Maksar

Maksar
‏مكثر‎
	; Łuk Trajana w Maksarze
Państwo	Tunezja
Wilajet	Siljana
Wysokość	1000 m n.p.m.
Populacja (2013); • liczba ludności	; 12 702
Kod pocztowy	6140
	Położenie na mapie Tunezji Maksar
	35°51′38″N 9°12′21″E/35,860556 9,205833
	Informacje w Wikipodróżach
	Strona internetowa

Maksar (także: Maktar; arab. مكثر, fr. Makthar, łac. Mactaris) – miasto w północno-środkowej Tunezji, w gubernatorstwie Siljana, ok. 13 tys. mieszkańców (stan z 2013 roku). W pobliżu znajdują się ruiny starożytnego miasta rzymskiego, oddzielone od nowych zabudowań niewielkim wąwozem.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Historia starożytnego miasta sięga II wieku p.n.e., kiedy numidyjski władca Masynissa nakazał zbudowanie twierdzy chroniącej przed napaściami Berberów. Największy rozkwit Maksaru przypadł jednak na okres panowania Rzymian w II wieku n.e., gdy zyskał on status kolonii pod nazwą Colonia Aelia Aurelia Mactaris. W połowie XI stulecia dawne miasto doszczętnie zniszczyły muzułmańskie plemiona Banu Hilal. Miasto współczesne zostało założone w XIX wieku przez francuskiego oficera o nazwisku Bordier.

Stanowisko archeologiczne[edytuj | edytuj kod]

Na terenie rozległego kompleksu wykopalisk zachowały się m.in. pozostałości punickiego tofetu i megalitycznego sanktuarium, zaś z czasów rzymskich ruiny forum, bazyliki, term, świątyń i gimnazjonu, a także kościołów starochrześcijańskich. W czasach rzymskich utrzymywały się również tradycje punickie, o czym świadczy kilka zachowanych inskrypcji neopunickich oraz funkcjonowanie tofetu poświęconego Baalowi Hammonowi.

W pobliżu forum usytuowany jest łuk triumfalny Trajana z 116 roku, naprzeciw którego znajdują się pozostałości bazyliki Hildegunsa z V wieku n.e., zwanej również „kościołem Wandalów”. Nieco dalej zachowały się resztki schola juvenum przekształconej w obiekt sakralny. Na południowo-zachodnim krańcu kompleksu natrafiono na nekropolę wczesnochrześcijańską i starsze grobowce numidyjskie.

Poza ścisłym obszarem kompleksu wykopalisk w Maksarze znajdują się także m.in. pozostałości starożytnej świątyni Apollina w stylu miejscowej architektury, drugi łuk triumfalny oraz grobowiec dolmenowy położony w samym centrum współczesnego miasta.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Schola juvenum
Budowle megalityczne
Łaźnie rzymskie

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Tunisie: Les villes les plus grandes avec des statistiques de la population. [w:] World Gazetteer [on-line]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-20)]. (fr.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Daniel Jacobs, Peter Morris: Tunezja. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2006, s. 357-359, seria: Przewodnik Pascala. ISBN 83-7304-564-3.
Encyklopedia sztuki starożytnej. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1974, s. 288-289.

[wg-1] Tunisie: Les villes les plus grandes avec des statistiques de la population. [w:] World Gazetteer [on-line]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-20)]. (fr.).

[1]