Przejdź do zawartości

Magdalena Fręch

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Magdalena Fręch
Ilustracja
Magdalena Fręch (2023)
Państwo

 Polska

Data i miejsce urodzenia

15 grudnia 1997
Łódź

Wzrost

171 cm

Gra

praworęczna, oburęczny backhand

Zakończenie kariery

aktywna

Trener

Andrzej Kobierski

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

1 WTA, 1 WTA 125, 6 ITF

Najwyżej w rankingu

22 (28 października 2024)

Australian Open

4R (2024)

Roland Garros

2R (2018, 2023)

Wimbledon

3R (2022)

US Open

2R (2023)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

0 WTA, 4 ITF

Najwyżej w rankingu

174 (8 sierpnia 2022)

Roland Garros

1R (2024)

Wimbledon

3R (2022)

Strona internetowa

Magdalena Fręch (ur. 15 grudnia 1997 w Łodzi) – polska tenisistka, reprezentantka kraju w rozgrywkach Pucharu Billie Jean King, wielokrotna mistrzyni Polski seniorów[1][2][3][4][5].

Fręch zwyciężyła w sześciu singlowych i czterech deblowych turniejach rangi ITF. 28 października 2024 awansowała na najwyższą pozycję rankingu WTA w singlu w karierze – 22., zaś 8 sierpnia 2022 miała najlepsze miejsce w deblu – 174.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Kariera juniorska

[edytuj | edytuj kod]

Fręch swoją karierę tenisową rozpoczęła w wieku 6 lat. W rozgrywkach juniorskich zadebiutowała podczas turnieju w Poznaniu w sierpniu 2011 roku, gdzie w pierwszej rundzie przegrała z Darją Kasatkiną 2:6, 1:6. Pierwszy znaczący sukces osiągnęła w trakcie turnieju w Szawle, gdzie w grze podwójnej dziewcząt w parze z Justyną Pająk dotarła do finału. Kolejnym ważnym osiągnięciem było dotarcie do ćwierćfinału gry pojedynczej podczas turnieju w Gdyni. W marcu 2013 roku podczas turnieju w Trnawie dotarła do finału w grze pojedynczej i pokonała w nim Annę Vrbenską 6:1, 6:3, osiągając tym samym pierwszy tytuł na kortach juniorskich. W styczniu 2014 roku podczas międzynarodowych mistrzostwach Czech juniorów dotarła do finału gry podwójnej w parze z Anastasiją Nefedową. Swoją karierę juniorską zakończyła udziałem w US Open 2015, gdzie w grze pojedynczej przegrała w 2. rundzie z Walendini Gramatikopulu, natomiast w grze podwójnej dziewcząt odpadła w 1. rundzie. 21 września 2015 roku osiągnęła najwyższą pozycję w rankingu juniorskim – 332.

Kariera seniorska

[edytuj | edytuj kod]

Swoją karierę zawodową rozpoczęła od udziału w turnieju rangi ITF w Antalyi w kwietniu 2012 roku, przegrywając w trzeciej rundzie kwalifikacji do drabinki głównej turnieju. Swój debiut w drabince głównej turnieju ITF zanotowała w maju 2012 roku podczas turnieju w Warszawie, gdzie w pierwszej rundzie pokonała Aleksandrę Buczyńską, przegrywając w 2. rundzie z Caitlin Whoriskey 2:6, 1:6. Do końca roku próbowała swoich sił w kilku turniejach o puli nagród 10 oraz 25 tysięcy dolarów, nie przechodząc eliminacji. W grudniu 2012 roku przebrnęła z sukcesem eliminacje do drabinki głównej w turnieju w Antalyi, przegrywając w 2. rundzie z Ksenią Pałkiną 2:6, 0:6.

