Magura (Beskid Śląski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Magura
Ilustracja
Magura widziana z Łodygowic (2018)
Państwo

 Polska

Województwo

 śląskie

Pasmo

Beskid Śląski, Karpaty

Wysokość

1109 m n.p.m.

Położenie na mapie Beskidu Śląskiego
Mapa konturowa Beskidu Śląskiego, u góry po prawej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Magura”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, blisko górnej krawiędzi po lewej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Magura”
Ziemia49°44′14,9″N 19°00′57,3″E/49,737472 19,015917

Magura (1109 m n.p.m.[1]) – góra w Beskidzie Śląskim, 20 minut od szczytu Klimczoka. Szczyt leży w granicach dwóch gmin – Wilkowice i Szczyrk.

Magura to wydłużona i spłaszczona kulminacja, w większości porośnięta lasem. Południowe stoki Magury, należące administracyjnie do Szczyrku, są zagospodarowane i zamieszkałe, natomiast stoki północne pokryte niezagospodarowanymi lasami. Na wschodnim stoku Magury, nad przełęczą łączącą Magurę z Klimczokiem, znajduje się schronisko PTTK Klimczok[2]. Dzieje schroniska sięgają XIX w., wtedy to baron Klobus z Łodygowic wybudował w tym miejscu domek myśliwski z pomieszczeniami dla turystów. Nazwał go na cześć swojej żony Klementyny – „Klementynówką”. Budynek płonął kilka razy, obecny budynek pochodzi z 1914 r. W latach 30. XX w. schronisko przejęła niemiecka organizacja Beskidenverein. W czasie wojny w schronisku rezydował Wehrmacht. Schronisko przetrwało wojnę i w 1945 r. zostało przejęte przez oddział PTT. W latach 60. XX w. budynek przeszedł gruntowną modernizację, dobudowano m.in. werandę. Później obok schroniska zainstalowano basen kąpielowy i miejsce na ognisko. Nieco powyżej schroniska, w niewielkim drewnianym budynku, znajduje się stacja GOPR.

Po drugiej stronie Magury można odnaleźć w lesie resztki murowanego basenu kąpielowego. Basen wybudował w latach 30. XX w. wyżej wymieniony dzierżawca Girsig. Tuż przed wojną rozpoczął on również budowę schroniska turystycznego „Magura-Kąpielisko”, które w czasie wojny prowadziła jego córka. W 1945 wojska radzieckie ostrzelały zbocza Magury, pociski trafiły w budynek schroniska, który doszczętnie spłonął. W pierwszej dekadzie XXI w. całą ruinę porastał wysoki świerkowy las[3].

Ruiny basenu kąpielowego na Magurze

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Geoportal. [dostęp 2010-01-30].
  2. Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Mały i Beskid Śląski. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 123–137. ISBN 978-83-925599-3-1.
  3. Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Mały i Beskid Śląski. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 138–140. ISBN 978-83-925599-3-1.