Manuel Estrada Cabrera
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Manuel José Estrada Cabrera |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Prezydent Gwatemali | |
| Okres |
od 8 lutego 1898 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
| Odznaczenia | |
| |
Manuel José Estrada Cabrera (ur. 21 listopada 1857 w Quetzaltenango, zm. 24 września 1924 w Gwatemali[1]) – gwatemalski polityk i prawnik, prezydent Gwatemali w okresie od 8 lutego 1898 do 15 kwietnia 1920 (do 2 października 1898 jako tymczasowy prezydent)[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kształcił się w szkołach kościelnych[1]. Przez pewien czas prowadził praktykę prawniczą w Gwatemali, następnie został powołany na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego[1]. W 1885 został wybrany do Kongresu[3]. W 1892 objął tekę ministra spraw wewnętrznych i sprawiedliwości w rządzie prezydenta José Maríi Reiny Barriosa[3].
Estrada stanął na czele państwa po zabójstwie Reiny w 1898[1]. Niezwłocznie po wyborze zmienił konstytucję, znosząc ograniczenia liczby kadencji prezydenta, co pozwoliło mu na reelekcje (zdobywał je czterokrotnie w sfałszowanych wyborach)[3]. Rządził jako dyktator, eliminując wywalczone w poprzednich latach swobody polityczne, korzystając z usług tajnej policji i wykorzystując wojsko do tłumienia protestów społecznych[1][3]. Okres rządów Estrady cechował się z jednej strony korupcją i wyzyskiem ludności indiańskiej, pozbawionej ziemi[3] i poddanej systemowi peonażu, a z drugiej stabilizacją wewnętrzną i umiarkowanym rozwojem gospodarczym kraju, budową szkół i poprawą zdrowotności mieszkańców[1]. Śladem swych poprzedników, Estrada dążył do stworzenia oligarchii opartej na produkcji kawy[1], w której prym wiedli Niemcy[3]. W 1901 Estrada powierzył amerykańskiej spółce United Fruit Company pieczę nad gwatemalską pocztą, a trzy lata później udzielił tej spółce koncesji na budowę linii kolejowej z Puerto Barrios do Gwatemali[1]. Indyferentna postawa rządu wobec trzęsień ziemi, które nawiedziły stolicę na przełomie lat 1917 i 1918, doprowadziła do wzrostu niezadowolenia w społeczeństwie[3]. Klasa średnia i liderzy Kościoła powołały Partię Unionistyczną, która domagała się dymisji Estrady[3]. W 1920, po zabójstwie opozycyjnego parlamentarzysty, wybuchła rewolta, która uzyskała szerokie poparcie[3]. W rezultacie Kongres uznał, że prezydent nie jest w pełni władz umysłowych i zmusił go do rezygnacji[3]. Obalony dyktator został pozbawiony zdefraudowanego majątku i wtrącony go więzienia, gdzie zmarł[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
