Maillé-Brézé (1931)
 Bliźniaczy niszczyciel „Milan” | |
| Historia | |
| Stocznia |
Ateliers et Chantiers de Saint-Nazaire - Penhoët, Saint Nazaire |
|---|---|
| Położenie stępki | |
| Wodowanie | |
 Marine nationale
| |
| Wejście do służby |
23 kwietnia 1933 |
| Zatonął |
30 kwietnia 1940 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
2400 ton |
| Długość |
129 m |
| Szerokość |
11,84 m |
| Zanurzenie |
4,97 m |
| Napęd | |
| turbiny parowe o mocy 64000 SHP | |
| Prędkość |
36 węzły |
| Zasięg |
3650 mil morskich przy prędkości 18 w |
| Uzbrojenie | |
| 5 dział kalibru 138 mm, 4 działka plot 37 mm, 4 wkm plot 13,2 mm, od 1940 dodatkowo 1 działko plot 25 mm, 7 wyrzutni torped 550 mm | |
| Załoga |
220 |
Maillé-Brézé – francuski wielki niszczyciel typu Vauquelin. Zatonął 30 kwietnia 1940 roku w wyniku eksplozji własnych torped i pożaru w Greenock.
Nazwę tę nosił następnie powojenny niszczyciel typu T47, zachowany jako okręt-muzeum.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Okręt zamówiono 1 lutego 1930 roku w ramach programu budżetowego z 1929 roku pod numerem 124, w stoczni Penhoët-Saint Nazaire w Saint-Nazaire[1]. Stępkę pod jego budowę położono 9 października 1930 roku, a wodowano go 9 listopada 1931 roku[1]. Został wcielony celem przeprowadzenia prób 1 września 1932 roku, a wcielony do marynarki 31 grudnia tego roku[1]. Etap budowy ukończono 6 kwietnia 1933 roku, po czym okręt ostatecznie wszedł do czynnej służby 23 kwietnia 1933 roku[1]. Otrzymał imię od Jeana de Maillé księcia de Brézé (1619-1646)[2].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Maillé-Brézé” początkowo wszedł w skład 6. dywizjonu lekkiego (DL) 2. Eskadry Lekkiej w Breście na wybrzeżu atlantyckim[3]. W październiku 1934 roku został wraz z dywizjonem przeniesiony na Morze Śródziemne, tworząc 9. dywizjon lekki Grupy Kontrtorpedowców (od września 1936 roku: 3. Eskadry Lekkiej) w Tulonie[3]. Od transferu w 1934 do 1936 roku nosił numer burtowy: 7, od sierpnia 1936 roku: 91, a od kwietnia 1939 roku do końca: X91[4][5].
3 września 1939 roku „Maillé-Brézé” wchodził w skład 9. dywizjonu kontrtorpedowców (DCT) 3. eskadry[6]. Brał udział w kampanii norweskiej, podczas której 9 kwietnia 1940 roku w składzie zespołu z krążownikiem „Emile Bertin” był atakowany niecelnie przez lotnictwo[7]. 19 kwietnia 1940 roku, eskortując konwój FP-1 z Clyde do Namsos, atakował nieskutecznie bombami głębinowymi okręt podwodny U-46[7]. 30 kwietnia 1940 roku, podczas prowadzenia wspólnych działań z Royal Navy, niszczyciel był na redzie portu Greenock. Na skutek błędu w obsłudze, wystrzelono wówczas torpedę z wyrzutni lewoburtowej skierowanej w położeniu wzdłuż okrętu, która trafiła w tylny koniec pokładu dziobowego, wybuchła i spowodowała pożar, doprowadzając do zatonięcia okrętu[8]. Zginęło 37 członków załogi, w tym 31 zaginionych, a 47 odniosło rany[8]. Wrak podniesiono i pocięto dopiero w 1954 roku[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Jordan i Moulin 2015 ↓, s. 110.
- ↑ Jordan i Moulin 2015 ↓, s. 109.
- ↑ a b Jordan i Moulin 2015 ↓, s. 207, 214-215.
- ↑ Jordan i Moulin 2015 ↓, s. 202-203.
- ↑ Jean Guiglini. 2400-tonowce Marynarki Francuskiej. Część III. „Okręty Wojenne”. nr 16, s. 35, 1996.
- ↑ Jordan i Moulin 2015 ↓, s. 222.
- ↑ a b Jordan i Moulin 2015 ↓, s. 226.
- ↑ a b c Jordan i Moulin 2015 ↓, s. 227.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- John Jordan, Jean Moulin: French Destroyers: Torpilleurs D'escadre and Contre-Torpilleurs 1922-1956. Seaforth Publishing, 2015. ISBN 978-1848321984. (ang.).