Sezon 2013 w karierze seniorskiej rozpoczęła dopiero w kwietniu, otrzymując od organizatorów dziką kartę w kwalifikacjach do turnieju rangi WTA Tour w Katowicach, przegrywając w 1. rundzie z Ralucą Olaru 0:6, 3:6. Fręch wystąpiła również w parze z Katarzyną Pyką w grze podwójnej turnieju w Katowicach, oddając walkowerem mecz parze Marta Domachowska i Alicja Rosolska. Był to debiut w rozgrywkach z cyklu WTA Tour zarówno w singlu, jak i deblu. W maju dotarła do ćwierćfinału gry pojedynczej w turnieju o puli nagród 10 tysięcy dolarów w Szarm el-Szejk, przegrywając w nim z Başak Eraydın 2:6, 1:6, równocześnie dochodząc do ćwierćfinału gry podwójnej tej imprezy w parze z Dagmarą Baskovą. W czerwcu przebrnęła kwalifikacje do turnieju o puli nagród 25 tysięcy dolarów w Ystad, przegrywając w 1. rundzie z Cornelią Lister. W lipcu otrzymała od organizatorów turnieju w Toruniu dziką kartę do turnieju głównego gry pojedynczej, przegrywając w 1. rundzie z Margalitą Czachnaszwili 4:6, 3:6. Do listopada brała udział w turniejach niższej rangi, nie przechodząc do ćwierćfinału tych imprez. W połowie listopada dotarła do ćwierćfinału gry pojedynczej turnieju w Zawadzie, przegrywając w nim z późniejszą triumfatorką Kateřiną Siniakovą.

Sezon 2013 zakończyła na 775. miejscu w rankingu WTA w grze pojedynczej.

Sezon 2014 rozpoczęła w marcu od udziału w turnieju w Heraklionie, dochodząc do ćwierćfinału tej imprezy, przegrywając w nim z późniejszą triumfatorką Deniz Khazaniuk 4:6, 6:4, 6:7(2). Dzięki zwycięstwu w mistrzostwach Polski, otrzymała dziką kartę do turnieju singlowego cyklu WTA Katowicach. W pierwszej rundzie przegrała z Yvonne Meusburger 3:6, 1:6. W deblu wystartowała w turnieju głównym razem z Zuzanną Maciejewską, lecz w pierwszym meczu przegrały z parą Shūko Aoyama i Renata Voráčová 1:6, 3:6. W maju dotarła w Zielonej Górze do ćwierćfinału gry pojedynczej oraz do półfinału gry podwójnej w parze z Maciejewską. Próbowała swoich sił w kilku turniejach o puli nagród 25 tysięcy dolarów, otrzymując od organizatorów dziką kartę w turnieju w La Marsie. W pierwszej rundzie oddała mecz przez krecz przy wyniku 1:6, 0:2, rywalizując z Izabełłą Szinikową. W lipcu dzięki dzikiej karcie wzięła udział w turnieju o puli nagród 50 tysięcy dolarów w Sobocie, ulegając w pierwszej rundzie Renacie Voráčovej 2:6, 2:6. W październiku dotarła do półfinału turnieju w Hamamatsu, przegrywając w nim z Junri Namigatą 1:6, 3:6.

Sezon 2014 zakończyła na 520. miejscu w rankingu WTA w grze pojedynczej oraz 631. miejscu w grze podwójnej.

Sezon 2015 rozpoczęła od udziału w kwalifikacjach do turnieju głównego w Andrézieux-Bouthéon, przegrywając w pierwszej rundzie z Kristýną Plíškovą. W 2015 roku tytuł mistrzyni kraju ponownie pozwolił jej na występ w turnieju rangi WTA w Katowicach. W spotkaniu pierwszej rundy uległa An-Sophie Mestach 3:6, 1:6. W deblu razem z Katarzyną Kawą w pierwszej rundzie pokonały Ralucę Olaru i Wierę Zwonariową 7:6(7), 7:6(5), zaś w ćwierćfinale przegrały z Nadiją i Ludmyłą Kiczenok 4:6, 6:4, 10–12. W maju z sukcesem przebrnęła kwalifikacje do turnieju w Fukuoce, gdzie w pierwszej rundzie turnieju głównego przegrała z Junri Namigatą 3:6, 3:6. W lipcu dotarła do finału gry podwójnej w parze z Kathariną Lehnert w Toruniu, przegrywając w nim z parą Ekaterine Gorgodze i Sopia Szapatawa 4:6, 4:6. W sierpniu dzięki dzikiej karcie wystąpiła w turnieju w Sobocie o puli nagród 75 tysięcy dolarów, przegrywając w pierwszej rundzie z Rominą Oprandi 7:6(6), 2:6, 6:7(4).

