Marion Bauer
 Marion Bauer, 1922 | |
| Imię i nazwisko |
Marion Eugenie Bauer |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
kompozytorka, pisarka, pedagog |
Marion Eugenie Bauer (ur. 15 sierpnia 1887 w Walla Walla w stanie Waszyngton, zm. 9 sierpnia 1955 w South Hadley w stanie Massachusetts[1][2][3]) – amerykańska kompozytorka, pisarka muzyczna i pedagog pochodzenia francuskiego[1][2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jej rodzice byli Francuzami[2][3]. Początkowo uczyła się muzyki w Portland w stanie Oregon, a następnie w Nowym Jorku u Henry’ego Holdena Hussa[2]. Następnie studiowała w Paryżu u Raoula Pugno, André Gedalge’a i Nadii Boulanger oraz w Berlinie u Paula Ertela[1]. Zaczęła komponować około 1904 roku, zachęcona przez Waltera Henry’ego Rothwella[1]. Wykładała na Uniwersytecie Nowojorskim (1926–1951)[2][4] oraz w Juilliard School (1940–1944)[2]. Wśród jej uczniów znajdował się Milton Babbitt[2] i Miriam Gideon[4].
Współzałożycielka American Music Guild oraz członek zarządu League of Composers (od 1926)[2]. W 1940 roku wraz z Aaronem Coplandem, Howardem Hansonem, Quincy Porterem i Otto Lueningiem powołała do życia działające w Nowym Jorku American Music Center[3]. Redaktorka czasopisma Musical Leader, pisywała także artykuły krytyczne do Evening Mail[2] i Modern Music[4]. Autorka prac Twentieth Century Music (Boston 1933)[1], Musical Questions and Quizzes (1941)[3] oraz napisanych wspólnie z Ethel Peyser How Music Grew (Nowy Jork 1925), How Opera Grew (Nowy Jork 1956)[2] i Music through the Ages (Boston 1932)[1].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Komponowała przede wszystkim muzykę kameralną[1][2]. Tworzyła w idiomie impresjonistycznym, w późniejszych dziełach zwróciła się w stronę neoklasycyzmu[2]. Skomponowała m.in. Orientale na sopran i orkiestrę (1914, orkiestracja 1934), New Hampshire Woods na fortepian (1922–1923), Four Poems na głos i fortepian (1924), A Lament on an African Theme na orkiestrę (1927), Turbulence na fortepian (1924), kwartet smyczkowy (1925), Dance Sonata na fortepian (1932), To Losers na głos i fortepian (1932), Duo na obój i klarnet (1932), Fantasia Quasi una Sonata na skrzypce i fortepian (1932), Four Songs na głos i kwartet smyczkowy (1935), The Thinker na chór a cappella (1938), Symphonic Suite for Strings (1940), American Youth Concerto na fortepian i orkiestrę (1942), China na chór i orkiestrę (1943–1944), Concertino na obój, klarnet i kwartet smyczkowy (1939–1943), Symphony No. 1 (1950), Prelude and Fugue na flet i smyczki (1952), Patterns na fortepian (1946), Four Moods na fortepian (1950–1954), poematy symfoniczne Up the Ocklawaha (1913), Indian Pipes (1927) i Sun Splendor (1936)[3][4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 213. ISBN 83-224-0113-2.
- ↑ a b c d e f g h i j k l The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 53. ISBN 0-674-37299-9.
- ↑ a b c d e Neil Butterworth: Dictionary of American Classical Composers. New York: Routledge, 2005, s. 30–31. ISBN 0-415-93848-1.
- ↑ a b c d Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2019, s. 38. ISBN 978-1-5381-2297-6.