Maria Szabłowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Maria Szabłowska
Ilustracja
Maria Szabłowska na dniu otwartym TVP (2007)
Data i miejsce urodzenia 26 września 1946
Warszawa
Zawód, zajęcie dziennikarka
Alma Mater Uniwersytet Warszawski
Małżeństwo Marek Lipiński[1]
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Maria Anna Szabłowska-Szabel (ur. 26 września 1946 w Warszawie[2]) – polska dziennikarka radiowa i telewizyjna.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończyła w 1970 studia z zakresu arabistyki na Uniwersytecie Warszawskim. W 1971 została absolwentką studium dziennikarskiego na UW[2].

Pierwszy raz na antenie radia pojawiła się w Rozgłośni Harcerskiej, wystąpiła tam jako gość i opowiadała o wybranym przez siebie kierunku studiów[3]. Od 1970 zawodowo związana z Polskim Radiem[2]. Współpracowała ze Studiem Rytm i Popołudniem z młodością, w 1973 otrzymała etat w redakcji Muzyki i aktualności, później związana z redakcją muzyczną Programu I[2]. Prowadziła wiele popularnych audycji muzycznych, takich jak Magazyn Muzyczny Rytm oraz Muzyka Nocą, później zaś Muzyczna Jedynka i Leniwa Niedziela.

W Telewizji Polskiej zadebiutowała pod koniec lat 70. Była prezenterką młodzieżowej Siódemki i następnie wakacyjnego Studia Lato emitowanego w pierwszym programie TVP[2]. W późniejszych latach prowadziła program Stare, nowe i najnowsze oraz poranny program Kawa czy herbata? (razem z Jackiem Żakowskim). W duecie z Krzysztofem Szewczykiem prowadziła program Dozwolone od lat czterdziestu, który został potem przemianowany na Wideotekę dorosłego człowieka[4][5].

Maria Szabłowska jest autorką książek Elvis – amerykański sen i Cały ten big beat[4]. W 2001 ukazała się redagowana przez nią płyta pt. Mężczyźni mojego radia[6].

W 2011, za wybitne zasługi dla Polskiego Radia, została odznaczona przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[7], a w 2015, za wybitne zasługi w działalności na rzecz rozwoju Polskiego Radia, otrzymała Krzyż Oficerski tego orderu[8]. W 2005 wyróżniona Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ „Dobry Tydzień” nr 11 z 14 marca 2016, s. 12–13.
  2. ↑ a b c d e Elżbieta Ciborska: Leksykon polskiego dziennikarstwa. Warszawa: Dom Wydawniczy Elipsa, 2000, s. 528. ISBN 83-7151-330-5.
  3. ↑ Jacek Górski: Wywiad z p. Marią Szabłowską. Gdański Klub Szaradzistów Neptun. [dostęp 2020-05-22].
  4. ↑ a b Maria Szabłowska. tvp.pl. [dostęp 2015-04-10].
  5. ↑ Idalia Mirecka. Wideoteka (dla) każdego człowieka. „Przegląd”. Nr 5/2003, 27 stycznia 2003. [dostęp 2015-04-10]. 
  6. ↑ Mężczyźni mojego radia. wp.pl, 23 października 2001. [dostęp 2015-04-10].
  7. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 września 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2011 r. nr 111, poz. 1122).
  8. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 lipca 2015 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2015 r. poz. 889).
  9. ↑ Lista laureatów medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2017-01-21].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Maria_Szabłowska&oldid=59868095”