Sezon 2015 zakończyła na 490. miejscu w rankingu WTA w grze pojedynczej oraz 419. miejscu w grze podwójnej.

Sezon 2016 rozpoczęła od występu w turnieju w Daytona Beach, przegrywając w drugiej rundzie z Natalją Wichlancewą 3:6, 4:6. W marcu dotarła do finału gry pojedynczej w Nishitamie, pokonując w nim Mai Minokoshi 7:5, 6:4. Był to pierwszy tytuł singlowy w karierze Fręch. W kwietniu Fręch zadebiutowała w rozgrywkach Fed Cup przeciwko reprezentacji Chińskiego Tajpej. Rozegrała dwa mecze w grze pojedynczej, wygrała z Lee Ya-hsuan 4:6, 6:0, 6:2, przegrała natomiast z Hsu Ching-wen 2:6, 6:4, 3:6. W maju dotarła do półfinału turnieju w Båstad, dochodząc do półfinału tej imprezy. W czerwcu dotarła do ćwierćfinału w Surbiton o puli nagród 50 tysięcy dolarów, przegrywając w nim ze Stéphanie Foretz 6:2, 3:6, 5:7. W kolejnym turnieju w Ystad dotarła do półfinału w grze pojedynczej. Podczas turnieju w Ołomuńcu dotarła do półfinału gry podwójnej w parze z Pernillą Mendesovą. W sierpniu dotarła do półfinału w Middelkerke, przegrywając w nim z Walendini Gramatikopulu. We wrześniu wzięła udział w eliminacjach do turnieju rangi WTA w Seulu, przegrywając w pierwszej rundzie z Eri Hozumi 0:6, 4:6. Podczas turnieju w Toyocie dotarła do ćwierćfinału tej imprezy, przegrywając z Shiho Akitą 3:6, 6:3, 4:6. W połowie grudnia wzięła udział w turnieju rangi ITF o puli nagród 100 tysięcy dolarów w Dubaju, przegrywając w drugiej rundzie kwalifikacji z Patty Schnyder 1:6, 2:6.

Sezon 2016 zakończyła na 291. miejscu w rankingu WTA w grze pojedynczej oraz 509. miejscu w grze podwójnej.

Sezon 2017 rozpoczęła od imprezy w Stuttgarcie, przegrywając w drugiej rundzie gry pojedynczej. W kolejnym turnieju z sukcesem przeszła kwalifikacje i wzięła udział w turnieju w Andrezieux-Boutheon, przegrywając w drugiej rundzie z Ivaną Jorović 4:6, 1:6. Fręch w lutym ponownie wzięła udział w rozgrywkach Fed Cup. Wystąpiła jedynie w meczu deblowym w parze z Paulą Kanią, przeciwko reprezentantkom Gruzji. W kwietniu dotarła do finału gry podwójnej w Croissy-Beaubourg o puli nagród 60 tysięcy dolarów w parze z Manon Arcangioli, przegrywając w nim z parą Wiera Łapko i Polina Monowa 3:6, 4:6. Podczas turnieju w Stambule o puli nagród 60 tysięcy dolarów dotarła do półfinału tej imprezy, przegrywając w nim z Başak Eraydın 3:6, 2:6. W maju podczas turnieju w Båstad osiągnęła półfinał tej imprezy. W czerwcu Fręch zdobyła tytuł gry podwójnej w Manchesterze o puli nagród 100 tysięcy dolarów w parze z An-Sophie Mestach, pokonując w finale Chang Kai-chen i Marinę Erakovic 6:4, 7:6(5). W lipcu wzięła udział w kwalifikacjach do turnieju głównego rangi WTA w Bukareszcie. Pokonała w nich Anastasiję Piwowarową 6:2, 6:0, Varatchaya Wongteanchai 6:3, 6:4 oraz Tenę Lukas 6:4, 7:5, dzięki czemu zakwalifikowała się po raz pierwszy w karierze do drabinki głównej turnieju rangi WTA. W pierwszej rundzie spotkała się z Danką Kovinić i po trzysetowym pojedynku przegrała 3:6, 7:5, 3:6. Następnie wzięła udział w zawodach rangi ITF w Hechingen, gdzie dotarła do ćwierćfinału, w którym uległa Tamarze Korpatsch 2:6, 2:6. Zagrała również w turnieju tej samej rangi w Lipsku, ostatecznie triumfując w finale nad Richèl Hogenkamp 6:2, 7:6(3). Tydzień później wygrała turniej rangi ITF w Brunszwiku, w finale pokonując Olgę Saez Larrę 6:1, 2:6, 7:6(3).

