Marija Borowiczenko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marija Borowiczenko
Мария Боровиченко
ilustracja
starszy sierżant służby medycznej starszy sierżant służby medycznej
Data i miejsce urodzenia

21 października 1925
Myszełowka (obecnie część Kijowa)

Data i miejsce śmierci

14 lipca 1943
okolice wsi Orłowka, obwód biełgorodzki

Przebieg służby
Lata służby

1941–1943

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Medal „Za zasługi bojowe”

Marija Siergiejewna Borowiczenko (ros. Мария Сергеевна Боровиченко, ukr. Марія Сергіївна Боровиченко, ur. 21 października 1925 we wsi Myszełowka (obecnie część Kijowa), zm. 14 lipca 1943 k. wsi Orłowka w obwodzie biełgorodzkim) – radziecka sanitariuszka, odznaczona pośmiertnie Złotą Gwiazdą Bohatera Związku Radzieckiego (1965).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Była narodowości ukraińskiej. Do 1941 skończyła 8 klas szkoły w Kijowie i kursy sanitariuszek. Gdy w sierpniu 1941 niemieckie wojska zbliżały się do Kijowa, udała się do sztabu 5 Brygady Powietrznodesantowej dowodzonej przez Aleksandra Rodimcewa, którego poprosiła o przyjęcie do armii. Została instruktorką sanitarną 1 batalionu piechoty 5 Brygady Powietrznodesantowej, a w listopadzie 1941 instruktorką sanitarną 197 pułku artylerii/32 gwardyjskiego pułku artylerii. Od sierpnia 1941 do lipca 1942 uczestniczyła w walkach na Froncie Południowo-Zachodnim, od września 1942 do stycznia 1943 Stalingradzkim, od stycznia do lutego 1943 Dońskim, a w lipcu 1943 Woroneskim, w tym w obronie Kijowa, walkach w rejonie Konotopu, Kurska, Biełgorodu i Charkowa, w operacji woroszyłowgradzkiej, w bitwie pod Stalingradem i pod Kurskiem. 14 lutego 1943 została odznaczona Medalem „Za zasługi bojowe”. Była instruktorką sanitarną 32 gwardyjskiego pułku piechoty 13 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty 32 Gwardyjskiego Korpusu Piechoty 5 Gwardyjskiej Armii Frontu Woroneskiego w stopniu starszego sierżanta służby medycznej. 14 lipca 1943 podczas walk w rejonie wsi Orłowka w obwodzie biełgorodzkim wyniosła z pola walki dwóch rannych żołnierzy, a podczas próby ratowania trzeciego rannego została trafiona i zginęła. 8 maja 1965 pośmiertnie otrzymała tytuł Bohatera Związku Radzieckiego i Order Lenina. Jej imieniem nazwano ulice w Kijowie i miejscowościach Iwnia i Orłowka.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]