Marine Le Pen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Marine Le Pen
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 sierpnia 1968
Neuilly-sur-Seine

Przewodniczący Frontu Narodowego / Zjednoczenia Narodowego
Okres

od 16 stycznia 2011[1]
do 13 września 2021

Przynależność polityczna

Front Narodowy / Zjednoczenie Narodowe

Poprzednik

Jean-Marie Le Pen

Następca

Jordan Bardella (p.o.)

Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Marine Le Pen (ur. 5 sierpnia 1968 w Neuilly-sur-Seine) – francuska polityk i prawniczka, w latach 2003–2011 wiceprzewodnicząca, a od 2011[1] do 2021 przewodnicząca Frontu Narodowego/Zjednoczenia Narodowego (FN/RN), deputowana do Parlamentu Europejskiego VI, VII i VIII kadencji, posłanka do Zgromadzenia Narodowego. Kandydatka w wyborach prezydenckich w 2012, 2017 i 2022.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jest córką Jeana-Marie Le Pena, założyciela i pierwszego przewodniczącego FN (1972–2011). Z wykształcenia prawniczka, absolwentka Uniwersytetu Paryż II. W 1991 uzyskała dyplom pomagisterskich studiów z zakresu prawa karnego. Od 1992 praktykowała jako adwokat w Paryżu.

W drugiej połowie lat 90. weszła w skład władz Frontu Narodowego, nacjonalistycznego i eurosceptycznego ugrupowania założonego i kierowanego przez jej ojca, Jean-Marie Le Pena. Z ramienia Frontu Narodowego uzyskiwała mandaty radnej departamentu Nord i regionu Île-de-France. Kierowała działem prawnym FN, od 2003 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej partii. W 2004 została wybrana posłanką do Parlamentu Europejskiego. Pięć lat później skutecznie ubiegała się o reelekcję.

W 2007 prowadziła prezydencką kampanię wyborczą swojego ojca. Była wymieniana jako główny kandydat do przejęcia po nim przywództwa we Froncie Narodowym[2]. 16 stycznia 2011 stanęła na czele Frontu Narodowego, zastępując na tym stanowisku swojego ojca[3].

Marine Le Pen wystartowała w wyborach prezydenckich w 2012. W głosowaniu z 22 kwietnia 2012 otrzymała około 6,4 miliona głosów (17,90%), zajmując 3. miejsce wśród 10 kandydatów i przegrywając w pierwszej turze[4].

W 2014 kierowany przez nią Front Narodowy zwyciężył w wyborach europejskich we Francji, uzyskując 24 mandaty w PE VIII kadencji, z których jeden przypadł Marine Le Pen[5]. W grudniu 2015 FN uzyskał najwięcej głosów w pierwszej turze wyborów regionalnych (ok. 28%), a jego kandydaci zajęli pierwsze miejsca w wyborach na prezydentów regionów. W drugiej turze FN uległ jednak centroprawicy i lewicy, nie wygrywając w żadnym z regionów. Sama Marine Le Pen przegrała w Nord-Pas-de-Calais-Pikardia z Xavierem Bertrandem[6].

W 2017 wystartowała w kolejnych wyborach prezydenckich. W pierwszej turze głosowania z 23 kwietnia 2017 otrzymała 7,7 miliona głosów (21,30%), zajmując 2. miejsce spośród 11 pretendentów[7]. Przeszła do drugiej tury głosowania razem z centrystą Emmanuelem Macronem, który uzyskał poparcie na poziomie 24,01%[7]. Spośród kandydatów, którzy przegrali w pierwszej turze, oddanie na nią głosu zadeklarował Nicolas Dupont-Aignan[8].

24 kwietnia 2017 na czas dalszej kampanii wyborczej ustąpiła z funkcji przewodniczącej Frontu Narodowego[9]. 7 maja 2017 w drugiej turze głosowania dostała 10,6 miliona głosów (33,90%), przegrywając tym samym ze swoim konkurentem Emmanuelem Macronem[10]. Osiem dni później ponownie objęła kierownictwo swojej partii[11].

W wyborach parlamentarnych w tym samym roku uzyskała mandat deputowanej do Zgromadzenia Narodowego XV kadencji w jednym z okręgów departamentu Pas-de-Calais[12]. W czerwcu 2018 kierowany wciąż przez nią FN przyjął nową nazwę – Zjednoczenie Narodowe[13]. 13 września 2021 w związku z kampanią przed wyborami prezydenckimi w 2022 ustąpiła z funkcji przewodniczącej RN[14]. W pierwszej turze głosowania prezydenckiego z 10 kwietnia 2022 otrzymała 8,1 miliona głosów (23,15%), zajmując 2. miejsce spośród 12 pretendentów[15]. Przeszła do drugiej tury z ubiegającym się o reelekcję Emmanuelem Macronem, który uzyskał poparcie na poziomie 27,85%[15]. 24 kwietnia 2022 w drugiej turze głosowania dostała 13,3 miliona głosów (41,46%), przegrywając ponownie ze swoim konkurentem[16].

W wyborach parlamentarnych w 2022 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję do niższej izby francuskiego parlamentu[17]. Jej ugrupowanie uzyskało wówczas najlepszy wynik w historii, zdobywając 89 mandatów w Zgromadzeniu Narodowym[18].