Sezon zakończyła na 161. miejscu w rankingu WTA.

Sezon 2018 rozpoczęła od udziału w kwalifikacjach do Australian Open. W pierwszej rundzie kwalifikacji wygrała z Miyu Katō 6:4, 6:3. W drugiej rundzie pokonała Sofję Żuk 6:3, 4:6, 6:2. W trzeciej rundzie wygrała z Kaylą Day 6:3, 6:0 i tym samym zadebiutowała po raz pierwszy w drabince głównej Wielkiego Szlema. W 1. rundzie turnieju głównego przegrała z Carlą Suárez Navarro 7:5, 6:3. Drugi występ w turnieju wielkoszlemowym zanotowała we French Open, do którego dostała się po wygranych meczach w kwalifikacjach, pokonując w nich kolejno: Barbarę Haas, Witaliję Djaczenko i Rebekkę Šramkovą. W turnieju głównym w pierwszej rundzie pokonała wyżej notowaną Jekatierinę Aleksandrową 6:3, 3:6, 6:3, a w drugiej uległa faworytce Sloane Stephens 2:6, 2:6. Występ pozwolił jej na awans na 119. miejsce w rankingu.

Rok zakończyła na 160. miejscu w rankingu WTA.

W sezonie 2019 miała serię udanych występów w turniejach niższej rangi już na początku roku (główne drabinki Dubai Championships rangi 1000 i Charleston Open rangi 500). Wystąpiła raz w głównej drabince turnieju wielkoszlemowego – podczas US Open. Awansowała tam po zwycięskich eliminacjach, w których pokonała kolejno: Lu Jiajing, Rebekkę Šramkovą i Paulę Badosę. Z turniejem głównym pożegnała się po pierwszej rundzie, przegrywając z Laurą Siegemund 7:5, 3:6, 4:6. W połowie roku zanotowała duży spadek w rankingu po stracie punktów z ubiegłorocznego Australian Open – w sierpniu spadła na 245. miejsce.

Rok zakończyła na 188. miejscu w rankingu WTA.

W skróconym z powodu epidemii COVID-19 sezonie 2020 nie wystąpiła w żadnym turnieju wielkoszlemowym. Odniosła sukces w turnieju WTA w Pradze, dochodząc do ćwierćfinału jako tzw. szczęśliwa przegrana. W turnieju pokonała kolejno Elenę-Gabrielę Ruse 7:6(8), 6:3 oraz Arantxę Rus 6:3, 2:6, 6:4, a w ćwierćfinale uległa późniejszej zwyciężczyni Simonie Halep 2:6, 0:6. Były to jej pierwsze zwycięstwa z rzędu w turnieju głównym WTA. W zawodach cyklu ITF zdobyła swój czwarty tytuł w karierze, zwyciężając w turnieju rozgrywanym w Canberze.

Rok zakończyła na 156. miejscu w rankingu WTA.

Podobnie jak rok wcześniej w sezonie 2021 nie wystąpiła w żadnym turnieju wielkoszlemowym. Tym razem także udane występy w innych turniejach dały jej, pierwszy raz w historii, awans do pierwszej setki rankingu – 17 października 2021 po występie w 2. rundzie turnieju w Indian Wells (w pierwszej rundzie pokonała Zheng Saisai 6:1, 6:4, a w drugiej uległa Karolínie Plíškovej 5:7, 2:6) zajmowała 99. miejsce. Wystąpiła w 2. rundzie w Charleston, gdzie pokonała Grace Min 6:2, 6:4. Odniosła zwycięstwo w turnieju WTA 125 w Concord, gdzie – nierozstawiona – pokonała kolejno 6 zawodniczek, w tym w półfinale byłą wiceliderkę rankingu, Wierę Zwonariową 7:5, 6:3, a w finale Renatę Zarazúę 6:3, 7:6(4). Wystąpiła w drabince głównej turnieju WTA 500 w Chicago.

