Maksymilian von Waldburg-Wolfegg-Waldsee

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Maksymilian Wunibald Maria Józef Serwacy von Waldburg-Wolfegg und Waldsee (ur. 13 maja 1863 w Waldsee, zm. 27 września 1950 w Chur) – arystokrata niemiecki w Królestwie Wirtembergii. Pochodził z rodu Waldburg-Wolfegg-Waldsee, katolickiej rodziny szlacheckiej książąt i hrabiów z Waldenburg w Górnej Szwabii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Maksymilian był synem księcia Franciszka von Waldburg-Wolfegg-Waldsee (1833-1906) i księżnej Zofii (1836-1909), urodzonej jako hrabina Arco-Zinneberg. W młodości otrzymał bardzo staranne i bardzo religijne wychowanie. Większość lat szkolnych spędził w jezuickiej szkole Stella Matutina w Feldkirch, w Austrii[1].

W Zielone Świątki 1892 roku w Ravensburgu odbyły się organizowane przez Stowarzyszenie Narodowe Górnej Szwabii regionalne uroczystości Dnia Katolika, którym przewodniczył Maksymilian[2]. Podczas drugich obchodów Dnia Katolika w Ulm w 1901 roku przewodniczącym ponownie był Maksymilian[3].

W 1897 roku Maksymilian reprezentując swego ojca wziął udział w obradach wirtemberskiej Izby Panów. W 1906 roku był już jej pełnoprawnym członkiem. Brał udział w pracach wielu komisji, w tym w komisji krajowej i komisji finansów. Pełnił funkcję sekretarza komisji w zarządzie izby. Był członkiem kapituły Orderu Korony Wirtemberskiej oraz Rycerskiego Orderu Wojennego św. Jerzego.

Po upadku monarchii w 1918 roku oponował przeciwko rozwiązaniu wirtemberskiej Izby Panów. Jego protest został odrzucony. W latach 1919-1945, czyli w okresie kiedy Wirtembergia był jednym z krajów związkowych Republiki Weimarskiej a następnie III Rzeszy Maksymilian próbował działać w związkowym parlamencie. W kwietniu 1930 roku jako głowa rodziny Waldburg wniósł pozew do parlamentu przeciwko rozwiązaniu i podziałowi rodzinnego majątku. Decyzją Najwyższego Trybunału Rzeszy dnia 21 maja 1930 roku w Lipsku pozew został odrzucony.

Wielką pasją księcia Maksymiliana była hodowla koni. W latach 1901-1933 stał na czele Stowarzyszenia Konia Hodowlanego. W 1933 roku, niechętny nazistom, ustąpił z piastowanego stanowiska.

Małżeństwo i potomstwo[edytuj | edytuj kod]

Książę Maksymilian 26 lipca 1890 roku ożenił się w Hořín niedaleko Melnik (Czechy) z księżniczką Sidonią Lobkovic (1869-1941). Para miała dziesięcioro dzieci:

  • Franciszek Ludwik (1892-1989), następca Maksymiliana
  • Jerzy (1893-1915)
  • Fryderyk (1895-1916)
  • Maria Anna (1896-1954)
  • Maria Zofia (1899-1989)
  • Józef (1901-1972)
  • Maria Honorata (1902-1980)
  • Jan (1904-1966)
  • Maria Elżbieta Bona (1904-1993)
  • Henryk (1911-1972).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Frank Raberg: Biographisches Handbuch der württembergischen Landtagsabgeordneten 1815–1933. Im Auftrag der Kommission für geschichtliche Landeskunde in Baden-Württemberg. Kohlhammer, Stuttgart 2001, S. 972.
  2. Walter-Siegfried Kircher: Katholisch vor allem? .... In: Adel im Wandel. Band 1, Verlag Thorbecke, Ostfildern 2006, S. 303
  3. Walter-Siegfried Kircher: Katholisch vor allem? .... In: Adel im Wandel. Band 1, Verlag Thorbecke, Ostfildern 2006, S. 304

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Casimir Bumiller (Hrsg.): Adel im Wandel, 200 Jahre Mediatisierung in Oberschwaben, Ausstellungskatalog der Ausstellung in Sigmaringen 2006, Verlag Thorbecke, Ostfildern 2006, S. 312.
  • Walter-Siegfried Kircher: Katholisch vor allem? Das Haus Waldburg und die katholische Kirche vom 19. ins 20. Jahrhundert. In: Adel im Wandel. Oberschwaben von der Frühen Neuzeit bis zur Gegenwart Band 1, Verlag Thorbecke, Ostfildern 2006, ISBN 3-7995-0219-X, S. 287–308.
  • Frank Raberg: Biographisches Handbuch der württembergischen Landtagsabgeordneten 1815–1933. Im Auftrag der Kommission für geschichtliche Landeskunde in Baden-Württemberg. Kohlhammer, Stuttgart 2001. ISBN 3-17-016604-2, S. 972.