Marine Le Pen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Marine Le Pen
Le Pen, Marine-9586 (cropped).jpg
Data i miejsce urodzenia 5 sierpnia 1968
Neuilly-sur-Seine
Przewodniczący Frontu Narodowego
Okres od 16 stycznia 2011[1]
Przynależność polityczna Front Narodowy
Poprzednik Jean-Marie Le Pen
Marine Le Pen Signature.svg
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach

Marine Le Pen (ur. 5 sierpnia 1968 w Neuilly-sur-Seine) – francuska prawniczka i polityk, w latach 2003–2011 wiceprzewodnicząca, a od 2011 do 2017 przewodnicząca nacjonalistycznego Frontu Narodowego (FN), deputowana do Parlamentu Europejskiego VI, VII i VIII kadencji. Kandydatka w wyborach prezydenckich w 2012 i 2017.

Życiorys[edytuj]

Jest córką Jeana-Marie Le Pena, założyciela i pierwszego przewodniczącego FN (1972–2011). Z wykształcenia prawnik, absolwentka Uniwersytetu Paryż II. W 1991 uzyskała dyplom pomagisterskich studiów z zakresu prawa karnego. Od 1992 praktykowała jako adwokat w Paryżu.

W drugiej połowie lat 90. weszła w skład władz Frontu Narodowego, nacjonalistycznego i eurosceptycznego ugrupowania założonego i kierowanego przez jej ojca, Jean-Marie Le Pena. Z ramienia Frontu Narodowego uzyskiwała mandaty radnej departamentu Nord i regionu Île-de-France. Była dyrektorem działu prawnego FN, od 2003 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej partii. W 2004 została wybrana posłanką do Parlamentu Europejskiego. Pięć lat później skutecznie ubiegała się o reelekcję.

W 2007 prowadziła prezydencką kampanię wyborczą swojego ojca. Była wymieniana jako główny kandydat do przejęcia po nim przywództwa we Froncie Narodowym[2]. 16 stycznia 2011 stanęła na czele Frontu Narodowego, zastępując na tym stanowisku swojego ojca[3].

Marine Le Pen wystartowała w wyborach prezydenckich w 2012. W głosowaniu z 22 kwietnia 2012 otrzymała około 6,42 miliona głosów (17,90%), zajmując wśród 10 kandydatów 3. miejsce i przegrywając w pierwszej turze[4].

W 2014 kierowany przez nią Front Narodowy zwyciężył w wyborach europejskich we Francji, uzyskując 24 mandaty w PE VIII kadencji, z których jeden przypadł Marine Le Pen[5]. W grudniu 2015 FN uzyskał najwięcej głosów w pierwszej turze wyborów regionalnych (ok. 28%), a jego kandydaci zajęli pierwsze miejsca w wyborach na prezydentów regionów. W drugiej turze FN uległ jednak centroprawicy i lewicy, nie wygrywając w żadnym z regionów. Sama Marine Le Pen przegrała w Nord-Pas-de-Calais-Pikardia z Xavierem Bertrandem[6].

W 2017 wystartowała w kolejnych wyborów prezydenckich. W pierwszej turze głosowania z 23 kwietnia 2017 otrzymała 7 679 493 głosy (21,30%), zajmując 2. miejsce spośród 11 pretendentów[7]. Przeszła do drugiej tury głosowania razem z centrystą Emmanuelem Macronem, który uzyskał poparcie na poziomie 24,01%[7]. Spośród kandydatów, którzy odpadli w pierwszej turze, oddanie na nią głosu zadeklarował Nicolas Dupont-Aignan[8].

24 kwietnia 2017 na czas dalszej kampanii wyborczej ustąpiła z funkcji przewodniczącej Frontu Narodowego[9]. 7 maja 2017 w drugiej turze głosowania dostała 10 644 118 głosów (33,90%), przegrywając tym samym ze swoim konkurentem Emmanuelem Macronem[10]. Osiem dni później ponownie objęła kierownictwo swojej partii[11].

Poglądy[edytuj]

W zakresie polityki zagranicznej Marine Le Pen zadeklarowała poparcie dla izolacjonizmu Francji. Sprzeciwiała się zachodniej interwencji w wojnie domowej w Libii w 2011 oraz planom akcji zbrojnej w Syrii. Po aneksji Krymu przez Rosję odwiedziła Moskwę, gdzie spotkała się z przewodniczącym Dumy Państwowej Siergiejem Naryszkinem i poparła forsowany przez Rosję postulat tzw. federalizacji Ukrainy[12]. Marine Le Pen opowiedziała się za utworzeniem osi Paryż-Berlin-Moskwa i chciałaby wraz z Władimirem Putinem „bronić wartości chrześcijańskich w dziedzictwie europejskim”[13].

Życie prywatne[edytuj]

Od czerwca 1997 do kwietnia 2000 Marine Le Pen była żoną przedsiębiorcy Francka Chauffroy, z którym ma troje dzieci (wszystkie ochrzczone w kościele integrystów francuskich Saint-Nicolas-du-Chardonnet). Od grudnia 2002 do czerwca 2006 była żoną Érica Iorio, byłego sekretarza generalnego FN[14]. Po drugim rozwodzie żyje w niesformalizowanym związku z Louisem Aliot, wiceprzewodniczącym FN od 2011, posłem do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji[12].

Przypisy

  1. ↑ Z przerwą między 24 kwietnia a 15 maja 2017, gdy obowiązki przewodniczącego FN pełnili czasowo kolejno Jean-François Jalkh i Steeve Briois.
  2. ↑ Dominika Pszczółkowska: Le Pen wskrzesza polskiego hydraulika. wyborcza.pl, 17 marca 2009. [dostęp 2012-04-23].
  3. ↑ Marine Le Pen consacrée à la tête du Front national après son père (fr.). google.com, 16 stycznia 2011. [dostęp 2012-04-23].
  4. ↑ Résultats de l'élection présidentielle 2012: Résultats 1er tour (fr.). interieur.gouv.fr. [dostęp 2012-04-23].
  5. ↑ Résultats européennes: la liste de nos nouveaux élus (fr.). leparisien.fr, 26 maja 2014. [dostęp 2014-05-28].
  6. ↑ Elections régionales et des assemblées de Corse, Guyane et Martinique 2015 (fr.). interieur.gouv.fr. [dostęp 2015-12-14].
  7. ↑ a b Election présidentielle 2017: Résultats au 1er tour (fr.). interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-04-24].
  8. ↑ Le Pen: jeśli wygram, premierem zostanie Dupont-Aignan. rp.pl, 29 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-29].
  9. ↑ Marine Le Pen steps down as Front National leader (ang.). irishtimes.com, 24 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-27].
  10. ↑ Election présidentielle 2017: Résultats au 2d tour (fr.). interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-05-08].
  11. ↑ Marine Le Pen redevient présidente du Front national (fr.). lemonde.fr, 15 maja 2017. [dostęp 2017-05-19].
  12. ↑ a b Szymon Łucyk. Przeciw Europie, pod rękę z Rosją. „Tygodnik Powszechny”, s. 46–47, 4 maja 2014. 
  13. ↑ John Vinocour: Putin's Woman in Paris (ang.). wsj.com, 26 maja 2014. [dostęp 2014-07-02].
  14. ↑ Olivier Beaumont: Dans l'enfer de Montretout. Paryż: Flammarion, 2017, s. 249. ISBN 9782081395077. (fr.)

Bibliografia[edytuj]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marine_Le_Pen&oldid=49395796”