Rok zakończyła na 102. miejscu w rankingu WTA.

W sezonie 2022 po dwóch latach przerwy znów zagrała w turniejach wielkoszlemowych, i to we wszystkich czterech. W styczniu wystąpiła w turnieju głównym Australian Open (po raz pierwszy nie musząc przechodzić przez kwalifikacje), gdzie od razu trafiła na jedną z faworytek Simonę Halep, z którą przegrała 4:6, 3:6. W kolejnych miesiącach zanotowała serię dobrych występów, osiągając 2. rundę w Indian Wells, gdzie pokonała Majar Szarif 6:2, 7:5 i przegrała z Markétą Vondroušovą 1:6, 3:6. Potem wystąpiła w głównych drabinkach w turniejach: WTA 1000 w Miami – 1. runda – i WTA 500 w Charleston – 2. runda po pokonaniu w pierwszej byłej wiceliderki rankingu Petry Kvitovej po kreczu przy stanie 7:6(6), 3:2. Następnie wystąpiła w głównej drabince French Open, gdzie przegrała z była liderką WTA Angelique Kerber 6:2, 3:6, 5:7. Po występie w 2. rundzie turnieju w Eastbourne, gdzie pokonała Zheng Qinwen 6:0, 6:3, przyszedł największy jak do tej pory sukces Magdaleny Fręch: w najstarszym i najbardziej prestiżowym turnieju wielkoszlemowym – Wimbledonie osiągnęła 3. rundę, wygrywając kolejno z rozstawioną Camilą Giorgi 7:6(4), 6:1, Anną Karolíną Schmiedlovą 6:4, 6:4, a skończyła przegrywając kolejny raz z Simoną Halep 4:6, 1:6. Po tym turnieju osiągnęła najwyższą w karierze pozycję w rankingu WTA – 82. miejsce. Wczesną jesienią wystąpiła w ostatnim w roku turnieju wielkoszlemowym – US Open, przegrywając w 1. rundzie z Rebeccą Marino 2:6, 3:6.

Pierwszy raz w karierze Magdalena Fręch zagrała w jednym roku w głównych drabinkach wszystkich czterech turniejów wielkoszlemowych, a zajmowana pozycja rankingowa pozwoliła jej każdorazowo uniknąć eliminacji. Rok zakończyła na 116. miejscu w rankingu WTA.

W sezonie 2023 po niezbyt udanym początku roku (m.in. odpadnięcie w eliminacjach Australian Open) przełom nastąpił w turniejach WTA 1000 w Stanach Zjednoczonych z cyklu Sunshine Double. Najpierw w Indian Wells osiągnęła 2. rundę po zwycięstwie z Maryną Zanewśką 4:6, 6:4, 6:2 i przegranej z Uns Dżabir 6:4, 4:6, 1:6. Następnie w turnieju w Miami osiągnęła 3. rundę, zwyciężając Erikę Andriejewą 4:6, 6:1, 6:1 (w 1. rundzie miała wolny los) i przegrywając z Warwarą Graczową 1:6, 2:6. Występy te pozwoliły jej wrócić do pierwszej setki rankingu WTA. Kolejne drugie rundy w turniejach WTA 1000 zanotowała w Madrycie, wygrywając z Jasmine Paolini 6:2, 6:3 i przegrywając z Jessicą Pegulą 6:7(3), 3:6 oraz w Rzymie, gdzie pokonała Matilde Paoletti 4:6, 6:2, 7:5, a przegrała z Madison Keys 3:6, 2:6. Następnie wystąpiła w głównej drabince French Open, gdzie po wygranej z Zhang Shuai 6:1, 6:1, odpadła po porażce z Kamillą Rachimową 3:6, 4:6. Kolejne dobre wyniki zanotowała w turniejach rangi WTA 250 w Wielkiej Brytanii, w obydwu dochodząc do ćwierćfinału: najpierw w Nottingham po zwycięstwach nad Sonay Kartal 6:3, 5:7, 6:2 i Zhu Lin 6:2, 6:4 i porażce z Jodie Burrage 2:6, 6:3, 5:7, a potem w Birmingham, gdzie wygrała z Barborą Strýcovą 7:6(3), 6:1 i notowaną wówczas w pierwszej dziesiątce WTA Soraną Cîrsteą 6:3, 6:7(1), 3:6, zaś przegrała z późniejszą zwyciężczynią turnieju Jeļeną Ostapenko 6:4, 5:7, 2:6. Po tych sukcesach awansowała na najwyższe w karierze 68. miejsce w rankingu WTA. W dwóch następnych turniejach wielkoszlemowych występowała w głównej drabince, ale nie odniosła sukcesów: w Wimbledonie odpadła w 1. rundzie z Uns Dżabir 3:6, 3:6, zaś w US Open dotarła do 2. rundy po zwycięstwie nad Emmą Navarro 7:6(10), 1:6, 6:2 i przegranej z Karolíną Muchovą 3:6, 3:6. Po tym turnieju oraz następnym w San Diego zanotowała kolejny rekord życiowy i awans na 66. pozycję rankingu WTA.

