Mała Łomnicka Baszta
 Mała Łomnicka Baszta – zacieniony dwuwierzchołkowy szczyt po prawej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2081 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′56,7″N 20°13′19,8″E/49,182417 20,222167
| |
Mała Łomnicka Baszta (słow. Veľký Lomnický hrb[1]) – skalisty szczyt w południowo-wschodniej grani Łomnicy, na jej odcinku zwanym Łomnicką Granią. Na północnym zachodzie graniczy z Myśliwską Czubą, od której oddziela ją głęboka Myśliwska Przełęcz, natomiast na południowym wschodzie opada na płytki Niżni Myśliwski Przechód, za którym znajduje się Zadnia Łomnicka Czuba[2]. Mała Łomnicka Baszta ma dwa wierzchołki. Wyższy północny ma wysokość 2081[3] lub ok. 2045[2] m, niższy południowy – 2041 m[2][3].
Na wschód od głównego wierzchołka Małej Łomnickiej Baszty odchodzi rozłożysta grzęda – Pusta Grzęda, w której znajduje się Pusta Strażnica (1968 m). Odgałęzienie to wyodrębnia się po kilkudziesięciu metrach piarżystego zbocza i oddziela od siebie Puste Pole na północy i Szerokie Pole na południu – rozległe stoki, z których opadają dwa żleby: odpowiednio Pusta Żlebina i Szkaradna Żlebina[2][3]. Zachodnie stoki szczytu składają się ze sporych urwisk poprzecinanych trzema niemal poziomymi zachodami. Są to trzy Myśliwskie Ławki, od góry: Wyżnia Myśliwska Ławka, Pośrednia Myśliwska Ławka i Niżnia Myśliwska Ławka. Z lewej strony (patrząc od dołu) stoki te są ograniczone Pośrednim Myśliwskim Żlebem, natomiast na prawo od niego wcina się wybitny Skrajny Myśliwski Żleb. Pomiędzy żlebami tkwi w dolnej części stoków Mała Myśliwska Kazalnica[2].
Szczyt jest wyłączony z ruchu turystycznego. Najdogodniejsze drogi dla taterników prowadzą na niego granią – z Łomnickich Czub i z Myśliwskiej Przełęczy. Mała Łomnicka Baszta, podobnie jak inne obiekty w Łomnickiej Grani, była odwiedzana od dawna przez myśliwych polujących na kozice. Szczególnie uczęszczane były okolice Myśliwskich Ławek. Polowania miały miejsce mniej więcej do I wojny światowej. Stoki były poprzecinane licznymi myśliwskimi ścieżkami, które obecnie w znacznej mierze zanikły[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-08-18].
- ↑ a b c d e f Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXI. Klimkowa Przełęcz – Łomnicka Grań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1977, s. 201–202, 216–218.
- ↑ a b c Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.