  2. Andrzej Olejko. Tragiczne pokazy w: „Aero Magazyn Lotniczy” nr 2(21)/2009, s. 4–7.
  3. Andrzej Olejko. Katastrofy w Morskim Dywizjonie Lotniczym w latach 1920–1939 w: „Aeroplan” nr 4(49)/2004, s. 11.