Marian Łowiński

Marian Antoni Jerzy Łowiński

Maryśka

Marian Łowiński
Data i miejsce urodzenia	20 grudnia 1901 Warszawa
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 Charków
Stopień harcerski	harcmistrz
Organizacja harcerska	Związek Harcerstwa Polskiego
komendant Śląskiej Chorągwi Harcerzy
Okres sprawowania	od 1928 do 1930
Następca	Jan Grzbiela
członek NRH
Okres sprawowania	od 1933 do 1939
Odznaczenia

Marian Łowiński

Maryśka

kapitan dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	20 grudnia 1901 Warszawa
Data i miejsce śmierci	1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1920, 1922–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Grudziądzka Kompania Szturmowa, 75 Pułk Piechoty (II RP), 18 Dywizja Piechoty (II RP), Sztab Generalny Wojska Polskiego
Stanowiska	komendant szkoły podoficerskiej (przy 75 pp), oficer operacyjny (w 18 DP)
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa, kampania wrześniowa

Marian Antoni Jerzy Łowiński, ps. „Maryśka” (ur. 20 grudnia 1901 w Warszawie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – polski harcerz, harcmistrz, komendant Śląskiej Chorągwi Harcerzy, kapitan dyplomowany Wojska Polskiego.

Życiorys

Od 1912 roku mieszkał w Warszawie, gdzie uczył się w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego. Wstąpił tam do 2 Warszawskiej Drużyny Harcerzy (2 WDH) im. Tadeusza Reytana.

W 1915 roku z rodziną został ewakuowany do Moskwy. Uczył się tam w gimnazjum Kazimierza Kulwiecia i po powrocie do Polski w 1918 roku kontynuował naukę w warszawskim gimnazjum Kulwiecia. W tymże roku został drużynowym działającej tam 26 WDH im. Dionizego Czachowskiego (był nim do 1920 roku). W 1919 roku podjął pracę w Komendzie Warszawskiej Chorągwi Męskiej.

14 lipca 1920 roku zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego. Walczył w szeregach Grudziądzkiej Kompanii Szturmowej. Został zwolniony z wojska 25 października 1920 roku i kontynuował naukę w gimnazjum i działalność harcerską. W 1922 roku zdał maturę. Do 1925 roku był drużynowym 2 WDH, w latach 1923–1925 kierował Wydziałem Drużyn Stołecznych w Komendzie Warszawskiej Chorągwi Męskiej.

W okresie sierpień 1922 – lipiec 1923 uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie, po czym kontynuował naukę w Oficerskiej Szkole Piechoty w Warszawie. Od 1925 roku służył w stacjonującym w (dzisiejszym) Chorzowie 75 pułku piechoty. W listopadzie tego roku został hufcowym w Śląskiej Chorągwi Harcerzy, a maju 1926 roku kierownikiem Wydziału Przysposobienia Wojskowego Śląskiej Chorągwi Męskiej. W tym samym miesiącu został przydzielony do Kwatery Wojskowej Prezydenta RP na stanowisko młodszego oficera kompanii przybocznej. Od 17 sierpnia 1926 roku był dowódcą szkoły podoficerskiej przy 75 pp.

W marcu 1927 roku został członkiem Zarządu Śląskiego Oddziału ZHP, w okresie od marca 1928 roku do 24 stycznia 1929 roku sprawował funkcję sekretarza Zarządu Oddziału i zastępcy komendanta, a od 25 kwietnia 1928 roku do października 1930 roku był komendantem Śląskiej Chorągwi Harcerzy. Od 1933 roku do wybuchu wojny był członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej.

W październiku 1930 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza w Osowcu.

W latach 1932–1934 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 listopada 1934 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do dowództwa 18 Dywizji Piechoty w Łomży na stanowisko I oficera sztabu. Od 1938 roku pracował w Sztabie Generalnym.

We wrześniu 1939 roku miał być ewakuowany wraz ze Sztabem Naczelnego Wodza do Rumunii, jednak z częścią oficerów pozostał w Polsce. Został internowany przez Armię Czerwoną i osadzony w obozie w Starobielsku, a następnie rozstrzelany w Charkowie. Spoczywa w Bołogoje koło Charkowa.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Awanse

• Harcerskie stopnie instruktorskie:
  • przewodnik – 15 lipca 1921
  • podharcmistrz – 31 maja 1924
  • harcmistrz – 1931, w wyniku reorganizacji stopni instruktorskich w 1927 roku
• Awanse wojskowe:
  • sierżant podchorąży – lipiec 1923
  • podporucznik – lipiec 1925
  • porucznik – 1 lipca 1927
  • kaptan dyplomowany – 1934

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (pośmiertnie)
• Medal 3 Maja
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę

Życie prywatne

Marian Łowiński był synem Karola i Wincentyny Józefy z Krajewiczów (1875–1940). Był najstarszym spośród pięciorga rodzeństwa, miał rodzeństwo: Barbarę (1903–1941) zamężną Kohman, Stefana (1908–1965), Annę (1912–1987) zamężną Świętochowską i Jerzego (1918–1979).

W 1932 roku ożenił się z Wandą Jordan (1900–1959), harcmistrzynią, komendantką Śląskiej Komendy Żeńskiej (1922–1926), komendantką Śląskiej Komendy Męskiej (1922–1928), przewodniczącą Zarządu Oddziału Śląskiego ZHP (1927–1934). Mieli syna Michała (1935–2000), polskiego konsula w Brazylii w latach 80..

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Czylok, Eugeniusz Loska: Łowiński Marian. W: Harcerski Słownik Biograficzny. Janusz Wojtycza (red.). T. 3. Warszawa: Muzeum Harcerstwa i Marron Edition, 2012, s. 129–131. ISBN 978-83-60405-83-3.