Mąkolice (powiat zgierski)
52°00′26″N 19°34′31″E/52,007222 19,575278| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
629[2] |
| Strefa numeracyjna |
42 |
| Kod pocztowy |
95-015[3] |
| Tablice rejestracyjne |
EZG |
| SIMC |
0413736 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Głowno  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
Położenie na mapie powiatu zgierskiego  | |
| 52°00′26″N 19°34′31″E/52,007222 19,575278[1]
| |
Mąkolice – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie zgierskim, w gminie Głowno. W 2011 roku zamieszkiwały ją 662 osoby.
Wieś Mąkolice wzmiankowana była już w XIII w jako Mongolice, ludność pochodziła wówczas ze Wschodu – zostali tutaj osadzeni Tatarzy.
Mąkolice są siedzibą rzymskokatolickiej parafii św. Wojciecha Biskupa i Męczennika.
We wsi znajduje się wzniesiony w XV wieku drewniany kościół parafialny pw. śś. Wojciecha, Klemensa, Stanisława i Katarzyny. Budowę kościoła rozpoczął arcybiskup Wojciech Jastrzębiec, a ukończył w roku 1444 jego następca Wincenty Kot. Ponadto stoi tu stara drewniana szkoła z 1849 r. oraz kilka drewnianych chałup z 1. poł. XIX stulecia, które ocalały z pożaru trawiącego wieś w roku 1882. Na niektórych budynkach zachowały się tradycyjne tatarskie zdobienia (tangi) w formie strzał.
Według zapisów kroniki parafialnej: „Najstarsze kroniki polskie wymieniają Mongolice (tak brzmiała pierwotna nazwa) już w XIII wieku. Ludność Mongolic wywodzi się ze Wschodu. W jaki sposób sami przywędrowali lub zostali sprowadzeni, trudno ustalić. Jeszcze do dziś spotyka się tu ludzi o rysach wybitnie wschodnich. Nie ma chyba w Polsce zakątka i ludzi tak zaniedbanych przez ówczesne rządy jak w Mąkolicach”[4]
Mąkolice są znanym ośrodkiem tkactwa i hafciarstwa ludowego. Znajduje się tu Zespół Szkół Publicznych (gimnazjum i szkoła podstawowa).
W latach 1954–1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Mąkolice, po jej zniesieniu w gromadzie Popów k/Głowna. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do ówczesnego województwa łódzkiego.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Według rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa[5] na listę zabytków wpisane są obiekty:
- kościół pw. św. św. Wojciecha i Stanisława, drewniany, 1521, XVIII/XIX w., nr rej.: A/116 z 24.08.1967
- dzwonnica, drewniana, nr rej.: A/613 z 24.08.1967
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 78727
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 779 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rocznik tatarski 2018 rok, tom V strona 181 http://bibliotekatatarska.pl/wp-content/uploads/2018/11/rocznik_v.pdf.
- ↑ NID: Rejestr zabytków nieruchomych, województwo łódzkie. [dostęp 2010-11-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 września 2013)].
| Siedziba gminy | |
|---|---|
| Wsie |
|
| Integralne części wsi |
|
