Małgorzata Willaume
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Małgorzata Julia Willaume (ur. 17 stycznia 1951 w Łodzi, zm. 21 grudnia 2020[1][2]) – polska historyczka, wykładowczyni, badaczka dziejów Rumunii.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Była córką historyka i działacza politycznego Juliusza Willaume[3]. Kiedy miała dwa lata, jej rodzina przeprowadziła się do Lublina[3]. Studia historyczne na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie ukończyła w 1973[3]. Po uzyskaniu magisterium zaczęła pracę w Katedrze Historii Powszechnej Nowożytnej[3]. Doktorat obroniła w 1980 pod kierunkiem Wiesława Śladkowskiego[3]. Nosił on tytuł Stosunki polityczne polsko-rumuńskie w dobie Wiosny Ludów[3].W latach 80. była stypendystką rządu francuskiego w Paryżu, gdzie badała dzieje polsko-francuskiej wymiany intelektualnej w międzywojniu[4]. Habilitację uzyskała w 1990[4]. Tytuł naukowy profesora uzyskała w 2005. Na uczelni była zatrudniona do przejścia na emeryturę w 2020[3].
Specjalizowała się w historii nowożytnej i najnowszej. Opracowała i wydała dzienniki oraz korespondencję Zygmunta Lubicz-Zaleskiego[5]. Jest autorką przekrojowej monografii poświęconej dziejom Rumunii[6]. Należała do redakcji czasopisma „Dzieje Najnowsze”[6].
Była członkinią Komisji do Badań Diaspory Polskiej Polskiej Akademii Umiejętności, członkinią prezydium Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk oraz członkinią zarządu Towarzystwa Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej. Pełniła funkcję kierowniczki Zakładu Historii Powszechnej XIX wieku w Instytucie Historii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie[7]. W 2012 została członkiem prezydium Komitetu Nauk Historycznych PAN[8]. Współpracowała z lubelskim oddziałem Alliance française i Towarzystwem Przyjaźni Polsko-Francuskiej[9]. Była także redaktorem naczelnym sekcji historycznej (sectio F.) wydawanego przez uczelnię czasopisma Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska[10].
Odznaczona została Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Ważniejsze publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Polacy w Rumunii (1981)
- Drogi do niepodległości: polskie i rumuńskie koncepcje polityczne i ich realizacja w latach 1837–1849 (1984)
- Humaniści polscy nad Sekwaną w latach 1919–1939 : o polsko-francuskich kontaktach w dziedzinie nauk humanistycznych (1989)
- Polska obecność w kulturze Francji: XVIII–XX wiek (do 1939 r.) (1991, wraz z Wiesławem Śladkowskim i Stanisławem Wiśniewskim)
- Rumunia (2004)
- Nowe kraje Unii Europejskiej – Bułgaria, Rumunia (2007, wraz z Adamem Koseskim)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Małgorzata Willaume. Nekrolog. nekrologi.net. [dostęp 2021-06-22]. (pol.).
- ↑ Zmarła śp. prof. dr hab. Małgorzata Willaume. umcs.pl. [dostęp 2020-12-25]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g Bednarz i Nossowska 2021 ↓, s. 839.
- ↑ a b Bednarz i Nossowska 2021 ↓, s. 840.
- ↑ Bednarz i Nossowska 2021 ↓, s. 841.
- ↑ a b Bednarz i Nossowska 2021 ↓, s. 842.
- ↑ Zakład Historii Powszechnej XIX wieku UMCS. UMCS, 2007. [dostęp 2022-05-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-26)]. (pol.).
- ↑ Prezydium. www.knh.pan.pl. [dostęp 2015-10-23].
- ↑ Bednarz i Nossowska 2021 ↓, s. 843.
- ↑ Profil osobowy na stronie UMCS. umcs.lublin.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-26)]. dostęp dnia 21.01.2014 r.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Prof. dr hab. Małgorzata Julia Willaume, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2012-08-07].[martwy link]
- Katalog Biblioteki Narodowej
- Profil na stronie Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. umcs.lublin.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-26)].
- Piotr Bednarz, Małgorzata Nossowska, Profesor Małgorzata Willaume (17 I 1951 – 21 XII 2020). Badaczka dziejów Rumunii i związków polsko-francuskich XIX/XX w., „Res Historica” (51), 2021, s. 839-850, DOI: 10.17951/rh.2021.51.839-850.