Maria Grazia Cucinotta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maria Grazia Cucinotta
Ilustracja
Maria Grazia Cucinotta
Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1968
Mesyna, Włochy

Zawód

aktorka, modelka

Współmałżonek

Giulio Violati (od 1995)

Lata aktywności

od 1990

Strona internetowa

Maria Grazia Cucinotta (ur. 27 lipca 1968 w Mesynie na Sycylii) – włoska aktorka filmowa, producentka i modelka. Ma na koncie kilkadziesiąt ról filmowych i telewizyjnych, znana jest z występów w filmach Listonosz oraz Świat to za mało.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jej ojciec był listonoszem, a matka gospodynią domową[1]. W dzieciństwie cierpiała na dysleksję, z powodu czego miała problemy w szkole[2]. Kiedy miała 16 lat zaczęła pracować jako modelka. W 1987 wzięła udział w konkursie piękności Miss Włoch[3]. Początkowo pracowała w Mediolanie, jednak później przeniosła się do Rzymu[4]. Zainspirowana filmem Słodkie życie Federico Felliniego marzyła karierze aktorki[4]. W 1987 otrzymała rolę w programie telewizyjnym Idietro tutta! Renza Arbore w telewizji Rai 2. W Rzymie kontynuowała karierę modelki oraz rozpoczęła naukę aktorstwa i dykcji. W kolejnych latach występowała w filmach reklamowych i programach telewizyjnych. Zagrała również w teledysku do piosenki „Diamante” Zucchero[3]. Na początku lat 90. zaczęła dostawać pierwsze role filmowe (w filmach Vacanze di Natale 90 i Viaggio d’amore), rozpoczęła również naukę angielskiego[5].

[Na ceremonii rozdania Oscarów] Po raz pierwszy czułam się nie tylko dumna, ale też szczęśliwa, że jestem Włoszką, bo zdałam sobie sprawę, że świat kocha Włochy, włoskie kobiety, wszystko co zostało stworzone we Włoszech; kulturę, poezję – i dla Amerykanów to wszystko zawierało się w moim wizerunku.

Maria Grazia Cucinotta, rozmowa z Euronews[6].

Międzynarodową rozpoznawalność przyniósł jej film Listonosz (1994)[5], w reżyserii Michaela Radforda. Do roli w tym filmie została zaangażowana przez Massima Troisiego[3], współautora scenariusza i odtwórcę roli tytułowej. Cucinotta wcieliła się w barmankę Beatrice Russo, w której zakochany jest tytułowy listonosz, Mario, który by zdobyć jej serce, korzysta z pomocy słynnego chilijskiego poety Pablo Nerudy (w tej roli Philippe Noiret)[7]. Film okazał się dużym sukcesem komercyjnym i artystycznym, był m.in. nominowany w pięciu kategoriach (w tym za najlepszy film) do Oscara w 1996.

W kolejnych latach Cucinotta grała głównie we włoskich filmach kinowych i produkcjach telewizyjnych, a także w hiszpańskim horrorze Dzień bestii (1995) w reżyserii Álexa de la Iglesii. Jej pierwszym występem w kinie anglojęzycznym była rola Gabrielli w filmie Brooklińczycy (A Brooklyn State of Mind), gdzie partnerowała m.in. Vincentowi Spano i Danny’emu Aiello. Za tę rolę otrzymała nominację w kategorii Najlepsza Aktorka na New York International Independent Film & Video Festival[8]. Wystąpiła także w głównej roli w filmie Ugo Chitiego La seconda mogile (1998).

Zagrała w filmie Świat to za mało (1999) z serii o Jamesie Bondzie. Zabiegała o główną rolę Elektry King, ale reżyser Michael Apted uznał, że jej angielski jest za słaby[9]. Rolę Elektry King zagrała ostatecznie Sophie Marceau, a Cucinotta otrzymała drugoplanową rolę zabójczyni Giulietty da Vinci „Cigar Girl”. Pojawiła się także gościnnie w serialach Wildside i Rodzina Soprano oraz u boku m.in. Woody’ego Allena w Darze z nieba (2000). Dwukrotnie wcieliła się w postać Marii Magdaleny w produkcjach telewizyjnych: Maria Magdalena (2000) oraz Przyjaciele Jezusa: Tomasz (2001).

Od 2005 łączy pracę aktorską z działalnością producencką. Pierwszym filmem, który współprodukowała był Wszystkie niewidzialne dzieci (2005), w którym także pojawiła się w roli epizodycznej[3]. W 2006 założyła w Rzymie firmę producencką Seven Dreams Productions[10]. Od tego czasu wyprodukowała kilkanaście filmów, w większości z nich również grała. Ma na koncie także użyczenie głosu postaci w serialu animowanym Simpsonowie (zarówno w wersji anglo- jak i włoskojęzycznej)[3]. Była współscenarzystką filmu Diabelskie sztuczki (2010), w którym zagrała jedną z głównych ról[11]. W 2011 zadebiutowała jako reżyserka krótkometrażowym filmem Il Maestro, za który otrzymała Srebrną Wstęgę – Nagrodę Krajowego Włoskiego Syndykatu Dziennikarzy Filmowych dla Najlepszego Nowego Reżysera[12]. W tym samym roku wystąpiła obok Anthony’ego Hopkinsa w horrorze Rytuał. W 2011 otrzymała także Premio America – nagrodę Fundacji Włochy-USA[3].

