Przejdź do zawartości

M109 SPH

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
M109 SPH
Ilustracja
M109A5 SPH
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

6

Historia
Produkcja

1962 – ?

Dane techniczne
Silnik

8-cylindrowy diesel Detroit-Diesel Model 8V-71T o mocy 302 kW (405 KM)

Długość

6,61 m

Szerokość

3,29 m

Wysokość

3,28 m

Masa

bojowa: 23723 kg

Osiągi
Prędkość

56 km/h

Zasięg pojazdu

390 km

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

bez przygotowania: 1,07 m

Rowy (szer.)

1,82 m

Ściany (wys.)

0,52 m

Dane operacyjne
Uzbrojenie
haubica 155 mm

karabin maszynowy 12,7 mm

M109amerykańska haubica samobieżna opracowana w celu zastąpienia pojazdów M44 SPH.

Zamówienie zostało złożone w 1952 roku, pierwsze egzemplarze seryjne opuściły hale montażowe w roku 1962. Po wprowadzeniu licznych ulepszeń, M109 stała się najpopularniejszą haubicą samobieżną na świecie. Wozy tego typu brały udział w konflikcie wietnamskim, w wojnach arabsko-izraelskich i wojnie iracko-irańskiej.

Stany Zjednoczone sprzedały pojazdy tego typu do prawie 30 krajów.

M109 może, po przystosowaniu, forsować wpław przeszkody wodne i strzelać pociskami różnych rodzajów, w tym także taktyczną nuklearną amunicją artyleryjską. Działo ma zamek śrubowy i nie jest wyposażone w automat ładujący – ładowanie odbywa się ręcznie[1].

W ciągu kolejnych lat zmodernizowano podstawę działa, unowocześniono wieżę i samą haubicę, instalując ponadto automatyczny układ kierowania ogniem oraz wzmacniając opancerzenie.

Zasadniczą modernizacją była wersja M109A6 Paladin, w której zastosowano nowy system wieżowy, cyfrowy system kierowania ogniem, ulepszoną armatohaubicę M284 i zmodyfikowany układ napędowy[1]. Napędzał ją silnik 8B71T o mocy 450 KM[1]. Czas otwarcia ognia od momentu zatrzymania pojazdu zmniejszył się do 30 sekund, wzrosła też nieco szybkostrzelność[1].

Od 2013 roku produkowana jest wersja M109A7, w której wprowadzono nowe podwozie, z podzespołami ujednoliconymi z bojowym wozem piechoty M2 Bradley i wzmocnionym opancerzeniem[1]. Zastosowano silnik VTA903T o mocy 600–675 KM[1]. Zmodernizowano też wyposażenie wieży. Z armatohaubicą współpracują wozy amunicyjne M992A3 oparte na tym samym podwoziu[1].

Łącznie wyprodukowano (do 2015) około 4000 haubic samobieżnych M109[2].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  • M109A3 GE A1 – niemiecka odmiana haubicy produkowana na licencji

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Damian Ratka. M109A7 - nowe wcielenie Paladyna. „Nowa Technika Wojskowa”. 6/2018, s. 42-44, czerwiec 2018. Warszawa: Magnum-X. 
  2. Zarychta 2016 ↓, s. 256.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]