Maks Sołowiejczyk

Maks Sołowiejczyk

Data i miejsce urodzenia	1883 Kowno, Rosja (ob. Litwa)
Data śmierci	1957
Minister ds. żydowskich
Okres	od 1919 do 1922
Poprzednik	Jakub Wygodzki
Następca	Julius Bruckus

Maks Sołowiejczyk, lit. Maksas Soloveičikas (ur. 1883 w Kownie, zm. 1957) – rosyjski i litewski działacz syjonistyczny, dziennikarz, poseł na Sejm Litwy i minister ds. żydowskich (1919–1922), dyrektor żydowskiego banku w Tel Awiwie.

Życiorys

Po ukończeniu szkoły średniej w Kownie studiował w Petersburgu, Niemczech i Szwajcarii, w tej ostatniej uzyskał tytuł doktora filozofii. Odbył podróż po Bliskim Wschodzie i Ziemi Świętej, później przeprowadził się do Petersburgaa, gdzie zaangażował się w działalność syjonistyczną i naukową, pracując m.in. nad piętnastotomową „Historią narodu żydowskiego”. Pracował jako redaktor w gazetach „Jewriejskaja Żizń” i „Rasswiet”.

W czasie I wojny światowej krótko mieszkał w Niemczech, jednak w 1915 znalazł się w Moskwie. Po powrocie na Litwę kandydował do rady miejskiej w Kownie, wkrótce został wybrany członkiem zarządu miasta.

W gabinetach Mykolasa Sleževičiusa, Ernesta Galvanauskasa i Kazysa Griniusa sprawował urząd ministra ds. żydowskich (od kwietnia 1919 do grudnia 1922). W 1919 wziął udział w paryskiej konferencji pokojowej jako przedstawiciel litewskich Żydów.

W kwietniu 1920 został wybrany do Sejmu Ustawodawczego Litwy. W kwietniu 1922 podał się do dymisji w proteście przeciwko brakowi umocowania prawnego resortu ds. żydowskich w litewskiej konstytucji, jednak funkcję ministra sprawował de facto do końca roku, gdy rozpoczął pracę w Biurze Wykonawczym Światowej Organizacji Syjonistycznej.

Od 1923 mieszkał w Berlinie, po dojściu do władzy Hitlera wyjechał do Palestyny, gdzie do 1941 stał na czele banku w Tel Awiwie.

Linki zewnętrzne

• Krótka biografia na stronach Sejmu (lt}