Mario Zagari

Mario Zagari

Data i miejsce urodzenia	14 września 1913 Mediolan
Data i miejsce śmierci	29 lutego 1996 Rzym
Zawód, zajęcie	polityk, dziennikarz
Alma Mater	Uniwersytet Mediolański
Stanowisko	członek Izby Deputowanych (1946–1953, 1968–1979), minister handlu zagranicznego (1970–1972), minister sprawiedliwości (1973–1974), poseł do Parlamentu Europejskiego I i II kadencji (1979–1989)
Partia	Włoska Partia Socjalistyczna
Odznaczenia

Mario Zagari (ur. 14 września 1913 w Mediolanie, zm. 29 lutego 1996 w Rzymie) – włoski polityk i dziennikarz, członek Izby Deputowanych i poseł do Parlamentu Europejskiego I i II kadencji, od 1970 do 1972 minister handlu zagranicznego, od 1973 do 1974 minister sprawiedliwości.

Życiorys

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Mediolańskim, kształcił się w zakresie ekonomii politycznej na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie. Uczestniczył w II wojnie światowej jako oficer na froncie europejskim, od 1943 działał organizacji ruchu oporu Comitato di Liberazione Nazionale. Został aresztowany, po ucieczce z więzienia ukrywał się i działał w partyzantce antynazistowskiej. Zawodowo pracował jako dziennikarz, był redaktorem naczelnym dziennika „Giustizia” i czasopisma „L'Italia Socialista”. W latach 70. i 80. przewodniczył włoskiemu oddziałowi Ruchu Europejskiego, lobbującego na rzecz federalizacji Unii Europejskiej. Opublikował także dwie książki.

Po wojnie zaangażowany w partie lewicowe i ruch antystalinistyczny. Działał kolejno we Włoskiej Partii Socjalistycznej, Włoskiej Socjalistycznej Partii Pracowników (od 1947), Partii Jedności Socjalistycznej (od 1949, jako jej sekretarz), Włoskim Ruchu Jedności Socjalistycznej (od 1958) i od 1959 ponownie we Włoskiej Partii Socjalistycznej (PSI). W latach 1946–1948 członek Zgromadzenia Konstytucyjnego, w latach 1948–1953 i 1963–1979 członek Izby Deputowanych. Od 1962 był także radnym miejskim w Rzymie. Od 1964 do 1969 sekretarz stanu w resorcie spraw zagranicznych, od marca 1970 do lutego 1972 minister handlu zagranicznego w rządach Emiliano Colombo i Mariano Rumora, od lipca 1973 do listopada 1974 minister sprawiedliwości w dwóch rządach Rumora. Od 1969 do 1973 i od 1976 do 1989 był posłem do Parlamentu Europejskiego, w 1979 i 1984 wybierano go w wyborach powszechnych. Przystąpił do frakcji socjalistycznej. W 1979 ubiegał się o fotel przewodniczącego PE (przegrał z Simone Veil), od 1979 do 1982 był wiceprzewodniczącym tego gremium. W 1994 po rozwiązaniu PSI przystąpił do Federacji Pracy.

Odznaczony Krzyżem Zasługi Wojennej oraz odznaczeniem partyzanckim.