Mandat Południowego Pacyfiku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mandat Południowego Pacyfiku
南洋庁
1919–1947
Flaga
Godło
Flaga Godło
Położenie
Język urzędowy

japoński

Stolica

Koror

Typ państwa

Terytorium mandatowe

Zależne od

Imperium Japońskie

Waluta

Jen

mandat japoński

28 czerwca 1919

Utworzenie Powierniczych Wysp Pacyfiku

18 lipca 1947

Mandat Południowego Pacyfiku (jap. 南洋庁, Nanyo cho) – terytorium mandatowe klasy C Ligi Narodów, utworzone po I wojnie światowej. Zgodnie z ustalonym w traktacie wersalskim podziałem Nowej Gwinei Niemieckiej, Mikronezja została oddana pod administrację Japonii.

Przez cały okres międzywojenny Japończycy dążyli do aneksji swojego mandatu i przekształcenia w swoją kolonię, którą faktycznie był. Jako jedyny język urzędowy wprowadzono język japoński, zasiedlano też wyspy Mikronezji japońskimi osadnikami. Rozpoczęto zakrojone na szeroką skalę inwestycje gospodarcze na wyspach Mikronezji.

W latach 30. Japończycy rozpoczęli w sekrecie budowę infrastruktury wojskowej na mikronezyjskich wyspach.

Podczas II wojny światowej, w latach 1943–1945 Mikronezja została zajęta przez wojska amerykańskie.

W 1947 r. Organizacja Narodów Zjednoczonych odebrała Japonii mandat i utworzyła Powiernicze Wyspy Pacyfiku, zarządzane przez Stany Zjednoczone. Japonia uznała formalnie administrację amerykańską w 1952 r.