W październiku wygrała swój piąty turniej ITF rangi W100 w hiszpańskim Les Franqueses del Valles, pokonując Sarę Errani 7:5, 4:6, 6:4. Sukces ten pozwolił jej zakończyć sezon najwyższym w karierze 63. miejscem w rankingu WTA.

Sezon 2024 rozpoczęła od startu w zawodach WTA 250 w Auckland, gdzie przegrała w 1. rundzie z Marie Bouzkovą[6]. W turnieju głównym Australian Open odniosła jeden z największych sukcesów życiowych, dochodząc do 4. rundy (jako najlepsza z Polek). W kolejnych spotkaniach pokonała Darię Saville 6:7(5), 6:3, 7:5, niedawną 4. zawodniczkę rankingu, rozstawioną z nr 16. Caroline Garcię 6:3, 7:6(2) oraz kwalifikantkę Anastasiję Zacharową 4:6, 7:5, 6:4, a w 4. rundzie przegrała z rozstawioną z nr 4. Coco Gauff 1:6, 2:6. Zdobycie 240 punktów rankingowych pozwoliło jej na awans na najwyższe w karierze 51. miejsce w rankingu WTA.

W cyklu turniejów rangi WTA 1000 rozgrywanych na Bliskim Wschodzie dwukrotnie dostała się do turnieju głównego, przechodząc przez eliminacje. W Dosze odpadła w pierwszej rundzie, ale w Dubaju dotarła do 3. rundy, wygrywając z wyżej notowanymi Jekatieriną Aleksandrową 7:6(2), 6:3 i Petrą Martić 6:4, 1:6, 6:2 oraz przygrywając z rozstawioną z nr 4. Jeleną Rybakiną 6:7(5), 6:3, 4:6. Po tych występach po raz pierwszy w karierze znalazła się w pierwszej pięćdziesiątce rankingu WTA, zajmując 42. miejsce.

Historia występów wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]
Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     Qx, przegrana w x rundzie kwalifikacji

     A, brak startu

     NH, turniej nie odbył się

Występy w grze pojedynczej

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 2024 Tytuły Z–P
Australian Open A A A A A 1R Q1 Q1 A 1R Q2 4R 0 / 3 3 – 3
French Open A A A A A 2R Q1 Q1 Q3 1R 2R 1R 0 / 4 2 – 4
Wimbledon A A A A A Q1 Q1 NH Q2 3R 1R 1R 0 / 3 2 – 3
US Open A A A A A Q1 1R A Q1 1R 2R 1R 0 / 4 1 – 4
Ranking na koniec roku 1008 493 459 321 166 151 198 156 102 116 63 0 / 14 8 – 14

Występy w grze podwójnej

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 2024 Tytuły Z-P
Australian Open A A A A A A A A A A A A 0 / 0 0 – 0
French Open A A A A A A A A A A A 1R 0 / 1 0 – 1
Wimbledon A A A A A A A NH A 3R A 1R 0 / 2 2 – 2
US Open A A A A A A A A A A A A 0 / 0 0 – 0
Ranking na koniec roku 642 418 542 251 425 870 262 227 525 388 0 / 3 2 – 3

Występy w grze mieszanej

[edytuj | edytuj kod]

Magdalena Fręch nigdy nie startowała w rozgrywkach gry mieszanej podczas turniejów wielkoszlemowych.

