Przejdź do zawartości

Maciej Piekarski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maciej Paweł Piekarski
Ilustracja
Maciej Piekarski (koniec lat 70. XX wieku)
Data i miejsce urodzenia

21 października 1932
Warszawa

Data i miejsce śmierci

14 czerwca 1999
Warszawa

Zawód, zajęcie

historyk sztuki, dziennikarz, publicysta, varsavianista

Grób Macieja Piekarskiego na cmentarzu Powązkowskim

Maciej Paweł Piekarski (ur. 21 października 1932 w Warszawie, zm. 14 czerwca 1999 tamże) – polski historyk sztuki, dziennikarz, publicysta, varsavianista, syn Bronisława Piekarskiego i Janiny z Adamskich, ojciec pisarki i dziennikarki Małgorzaty Karoliny Piekarskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W okresie powstania warszawskiego był posługaczem filii szpitala Ujazdowskiego na Sadybie[1]. Po II wojnie światowej uczęszczał do Liceum im. Tadeusza Reytana w Warszawie, lecz tuż przed maturą został z niego relegowany wskutek konfliktu z nauczycielką historii[1]. Zdał eksternistycznie egzamin dojrzałości w I Liceum Ogólnokształcącym im. Stanisława Staszica w Lublinie i ukończył historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1955)[1]. Pracował 17 lat w Muzeum Narodowym w Warszawie. Był przysięgłym biegłym sądowym w zakresie zabytkoznawstwa i sztuk plastycznych. Pracował też jako wykładowca wiedzy o plastyce w Studium Oświaty i Kultury Dorosłych oraz nauczyciel historii sztuki w Warszawskim Liceum Sztuk Plastycznych.

Od 1973 roku dziennikarz Telewizji Polskiej w Redakcji Publicystyki Kulturalnej. Współpracował m.in. z programem publicystycznym Pegaz. Od 1982 roku związany z Warszawskim Ośrodkiem Telewizyjnym i Telewizyjnym Kurierem Warszawskim. Przez 10 lat przygotowywał i prowadził program Wiarus – Magazyn Kombatantów Warszawskich, który po jego śmierci przez 2 lata tworzyła córka Małgorzata Karolina Piekarska. W prasie polskiej opublikował kilka tysięcy artykułów związanych z powstaniem warszawskim i II wojną światową.

Stale współpracował z tygodnikiem „Stolica”. Całe życie mieszkał w Warszawie. Najpierw przez długie lata na Sadybie, potem na Żoliborzu, wreszcie na Saskiej Kępie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 172, rząd 3, grób 25–26)[2].

W roku 2024 Karolina Piekarska przekazała Archiwum Akt Nowych archiwalia swojego ojca, które obejmują ponad tysiąc zdjęć i negatywów[3].

Ważniejsze nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Ważniejsze publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Wiedza o plastyce, Biblioteczka Słuchacza Państwowego Zaocznego Studium Oświaty i Kultury Dorosłych 1974 – podręcznik dla słuchaczy
  • Tak zapamiętałem, PIW 1979 – wspomnienia z lat 1939–1945
  • Samotna placówka, MON 1989 – historia walk o Fort IX („Czerniaków”) we wrześniu 1939
  • Glosa do Przedwiośnia, w: „Niepodległość i pamięć” 1994 – o powrocie rodziny z Baku po 1920 roku
  • Syn dwóch matek (współautor: Małgorzata Karolina Piekarska), Wydawnictwo Trzecia Strona 2017

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Maciej Paweł Piekarski. maciejpiekarski.pl. [dostęp 2021-05-08].
  2. Cmentarz Stare Powązki: MATEUSZ ADAMSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2014-12-31].
  3. Archiwalia varsavianisty Macieja Piekarskiego przekazano do Archiwum Akt Nowych [online], dzieje.pl [dostęp 2024-10-21] (pol.).
  4. Nagrody m.st. Warszawy przyznane w 1998 roku. [w:] Urząd m.st. Warszawy [on-line]. um.warszawa.pl, 9 lutego 2011. [dostęp 2014-04-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-13)].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]