Marine Le Pen
|
||
 |
||
| Data i miejsce urodzenia | 5 sierpnia 1968 Neuilly-sur-Seine |
|
| Przewodnicząca Frontu Narodowego | ||
| Okres | od 16 stycznia 2011 | |
| Przynależność polityczna | Front Narodowy | |
| Poprzednik | Jean-Marie Le Pen | |
Marine Le Pen (ur. 5 sierpnia 1968 w Neuilly-sur-Seine) – francuska prawniczka i polityk, w latach 2003–2011 wiceprzewodnicząca, a od 2011 przewodnicząca nacjonalistycznego Frontu Narodowego (FN), od 2004 deputowana do Parlamentu Europejskiego.
Marine Le Pen jest córką Jeana-Marie Le Pena, założyciela i pierwszego przewodniczącego FN (1972–2011).
Spis treści
Życiorys[edytuj]
Z wykształcenia prawnik, absolwentka Uniwersytetu Paryż II. W 1991 uzyskała dyplom pomagisterskich studiów z zakresu prawa karnego. Od 1992 praktykowała jako adwokat w Paryżu.
W drugiej połowie lat 90. weszła w skład władz Frontu Narodowego, nacjonalistycznego i eurosceptycznego ugrupowania założonego i kierowanego przez jej ojca, Jean-Marie Le Pena. Z ramienia Frontu Narodowego uzyskiwała mandaty radnej departamentu Nord i regionu Île-de-France. Była dyrektorem działu prawnego FN, od 2003 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej partii. W 2004 została wybrana posłanką do Parlamentu Europejskiego. Pięć lat później skutecznie ubiegała się o reelekcję.
W 2007 prowadziła prezydencką kampanię wyborczą swojego ojca. Była wymieniana jako główny kandydat do przejęcia po nim przywództwa we Froncie Narodowym[1]. 16 stycznia 2011 stanęła na czele Frontu Narodowego, zastępując na tym stanowisku swojego ojca[2].
Marine Le Pen wystartowała w wyborach prezydenckich w 2012. W głosowaniu z 22 kwietnia 2012 otrzymała około 6,42 miliona głosów (17,90%), zajmując wśród 10 kandydatów 3. miejsce i przegrywając w pierwszej turze[3].
W 2014 kierowany przez nią Front Narodowy zwyciężył w wyborach europejskich we Francji, uzyskując 24 mandaty w PE VIII kadencji, z których jeden przypadł Marine Le Pen[4]. W grudniu 2015 FN uzyskał najwięcej głosów w pierwszej turze wyborów regionalnych (ok. 28%), a jego kandydaci zajęli pierwsze miejsca w wyborach na prezydentów regionów. W drugiej turze FN uległ jednak centroprawicy i lewicy, nie wygrywając w żadnym z regionów. Sama Marine Le Pen przegrała w Nord-Pas-de-Calais-Pikardia z Xavierem Bertrandem[5].
Poglądy[edytuj]
W zakresie polityki zagranicznej Marine Le Pen popiera izolacjonizm Francji. Sprzeciwiała się zachodniej interwencji w wojnie domowej w Libii w 2011 oraz planom akcji zbrojnej w Syrii. Po aneksji Krymu przez Rosję odwiedziła Moskwę, gdzie spotkała się z przewodniczącym Dumy Państwowej Siergiejem Naryszkinem i poparła forsowany przez Rosję postulat tzw. federalizacji Ukrainy[6]. Marine Le Pen opowiada się za utworzeniem osi Paryż-Berlin-Moskwa i chciałaby wraz z Władimirem Putinem „bronić wartości chrześcijańskich w dziedzictwie europejskim”[7].
Życie prywatne[edytuj]
Marine Le Pen była żoną przedsiębiorcy Francka Chauffroy, z którym ma troje dzieci (wszystkie ochrzczone w kościele integrystów francuskich Saint-Nicolas-du-Chardonnet). Po rozwodzie w 1999 wyszła ponownie za mąż za Érica Iorio, byłego sekretarza generalnego FN. Po drugim rozwodzie związała się z Louisem Aliot, wiceprzewodniczącym FN[6].
Przypisy
- ↑ Dominika Pszczółkowska: Le Pen wskrzesza polskiego hydraulika. wyborcza.pl, 17 marca 2009. [dostęp 2012-04-23].
- ↑ Marine Le Pen consacrée à la tête du Front national après son père (fr.). google.com, 16 stycznia 2011. [dostęp 2012-04-23].
- ↑ Résultats 1er tour (fr.). interieur.gouv.fr. [dostęp 2012-04-23].
- ↑ Résultats européennes: la liste de nos nouveaux élus (fr.). leparisien.fr, 26 maja 2014. [dostęp 2014-05-28].
- ↑ Elections régionales et des assemblées de Corse, Guyane et Martinique 2015 (fr.). interieur.gouv.fr. [dostęp 2015-12-14].
- ↑ a b Szymon Łucyk. Przeciw Europie, pod rękę z Rosją. „Tygodnik Powszechny”, s. 46–47, 4 maja 2014.
- ↑ John Vinocour: Putin's Woman in Paris (ang.). wsj.com, 26 maja 2014. [dostęp 2014-07-02].
Bibliografia[edytuj]
- Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2012-04-23].
