Marian Żybułtowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marian Żybułtowski
„Wacław Swirski”
Ilustracja
major saperów major saperów
Data i miejsce urodzenia

23 stycznia 1889
Częstochowa

Data i miejsce śmierci

20 sierpnia 1936
Dęblin

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

Batalion Mostowy

Stanowiska

zastępca dowódcy batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Multimedia w Wikimedia Commons

Marian Żybułtowski[a] ps. „Wacław Swirski”[2] (ur. 23 stycznia 1889 w Częstochowie, zm. 20 sierpnia 1936 w Dęblinie) – major saperów inżynier Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 23 stycznia 1889 w Częstochowie, w rodzinie Marcelego (1851–1928) i Wiktorii ze Sroczyńskich (1850–1929)[3][2]. Był starszym bratem Jana Oktawiana (1891–1969).

Wykształcenie elementarne otrzymał w domu[4]. Do szkół średnich uczęszczał w Warszawie. W 1905 wziął udział w strajku szkolnym. W 1912 wyjechał do Wiednia, gdzie studiował na wydziale inżynierii. W 1914 został zmobilizowany do armii rosyjskiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w Kazaniu został mianowany chorążym. Po rewolucji lutowej działał czynnie w Związku Wojskowych Polaków w Odessie, a później został skierowany do II Korpusu Polskiego w Rosji. W bitwie pod Kaniowem (11 maja 1918) dostał się do niemieckiej niewoli, z której zbiegł i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W Niżnym Nowogrodzie został aresztowany przez bolszewików i do połowy grudnia 1918 był więziony w Moskwie. Po ucieczce z więzienia i powrocie do kraju został przyjęty do Wojska Polskiego[5].

16 października 1919 otrzymał przeniesienie z 4 pułku piechoty Legionów do batalionu mostowego[6][7]. 13 czerwca 1920 pod wsią Makalewicze w czasie odwrotu spod Kijowa został ciężko ranny[8]. Z niezaleczoną raną wrócił na front[5].

W czerwcu 1921 służył w II batalionie saperów, a jego oddziałem macierzystym był 4 pułk saperów w Sandomierzu[9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 49. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[10]. W 1923 był odkomenderowany na Politechnikę Lwowską celem ukończenia studiów[11]. Ukończył studia na wydziale komunikacji[5] i kontynuował służbę w macierzystym pułku[12]. W styczniu 1927 został przeniesiony z Szefostwa Saperów Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie do batalionu mostowego w Kazuniu na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu[13]. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W grudniu 1927 został przeniesiony do kadry oficerów saperów z równoczesnym przydziałem do Instytutu Badań Inżynierii na stanowisko referenta[15][16]. Do 1 września 1928 był słuchaczem I Kursu doskonalenia oficerów sztabowych saperów przy Oficerskiej Szkole Inżynierii[17]. Z dniem 1 stycznia 1930 został przeniesiony z Instytutu Badań Inżynierii (przydzielony do Ministerstwa Robót Publicznych) do Komisji Fortyfikacyjnej na stanowisko kierownika robót[18]. W czerwcu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym przeniesieniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[19]. Z dniem 31 lipca 1931 został przeniesiony w stan spoczynku[20].

Po zwolnieniu ze służby został zatrudniony w Szefostwie Budownictwa Okręgu Korpusu Nr I[5]. Równocześnie był członkiem Podkomisji 2-go Korpusu w Komitecie Krzyża i Medalu Niepodległości[4]. 3 czerwca 1932 został wybrany na funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego Związku Kaniowczyków i Żeligowczyków[4]. Od 1 września tego roku pracował jako nauczyciel w Liceum i Szkole Handlowej im. Kaniowczyków i Żeligowczyków[4]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[1]. 20 sierpnia 1936 zmarł tragicznie w Dęblinie[5].

Marian Żybułtowski był żonaty z Jadwigą Anną Kuczyńską z domu Powierza (1886–1976).

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako Marian Zybułtowski[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 350, 852.
  2. ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2020-12-27].
  3. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  4. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 4.
  5. ↑ a b c d e Wspomnienia pośmiertne ↓.
  6. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 95 z 26 listopada 1919 roku, poz. 3735.
  7. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 5 z 16 stycznia 1920 roku, pkt 4.
  8. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  9. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 340, 977.
  10. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 231.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 880, 907.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 804, 830.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 12 stycznia 1927 roku, s. 2.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927 roku, s. 365.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 583, 594.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 391.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 388.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 201.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931, s. 248.
  21. ↑ Kozłowski 1932 ↓, s. 48.
  22. ↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249.
  23. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 583.
  24. ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
  25. ↑ Kolekcja ↓, s. 1 foto..
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 12 grudnia 1929, s. 365.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marian_Żybułtowski&oldid=69028558”