Marian Malinowski (oficer)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marian Malinowski
Pobóg, konsp. Tadeusz Wolski
Ilustracja
kapitan kapitan
Data i miejsce urodzenia

29 kwietnia 1900
Łódź

Data i miejsce śmierci

22 kwietnia 1977
Łódź

Przebieg służby
Lata służby

1913–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
AK Armia Krajowa

Formacja

Polska Organizacja Wojskowa

Jednostki

Polska Organizacja Skautowa, Polska Organizacja Wojskowa, 5 Pułku Piechoty Legionów, 28 Pułk Strzelców Kanowskich, Zgrupowanie AK „Krybar”

Stanowiska

dowódca

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa,
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Niepodległości Medal Wojska (czterokrotnie) Krzyż Armii Krajowej Warszawski Krzyż Powstańczy Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Krzyż Legionowy Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowej

Marian Malinowski ps. „Pobóg” konsp. Tadeusz Wolski (ur. 29 kwietnia 1900 w Łodzi, zm. 22 kwietnia 1977 w Łodzi) – kapitan Wojska Polskiego, dowódca 4 kompanii VIII zgrupowania Armii Krajowej, wchodzącego w skład Zgrupowania „Krybar”, walczącego w powstaniu warszawskim na Powiślu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

I wojna światowa 1914–1918[edytuj | edytuj kod]

W latach 1913–1918 związany z ruchem niepodległościowym – najpierw jako członek Polskiej Organizacji Skautowej, a następnie POW – w 1918 roku brał czynny udział w rozbrajaniu Niemców w Łodzi.

Wojna polsko-bolszewicka 1920 roku[edytuj | edytuj kod]

Po ochotniczym zgłoszeniu się do wojska, otrzymał przydział do 1 Batalionu Harcerskiego WP, a następnie do plutonu Osłony Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego w Belwederze i na wyjazdach. Był też instruktorem tworzącej się Kompanii Osłony Naczelnego Wodza. Na własną prośbę przydzielony na front do 5 Pułku Piechoty Legionów, z którym jako zastępca dowódcy plutonu, a następnie jako dowódca plutonu, przeszedł szlak WilnoDzwińskKijówWarszawa, aż do końca wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Przeniesiony do rezerwy w lutym 1922 roku.

Urzędnik instytucji prywatnych. Pracował społecznie jako sekretarz Zarządu Okręgu Związku Oficerów Rezerwy. Komendant Obwodu Związku Strzeleckiego w Łodzi, zawodnik – piłkarz i lekkoatleta, pierwszy kapitan drużyny piłkarskiej (1922-1930), a następnie członek zarządu (1928-1931) i prezes (1932-1934) Robotniczego Towarzystwa Sportowego Widzew w Łodzi[1].

II wojna światowa 1939–1945[edytuj | edytuj kod]

W marcu 1939 mianowany porucznikiem rezerwy, a we wrześniu 1939 r. reklamowany od czynnej służby wojskowej przez przemysł wojskowy. Po wejściu Niemców do Łodzi poszukiwany przez Gestapo za działalność antyniemiecką, szczególnie w ostatnim miejscu pracy.

W lutym 1940 roku, jako Tadeusz Wolski, przedostał się do Warszawy, gdzie kontynuował rozpoczętą w Łodzi działalność konspiracyjną, służąc m.in. w SZP, ZWZ oraz AK w ramach Grupy Operacyjnej WP „Edward” pod dowództwem płk „Radwana” – Edward Pfeiffer – do likwidacji w lipcu 1944 roku – jako dowódca batalionu.

Powstanie warszawskie[edytuj | edytuj kod]

W stopniu porucznika[2] (później kapitana) dowodził 4 kompanią VIII zgrupowania AK „Krybar” na Powiślu, która w pierwszych godzinach powstania atakowała Pałac Namiestnikowski oraz hotel „Bristol”, a następnie przez ponad miesiąc utrzymywała w rękach powstańców kwartał ulic Bednarska, Dobra, Tamka, Solec/Browarna/Furmańska, biorąc m.in. udział w atakach na budynki Uniwersytetu Warszawskiego, aby 5 września wycofać się do Śródmieścia. Po kapitulacji powstania trafił do obozu Bergen-Belsen, a następnie Gross Born.

Po zakończeniu wojny jako były żołnierz AK podjął pracę w przemyśle włókienniczym i kolejowym. Nadal pracował społecznie w RTS Widzew Łódź w latach 1947−1952 jako Prezes Zarządu, a od 1952 roku, aż do śmierci jako prezes honorowy[1] oraz Łódzkim Okręgowym Związku Piłki Nożnej.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty (od października 1939 roku) z Eufemią Malinowską (Pilichowska) ps. „Myszka”, miał syna, Janusza (1947−1993).

Udział w działalności niepodległościowej i walce zbrojnej w latach 1905–1945 brało także rodzeństwo Mariana Malinowskiego: Henryk Pobóg-Malinowski (1889–1931), Maria Sylwia Szymańska (Pobóg-Malinowska) (1892–1978), Seweryn Malinowski (1898-1952), Bogdan Malinowski (1908–1943).

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Inne informacje[edytuj | edytuj kod]

W 2008 roku Pałacu Kazimierzowskim odbyło się uroczyste przekazanie do zasobu Archiwum Akt Nowych Akt Mariana Malinowskiego, w tym m.in. Archiwum 4 Kompanii Grupy „Krybar” Armii Krajowej[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Tomasz oraz Włodzimierz Gawrońscy: Widzew Łódź. Dzieje międzywojenne. Łódź: GAW-TOM, 2020, s. 292. ISBN 978-83-939428-0-0.
  2. Włodzimierz Rosłoniec: Grupa „Krybar” Powiśle 1944. Warszawa: Instytut wydawniczy PAX, 1989, s. 195. ISBN 83-211-1037-1.
  3. Uroczyste przekazanie do zasobu Archiwum Akt Nowych Akt Mariana Malinowskiego. [w:] Archiwum Akt Nowych [on-line]. 17 grudnia 2020. [dostęp 2023-08-10].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Włodzimierz Rosłoniec, Grupa „Krybar” Powiśle 1944, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1989.
  • Aleksander Michalak, „Olczak” nie wraca, Polska Fundacja Kulturalna, Londyn 1993.
  • Adam de Michelis, Alicja Rudniewska, Pod rozkazami „Konrada”, Oficyna Wydawnicza Volumen, Warszawa 1993.
  • Tomasz i Włodzimierz Gawrońscy, "Widzew Łódź. Dzieje międzywojenne", GAW-TOM, Łódź 2020

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

  • Archiwum Akt Nowych - informacja o rodzinie Pobóg-Malinowskich [1]
  • Muzeum Powstania Warszawskiego - Powstańcze Biogramy - sylwetka kpt. Mariana Malinowskiego ps. "Pobóg" [2]