Poglądy[edytuj | edytuj kod]

W zakresie polityki zagranicznej Marine Le Pen zadeklarowała poparcie dla izolacjonizmu Francji. Sprzeciwiała się zachodniej interwencji w wojnie domowej w Libii w 2011 oraz planom akcji zbrojnej w Syrii. Po aneksji Krymu przez Rosję odwiedziła Moskwę, gdzie spotkała się z przewodniczącym Dumy Państwowej Siergiejem Naryszkinem i poparła forsowany przez Rosję postulat tzw. federalizacji Ukrainy[19]. Marine Le Pen opowiedziała się za utworzeniem osi Paryż-Berlin-Moskwa i chciałaby wraz z Władimirem Putinem „bronić wartości chrześcijańskich w dziedzictwie europejskim”[20]. Samego Władimira Putina określiła jako patriotę[21]. W 2022, po rozpoczęciu przez Rosję inwazji na Ukrainę, nakazała jednak wycofać swoje ulotki wyborcze, na których widniała jej fotografia z rosyjskim prezydentem[21].

Publicznie wyraziła pogląd, że Francja nie jest odpowiedzialna za obławę Vel d'Hiv, ponieważ dokonał jej marionetkowy rząd Vichy[22][23][24].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Od czerwca 1997 do kwietnia 2000 Marine Le Pen była żoną przedsiębiorcy Francka Chauffroy, z którym ma troje dzieci (wszystkie ochrzczone w prowadzonym przez integrystów kościele Saint Nicolas du Chardonnet w Paryżu). Od grudnia 2002 do czerwca 2006 była żoną Érica Iorio, który pełnił funkcję sekretarza generalnego FN[25]. Po drugim rozwodzie jej partnerem życiowym został polityk Louis Aliot[19], z którym była związana w latach 2009–2019[26].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Z przerwą między 24 kwietnia a 15 maja 2017, gdy obowiązki przewodniczącego FN pełnili czasowo kolejno Jean-François Jalkh i Steeve Briois.
  2. ↑ Dominika Pszczółkowska: Le Pen wskrzesza polskiego hydraulika. wyborcza.pl, 17 marca 2009. [dostęp 2012-04-23].
  3. ↑ Marine Le Pen consacrée à la tête du Front national après son père (fr.). google.com, 16 stycznia 2011. [dostęp 2012-04-23].
  4. ↑ Résultats de l’élection présidentielle 2012: Résultats 1er tour (fr.). interieur.gouv.fr. [dostęp 2012-04-23].
  5. ↑ Résultats européennes: la liste de nos nouveaux élus (fr.). leparisien.fr, 26 maja 2014. [dostęp 2014-05-28].
  6. ↑ Elections régionales et des assemblées de Corse, Guyane et Martinique 2015 (fr.). interieur.gouv.fr. [dostęp 2015-12-14].
  7. ↑ a b Election présidentielle 2017: Résultats au 1er tour (fr.). interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-04-24].
  8. ↑ Le Pen: jeśli wygram, premierem zostanie Dupont-Aignan. rp.pl, 29 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-29].
  9. ↑ Marine Le Pen steps down as Front National leader (ang.). irishtimes.com, 24 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-27].
  10. ↑ Election présidentielle 2017: Résultats au 2d tour (fr.). interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-05-08].
  11. ↑ Marine Le Pen redevient présidente du Front national (fr.). lemonde.fr, 15 maja 2017. [dostęp 2017-05-19].
  12. ↑ Elections législatives 2017: Résultats 2d tour (fr.). interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-06-18].
  13. ↑ Front Narodowy Marine Le Pen zmienił nazwę na Zjednoczenie Narodowe. Ma się nie kojarzyć z rasizmem i antysemityzmem. gazetaprawna.pl, 2 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-21].
  14. ↑ Marine Le Pen lance sa campagne pour l’élection présidentielle de 2022: «Il est des batailles qu’on n’a pas le droit de perdre» (fr.). lemonde.fr, 12 grudnia 2021. [dostęp 2021-12-23].
  15. ↑ a b Annonce par Laurent Fabius, Président du Conseil constitutionnel, des résultats officiels du premier tour de l’élection présidentielle (fr.). conseil-constitutionnel.fr, 13 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-25].
  16. ↑ Résultats de la présidentielle 2022: Emmanuel Macron est réélu (fr.). vie-publique.fr, 25 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-25].
  17. ↑ Marine Le Pen réélue députée dans le Pas-de-Calais lors des législatives 2022 (fr.). lemonde.fr, 19 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-20].
  18. ↑ Résultats des législatives 2022: le RN obtient 89 sièges et signe une percée historique à l'Assemblée nationale (fr.). francetvinfo.fr, 19 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-20].
  19. ↑ a b Szymon Łucyk. Przeciw Europie, pod rękę z Rosją. „Tygodnik Powszechny”, s. 46–47, 4 maja 2014. 
  20. ↑ John Vinocour: Putin’s Woman in Paris (ang.). wsj.com, 26 maja 2014. [dostęp 2014-07-02].
  21. ↑ a b Joanna Zajchowska: Francja. Marine Le Pen nakazała wycofanie miliona wyborczych ulotek. Pozuje na nich z Putinem. gazeta.pl, 1 marca 2022. [dostęp 2022-03-02].
  22. ↑ Katarzyna Stańko: Holokaust politycznym tematem we Francji. gazetaprawna.pl, 1 lutego 2018. [dostęp 2021-12-05].
  23. ↑ Lara Marlowe: Marine Le Pen denies French guilt over Holocaust (ang.). irishtimes.com, 11 kwietnia 2017. [dostęp 2021-12-05].
  24. ↑ Adam Nossiter: Marine Le Pen Denies French Guilt for Rounding Up Jews (ang.). nytimes.co, 10 kwietnia 2017. [dostęp 2021-12-05].
  25. ↑ Olivier Beaumont: Dans l’enfer de Montretout. Paryż: Flammarion, 2017, s. 249. ISBN 978-2-08-139507-7. (fr.)
  26. ↑ Louis Aliot annonce qu'il n'est plus en couple avec Marine Le Pen (fr.). huffingtonpost.fr, 11 września 2019. [dostęp 2022-04-17].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marine_Le_Pen&oldid=67431360”