Malatycze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Malatycze
Malaciczy
Ilustracja
Kościół św. Stanisława w Malatyczach (ilustracja z dzieła L. Chodźki z 1846-47 r. - rycina W. A. le Petita[1])
Państwo

 Białoruś

Obwód

 mohylewski

Rejon

krzyczewski

Populacja (2009)
• liczba ludności


350

Nr kierunkowy

+375 2241

Kod pocztowy

213490[2]

Tablice rejestracyjne

6

Położenie na mapie obwodu mohylewskiego
Mapa konturowa obwodu mohylewskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Malatycze”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, po prawej znajduje się punkt z opisem „Malatycze”
Ziemia53°51′28″N 31°32′30″E/53,857778 31,541667
Multimedia w Wikimedia Commons
Schemat ustawienia wojsk szwedzkich i rosyjskich w bitwie pod Malatyczami(inne języki) w 1708 r.
Kościół św. Stanisława w Malatyczach ok. 1900 r.
Widok na Malatycze w 1905 r.

Malatycze (biał. Маляцічы, Malaciczy; ros. Молятичи, Molatyczi; hist. Malatycze[3][4], Małatycze[5], Molatycze[6][7]) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mohylewskim, w rejonie krzyczewskim; centrum administracyjne sielsowietu.

Geografia i transport[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość położona 25 km na północny zachód od Krzyczewa, 129 km od Mohylewa, 16 km od stacji kolejowej Krzyczew I na linii Rosław I – Mohylew I i Orsza Centralna – Uniecza. Leży nad Czarną Natopą(inne języki)[8], prawym dopływem Soży.

W pobliżu znajdują się przystanki kolejowe Czornaja Natapa i Malaciczy, położone na linii Orsza - Uniecza.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość wzmiankowana w 1622 r. jako należąca do Aleksandra Kamińskiego[3], w województwie mścisławskim. Kolejnymi właścicielami tutejszych dóbr byli Jan Kamiński (w 1647 r. otrzymał przywilej na tutejsze mostowe), Włodzimierz Dadźbóg Kamiński (w 1676 r. ufundował tutejszy klasztor dominikanów), Katarzyna z domu Kamińska i Michał Siesiccy, Katarzyna z Zygmuntowiczów i Jan Zemboccy (po zakupie w 1681 r.), Makowieccy (w tym Katarzyna z Zubowskich i Antoni Makowieccy, którzy w sprzedali Malatycze Mikołajowi Łopacińskiemu w 1763 r.), Łopacińscy (Mikołaj, jego syn – Jan Nikodem – oraz brat tego ostatniego – Tomasz, od 1773 r.). Tomasz Łopaciński sprzedał w 1778 r. Malatycze Siestrzeńcewiczowi, a spadkobiercy tego ostatniego – Florianowi Porębskiemu. W 1859 r. miejscowość została zlicytowana za długi i nabył ją Alojzy Boguszewski[3][a].

W okresie wielkiej wojny północnej, 30 sierpnia?/10 września 1708 r., rozegra się tu bitwa (slaget vid Malatitze, сражение при Добром)(inne języki)), w której wojska rosyjskie Michaiła Michajłowicza Golicyna Starszego pokonały mniej liczne oddziały szwedzkie gen. Carla Gustafa Roosa.

Po I rozbiorze (1772) znalazły się w granicach Imperium Rosyjskiego.

W 1784 r. Malatycze wspominane są jako miasteczko[3].

Po powstaniu listopadowym zamknięto klasztor dominikanów w Malatyczach, zaś kościół św. Stanisława zamieniono na cerkiew prawosławną.

W XIX w. Malatycze leżały w powiecie czerykowskim guberni mohylewskiej[3].

Na początku XX w. były siedzibą gminy (wołosti) i liczyły 62 domy drewniane zamieszkane przez 327 osób, w tym 139 żydów. Znajdowały się tu murowana cerkiew, bożnica, zarząd gminy, szkoła, szpital wiejski, folusz i młyn. Tutejsze dobra od r. 1859 należały do Boguszewskich[8].

W okresie międzywojennym miejscowość należała do BSRR, z okresową przynależnością do RFSRR (16 stycznia 1919 – 1924). W sierpniu 1919 r. wybuchło tu nieudane powstanie antybolszewickie.

W 1934 r. doszczętnie zniszczono tutejszy kościół (wcześniej zamieniony na cerkiew).

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wg Słownika geograficznego Królestwa Polskiego: pułkownik inżynierów, najprawdopodobniej[9] tożsamy z teściem ostatniego ministra imperatorskiego dworu(inne języki), Adolfa Andreasa Woldemara Freedericksza(inne języki).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kościół św. Stanisława w Malatyczach. polona.pl. [dostęp 2021-04-30].
  2. ↑ Почтовые коды РБ. Справочник Адресов. ex.belpost.by/addressbook/. [dostęp 2021-04-30]. (ros.).
  3. ↑ a b c d e Malatycze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 942.
  4. ↑ Dziedzictwo kulturowe po klasztorach skasowanych na ziemiach dawnej Rzeczpospolitej oraz Śląsku w XVIII i XIX w.: losy, znaczenie, inwentaryzacja. pw.kasaty.pl. [dostęp 2021-04-30].
  5. ↑ Małatycze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 29.
  6. ↑ Johan D. Hultman: O panowaniu Karola XII, króla Szwecji. Wojciech Krawczuk (tłum. i oprac.). Kraków: Wydawnictwo Eternum, 2015, s. 124, seria: Źródła do dziejów relacji polsko–szwedzkich. ISBN 978-83-940237-4-4. [dostęp 2021-04-30].
  7. ↑ Heinz Guderian: Wspomnienia żołnierza. Jerzy Nowacki (tłum.). Warszawa: Bellona, 2008, s. 191. ISBN 978-83-11-09693-6. [dostęp 2021-04-30].
  8. ↑ a b Malatycze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 294.
  9. ↑ Графиня Фредерикс Ядвига Алоизовна. [dostęp 2021-04-30]. (ros.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

  • Malatycze. radzima.net. [dostęp 2021-04-30].
  • Malatycze. radzima.org. [dostęp 2021-04-30].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Malatycze&oldid=70318003”