Malinka (potok)
| |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Lokalizacja | |
| Potok | |
| Długość | 8,1 km |
| Powierzchnia zlewni |
23,4 km² |
| Źródło | |
| Miejsce | po zachodniej stronie głównego grzbietu pasma Baraniej Góry, między Malinowską Skałą a Zielonym Kopcem |
| Wysokość |
ok. 945 m n.p.m. |
| Ujście | |
| Recypient | |
| Miejsce | Wisła (Nowa Osada Druga) |
| Wysokość |
475 m n.p.m.[1] |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie miasta Wisła  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu cieszyńskiego  | |
Malinka – potok, prawostronny dopływ Wisły[2] o długości 8,1 km[3], średnim spadku 5,7% i powierzchni zlewni 23,4 km².
Płynie w Beskidzie Śląskim, na terenie miasta Wisła. Jej źródła znajdują się na wysokości ok. 945 m n.p.m., po zachodniej stronie głównego grzbietu pasma Baraniej Góry, pomiędzy Malinowską Skałą, a Zielonym Kopcem. Spływa w kierunku zachodnim doliną, ograniczoną od północy ramieniem Jawierznego (799 m n.p.m.) i Czupla (882 m n.p.m.), zaś od południa długim grzbietem Cienkowa.
Malinka, według Kazimierza Sosnowskiego zwana także Małą Wisełką, uważana jest za trzeci – obok Czarnej i Białej Wisełki – źródłowy potok Wisły[potrzebny przypis]; tuż poniżej mostu w Nowej Osadzie Malinka łączy się z Wisełką w rzekę, nazywaną odtąd Wisłą.
W dolinie Malinki położone jest osiedle Wisły o nazwie Malinka, a przez całą dolinę przebiega, wybudowana w latach 1964–1969, droga łącząca Wisłę ze Szczyrkiem przez Przełęcz Salmopolską (obecnie droga wojewódzka nr 942).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Malinka na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Geodeta Kraju. [dostęp 2017-05-16].
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady. Główny Urząd Geodezji i Kartografii. s. 155. [dostęp 2017-05-16].
- ↑ Malinka na mapie Geoportalu Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej >> Moduł: Obszary Dorzeczy (wynik wyszukiwania). Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2017-05-16].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mirosław J. Barański, Pasmo Baraniej Góry. Beskid Śląski cz. I. Przewodnik turystyczny, Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1999, ISBN 83-7005-423-4, OCLC 830287195.