Finały turniejów WTA

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
od
2021
WTA 1000 (obowiązkowe)
WTA 1000 (nieobowiązkowe)
WTA 500
WTA 250
WTA 125

Gra pojedyncza 2 (1–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Finalistka 1. 26 lipca 2024 Praga Ceglana Polska Magda Linette 2:6, 1:6
Zwyciężczyni 1. 15 września 2024 Guadalajara Twarda Australia Olivia Gadecki 7:6(5) 6:4

Finały turniejów WTA 125

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
od
2021
WTA 1000 (obowiązkowe)
WTA 1000 (nieobowiązkowe)
WTA 500
WTA 250
WTA 125

Gra pojedyncza 1 (1–0)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Zwyciężczyni 1. 8 sierpnia 2021 Concord Twarda Meksyk Renata Zarazúa 6:3, 7:6(4)

Finały turniejów rangi ITF

[edytuj | edytuj kod]
turnieje z pulą nagród 100 000 $
turnieje z pulą nagród 75/80 000 $
turnieje z pulą nagród 50/60 000 $
turnieje z pulą nagród 25 000 $
turnieje z pulą nagród 15 000 $
turnieje z pulą nagród 10 000 $

Gra pojedyncza 9 (6–3)

[edytuj | edytuj kod]
Rezultat Data Turniej ($) Naw. Przeciwniczka Wynik
Zwyciężczyni 1. 21/03/2016 Nishitama 10 000 Twarda Japonia Mai Minokoshi 7:5, 6:4
Zwyciężczyni 2. 20/08/2017 Lipsk 25 000 Ceglana Holandia Richèl Hogenkamp 6:2, 7:6(3)
Zwyciężczyni 3. 27/08/2017 Brunszwik 25 000 Ceglana Hiszpania Olga Sáez Larra 6:1, 2:6, 7:6(3)
Finalistka 1. 15/10/2017 Óbidos 25 000 Dywanowa Rosja Irina Chromaczowa 1:6, 6:4, 4:6
Finalistka 2. 22/10/2017 Óbidos 25 000 Dywanowa Rosja Anna Kalinska 3:6, 3:6
Zwyciężczyni 4. 12/01/2020 Bendigo 25 000 Twarda Rumunia Patricia Maria Țig walkower
Zwyciężczyni 5. 05/09/2021 Praga 60 000 Ceglana Czechy Tereza Smitková 6:2, 6:1
Finalistka 3. 11/12/2022 Dubaj 100 000 Twarda Francja Elsa Jacquemot 5:7, 2:6
Zwyciężczyni 6. 30/10/2023 Les Franqueses del Valles 100 000 Twarda Włochy Sara Errani 7:5, 4:6, 6:4

Gra podwójna 8 (4–4)