W 2009 powierzono jej prowadzenie ceremonii otwarcia i zamknięcia 66. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji[13]. W 2014 zaprezentowała album ze zdjęciami Douglasa Kirklanda Come una pin up, na których wystąpiła w stylizacjach nawiązujących do lat 50. Dochód z albumu został przekazany na cele charytatywne[14]. Pełniła honory ambasadora wystawy światowej Expo 2015 w Mediolanie[15].

Maria Grazia Cucinotta na 66. MFF w Wenecji
Maria Grazia Cucinotta na Life Ball w Wiedniu, 2013

Wizerunek publiczny[edytuj | edytuj kod]

Jest określana jako „ucieleśnienie włoskiej piękności”[6] oraz „symbol włoskiego piękna”[16]. W przeszłości była nazywana „naturalną spadkobierczynią” Sophii Loren i Giny Lollobrigidy[17]. Przez kilkanaście lat za jej wizerunek publiczny odpowiadał Giorgio Armani. Cucinotta preferuje ubrania włoskich projektantów. Publicznie lubi odważne kreacje: Zawsze staram się nosić coś, co pokazuje mój dekolt, nogi, ale nie lubię być wulgarna. (...). Kiedy masz ciało, nie musisz go pokazywać za każdym razem[18]. Odmawia także grania nago w filmach, z tego powodu odrzuciła propozycje występów m.in. w filmie o Austinie Powersie i Adwokacie diabła[19].

Od wielu lat angażuje się we wsparcie organizacji walczących z homofobią oraz deklaruje poparcie dla związków osób tej samej płci: Wierzę, że tam, gdzie jest prawdziwa miłość, tam wolność wyboru powinna być dana wszystkim. (...). Kiedy dwie dorosłe osoby decydują się żyć razem, powinny mieć do tego prawo i do tego, by kochać się nawzajem[6]. W 2013 wystąpiła w roli „matki chrzestnej” festiwalu Gay Pride w Palermo[20].

Wspiera także różnego rodzaju inicjatywy humanitarne i dobroczynne, m.in. organizację Susan G. Komen walczącą z rakiem piersi, a także organizacje walczące z przemocą domową, działające na rzecz praw kobiet i dzieci. Jest ambasadorem Światowego Programu Żywnościowego ONZ na rzecz walki z głodem na świecie[10].

Deklaruje, że jest katoliczką, jednak nie uczestniczy regularnie we mszach[21].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

7 października 1995 w San Gemini wzięła ślub z przedsiębiorcą Giuliem Violatim[22]. Mają córkę Giulię (ur. 2001). Pod koniec lat 90. mieszkała w Los Angeles, skąd w 2001 powróciła na stałe do Rzymu[10].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Seriale[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Maria Grazia Cucinotta: «A quasi 50 anni riparto da zero». iodonna.lt, 2017-09-25. [dostęp 2018-01-07]. (wł.).
  2. Maria Grazia Cucinotta: «La mia vita con la dislessia». ok-salute.it. [dostęp 2018-01-07]. (wł.).
  3. a b c d e f Biografia. mariagraziacucinotta.com. [dostęp 2016-09-14]. (wł.).
  4. a b Q & A: Maria Grazia Cucinotta. cnn.com, 2006-10-03. [dostęp 2016-09-14]. (ang.).
  5. a b Maria Grazia Cucinotta. lifeinitaly.com, 2015-03-08. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-04)]. (ang.).
  6. a b c Eri Garuti: Maria Grazia Cucinotta on Italy, fashion and a magic wand. euronews.com, 2013-02-15. [dostęp 2016-09-14]. (wł. • ang.).
  7. The Postman – Plot summary. imdb.com. [dostęp 2016-09-14]. (ang.).
  8. Awards. imdb.com. [dostęp 2016-09-14]. (ang.).
  9. Trivia. imdb.com. [dostęp 2016-09-14]. (ang.).
  10. a b c Andrew Bagley: Exclusive Interview with Italian Superstar Maria Grazia Cucinotta. italoamericano.org, 2013-10-31. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-05)]. (ang.).
  11. L'Imbroglio nel lenzuolo. imdb.com. [dostęp 2016-09-14]. (ang.).
  12. Awards. imdb.com. [dostęp 2016-09-14]. (ang.).
  13. 66. Mostra Internazionale d’Arte Cinematografica: Maria Grazia Cucinotta madrina delle serate di apertura e chiusura. beniculturali.it, 2009-08-14. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-21)]. (wł.).
  14. “Come una pin up”, il libro di Maria Grazia Cucinotta per la Komen Italia. komen.it, 2014-09-03. [dostęp 2016-09-14]. (wł.).
  15. Maria Grazia Cucinotta. expo2015.org. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-13)]. (ang.).
  16. Maria Grazia Cucinotta – petition. vogue.it, 2011-06-04. [dostęp 2016-09-14]. (ang.).
  17. Maria Grazia Cucinotta. cnn.com, 2006-10-03. [dostęp 2016-09-14]. (ang.).
  18. Maria Grazia Cucinotta. vogue.it, 2010-12-04. [dostęp 2016-09-14]. (ang.).
  19. Maria Pia Fusco: Il ritorno di Maria Grazia „Io, un'attrice non una santa”. repubblica.lt, 2007-12-28. [dostęp 2016-09-14]. (wł.).
  20. Gay pride 2013 a Palermo: Maria Grazia Cucinotta madrina dell’evento. 2013-03-18, gay.tv [dostęp 2016-09-14]. (wł.).
  21. Francesca D’Angelo: Quando il successo è a servizio degli altri. credere.it, 2015-08-09. [dostęp 2016-09-14]. (wł.).
  22. Si sposa Maria Grazia Cucinotta. repubblica.it, 1995-10-07. [dostęp 2016-09-14]. (wł.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]