Margaret O’Brien
 Margaret O’Brien w 1948 roku | |
| Imię i nazwisko |
Angela Maxine O’Brien |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Zawód | |
| Współmałżonek |
Harold Allen, Jr. (1959–1968, rozwód) |
| Lata aktywności |
od 1941 |
Margaret O’Brien (ur. 15 stycznia 1937 w San Diego) – amerykańska aktorka, uważana za jedną z najlepszych aktorek dziecięcych w historii filmu amerykańskiego. Jej kariera uległa załamaniu w latach 50. XX wieku, gdy zaczęła dorastać. Odtąd gra przeważnie role drugoplanowe w telewizji lub występuje w teatrze.
Dzieciństwo[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się jako Angela Maxine O'Brien. Jest pogrobowcem – jej ojciec, artysta cyrkowy Lawrence O'Brien, zmarł przed narodzinami córki[1]. Jej matką była znana tancerka flamenco Gladys Flores, często występująca ze swoją siostrą Marissą. Ma korzenie irlandzko-hiszpańskie.
Kariera[edytuj | edytuj kod]
Zadebiutowała w 1941 roku w filmie instruktażowym o obronie cywilnej u boku Jamesa Cagneya. Pierwszym filmem fabularnym, w którym wystąpiła, był muzyczny Laski na Broadwayu (1941). Zagrała tam Maxinę, dziecko siedzące na widowni. Zauważona przez ludzi Metro-Goldwyn-Mayer, podpisała umowę z tą wytwórnią. Zagrała rolę pięcioletniej sieroty Margaret w dramacie wojennym Journey for Margaret. Po sukcesie filmu zmieniła swoje imię na Margaret[2].
Następnie wystąpiła w kilku pomniejszych rolach w filmach MGM. Kierownictwo wytwórni nie miało pomysłu względem niej[2]. W 1944 roku wypożyczono ją do 20th Century-Fox, gdzie zagrała młodą Francuzkę Adele Varens w Dziwnych losach Jane Eyre. Na potrzeby roli nauczyła się francuskiego akcentu.
Po powrocie do MGM zagrała postać „Tootie” Smith w musicalu Spotkamy się w St. Louis u boku Judy Garland. Film odniósł sukces finansowy i artystyczny. Dzięki temu występowi, w 1945 roku otrzymała Oscara dla najlepszego młodego wykonawcy (Academy Juvenile Award)[3]. Odebrała wówczas miniaturową statuetkę, którą skradziono jej w 1954 roku. Odzyskała ją 41 lat później, dzięki staraniom dwóch kolekcjonerów pamiątek i Bruce'a Davisa z Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej[4][5].
Kolejne filmy z jej udziałem były nieudane. W 1949 roku zagrała w dwóch ostatnich filmach dla MGM: Małych kobietkach i Tajemniczym ogrodzie. Na przełomie lat 40. i 50. opuściła wytwórnię. Dorastająca O'Brien nie dostawała zbyt wielu ofert zawodowych. Zanim skończyła 18 lat zdążyła jeszcze zagrać w dwóch filmach klasy B. Jako dorosła aktorka wybiera drugoplanowe role w niskobudżetowych filmach niezależnych oraz gościnnie pojawia się w produkcjach serialowych.
Filmografia[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Film | Rola | Uwagi |
|---|---|---|---|
| 1941 | Laski na Broadwayu | Maxine | niewymieniona w napisach |
| 1942 | Journey for Margaret | Margaret White | |
| 1943 | You, John Jones! | Córka | krótkometrażowy |
| Dr. Gillespie's Criminal Case | Margaret | ||
| Thousands Cheer | Klientka w skeczu Reda Skeltona | ||
| Curie-Skłodowska | Irène Curie (dziecko) | ||
| Upadły anioł | Alpha | ||
| 1944 | Dziwne losy Jane Eyre | Adele Varens | wypożyczenie do 20th Century-Fox |
| Duch Canterville | Lady Jessica de Canterville | ||
| Spotkamy się w St. Louis | 'Tootie' Smith | (Academy Juvenile Award) | |
| Muzyka dla milionów | Mike | ||
| 1945 | Delikatne owoce winorośli | Selma Jacobson | |
| 1946 | Bad Bascomb | Emmy | |
| Three Wise Fools | Sheila O'Monahan | ||
| 1947 | Taniec nieukończony | 'Meg' Merlin | |
| 1948 | Big City | Midge | |
| Tenth Avenue Angel | Flavia Mills | ||
| 1949 | Małe kobietki | Beth March | |
| Tajemniczy ogród | Mary Lennox | ostatni film w MGM | |
| 1951 | Her First Romance | Betty Foster | film powstały dla Columbii |
| 1952 | Futari no hitomi | Katherine McDermott | amerykański tytuł – Girls Hand in Hand |
| 1956 | Glory | Clarabel Tilbee | |
| 1960 | Piękna złośnica | Della Southby | |
| 1965 | Agente S 3 S operazione Uranio | ||
| 1968 | Annabel Lee | ||
| 1974 | Diabolique Wedding | Znany także pod tytułem Diabolic Wedding | |
| To jest rozrywka! | Gra siebie, materiały archiwalne | ||
| 1981 | Amy | Hazel Johnson | |
| 1996 | Sunset After Dark | ||
| 1998 | Creaturealm: From the Dead | Gra siebie | segment Hollywood Mortuary |
| 2000 | Dziecięce gwiazdy: Ich historie | Gra siebie | |
| 2002 | Dead Season | Friendly Looking Lady | |
| 2004 | Historia Natalie Wood | Gra siebie | |
| 2005 | Boxes | Gra siebie | krótkometrażowy |
| 2006 | Store | Gra siebie | |
| 2009 | Dead in Love | Cris | |
| 2010 | Frankenstein Rising | Córka Elizabeth Frankenstein | |
| 2013 | Morella | Pani Danvers |
Hollywood Walk of Fame[edytuj | edytuj kod]
Posiada dwie gwiazdy na Hollywoodzkiej Alei Sław: jedną za pracę w filmach przy 6608 Hollywood Boulevard, a drugą za telewizję przy 1620 Vine Street.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Dwukrotnie wychodziła za mąż. Jej pierwszym mężem był Harold Allen Jr., a drugim Roy Thorsen, z którym ma jedną córkę, Marę Thorsen.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Family for Margaret O'Brien [online], www.tcm.com [dostęp 2017-11-25] [zarchiwizowane z adresu 2011-12-27].
- ↑ a b Biography for Margaret O'Brien [online], www.tcm.com [dostęp 2017-11-25] [zarchiwizowane z adresu 2011-12-27].
- ↑ Margaret O'Brien. The Academy of Motion Picture Arts and Sciences. [dostęp 2011-06-04]. (ang.).
- ↑ Nora Zamichow: Fate Pens Fairy-Tale Ending for Actress and Stolen Oscar. Los Angeles Times, 1995-03-07. [dostęp 2012-01-01]. (ang.).
- ↑ Actress Gets Stolen Oscar Back. SFGate, 1995-02-09. [dostęp 2012-01-01]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Margaret O’Brien w bazie IMDb (ang.)
- Margaret O’Brien w bazie Filmweb