[edytuj | edytuj kod]
Rezultat Data Turniej ($) Naw. Partnerka Przeciwniczki Wynik
Finalistka 1. 29/06/2015 Toruń 25 000 Ceglana Filipiny Katharina Lehnert Gruzja Ekaterine Gorgodze
Gruzja Sopia Szapatawa
4:6, 4:6
Finalistka 2. 27/03/2017 Croissy-Beaubourg 60 000 Twarda (hala) Francja Manon Arcangioli Białoruś Wiera Łapko
Rosja Polina Monowa
3:6, 4:6
Zwyciężczyni 1. 18/06/2017 Manchester 100 000 Trawiasta Belgia An-Sophie Mestach Chang Kai-chen
Nowa Zelandia Marina Erakovic
6:4, 7:6(5)
Zwyciężczyni 2. 21/10/2018 Joué-lès-Tours 25 000 Twarda (hala) Holandia Bibiane Schoofs Czechy Miriam Kolodziejová
Czechy Jesika Malečková
5:7, 6:2, 10–3
Finalistka 3. 13/09/2020 Saint-Malo 60 000 Ceglana Szwajcaria Viktorija Golubic Polska Paula Kania
Polska Katarzyna Piter
2:6, 4:6
Zwyciężczyni 3. 24/10/2020 Macon 80 000 Twarda Polska Katarzyna Kawa Stany Zjednoczone Francesca Di Lorenzo
Stany Zjednoczone Jamie Loeb
7:5, 6:1
Zwyciężczyni 4. 07/11/2020 Charleston 100 000 Ceglana Polska Katarzyna Kawa Australia Astra Sharma
Egipt Majar Szarif
4:6, 6:4, 10–2
Finalistka 4. 11/12/2022 Dubaj 100 000 Twarda Ukraina Kateryna Wołodko Węgry Tímea Babos
Francja Kristina Mladenovic
1:6, 3:6

Występy w igrzyskach olimpijskich

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza

[edytuj | edytuj kod]
Runda Przeciwniczka Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Paryżu 2024, reprezentując państwo  Polska
I runda  Bułgaria: Wiktorija Tomowa 4:6, 6:7(4)

Puchar Federacji

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza

[edytuj | edytuj kod]
Rok Runda Data i miejsce Przeciwnik Nawierzchnia Rywal Zwycięstwo/Porażka Rezultat
2016 Grupa światowa II Play-off 16–17 kwietnia 2016
Inowrocław, Polska
 Chińskie Tajpej (1:4) Twarda (hala) Lee Ya-hsuan Zwycięstwo 4:6, 6:0, 6:2
Hsu Ching-wen Porażka 2:6, 6:4, 3:6
2018 Europa/Afryka Grupa I 7–10 lutego 2018
Tallinn, Estonia
 Austria (2:1) Twarda (hala) Melanie Klaffner Porażka 3:6, 4:6
 Łotwa (1:2) Anastasija Sevastova Porażka 1:6, 2:6
 Turcja (2:1) Ayla Aksu Zwycięstwo 6:2, 6:1
 Bułgaria (2:0) Izabełła Szinikowa Zwycięstwo 7:5, 6:4
2019 6–9 lutego 2019
Zielona Góra, Polska
 Ukraina (2:1) Kateryna Kozłowa Zwycięstwo 3:6, 7:5, 6:2

Gra podwójna

[edytuj | edytuj kod]
Rok Runda Data i miejsce Przeciwnik Nawierzchnia Partnerka Rywalki Zwycięstwo/Porażka Rezultat
2017 Europa/Afryka Grupa I 8–11 lutego 2017
Tallinn, Estonia
 Gruzja (2:1) Twarda (hala) Paula Kania Oksana Kalasznikowa
Sopia Szapatawa
Porażka walkower
2020 Europa/Afryka Grupa I 5–8 lutego 2020
Esch-sur-Alzette, Luksemburg
 Turcja (3:0) Maja Chwalińska Ayla Aksu
İpek Öz
Zwycięstwo 6:3, 6:4

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Magdalena Fręch Mistrzynią Polski 2015 !. [dostęp 2016-04-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-16)].
  2. Rafał Smoliński: Magdalena Fręch i Igor Bujdo mistrzami Polski w tenisie ziemnym. Sportowe Fakty, 2014-08-03. [dostęp 2017-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-16)]. (pol.).
  3. MP – 94 Narodowe Mistrzostwa Polski Kobiet i Mężczyzn. Polski Związek Tenisowy. [dostęp 2020-07-19]. (pol.).
  4. MP – 95 Narodowe Mistrzostwa Polski Kobiet i Mężczyzn. Polski Związek Tenisowy. [dostęp 2021-07-16]. (pol.).
  5. Esvelo 96. NMP: Trzeci z rzędu tytuł Fręch, piąty w karierze. Polski Związek Tenisowy, 2022-07-16. [dostęp 2022-07-17]. (pol.).
  6. Turniej WTA w Auckland. Porażka Magdaleny Fręch w 1. rundzie. Sport TVP, 2024-01-01. [dostęp 2024-02-26]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]