Marius Lindvik (ur. 27 czerwca 1998 w Oslo [2] ) – norweski skoczek narciarski , reprezentant klubu Rælingen SK . Indywidualny mistrz olimpijski z 2022 ze skoczni dużej. Indywidualny mistrz świata w lotach narciarskich i brązowy medalista w drużynie z 2022 . Srebrny medalista Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023 w drużynie męskiej. Mistrz świata juniorów z 2018, drużynowy złoty medalista z 2018 w konkursie mieszanym, a także srebrny z 2016 i brązowy z 2018 w drużynie męskiej. Indywidualny srebrny i drużynowy brązowy medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich Młodzieży 2016 . Drużynowy srebrny medalista Igrzysk Europejskich 2023 . Trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2021/2022 . Zwycięzca Pucharu Kontynentalnego 2017/2018 , trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej w sezonie 2018/2019 .
W grudniu 2014 zadebiutował w FIS Cup , w konkursach rozgrywanych w Notodden zajmując kolejno 12. i 10. miejsce. Wystąpił w zawodach skoków narciarskich na Zimowym Olimpijskim Festiwalu Młodzieży Europy 2015 , gdzie indywidualnie zajął 18. miejsce, natomiast drużynowo piątą lokatę[3] .
Jego pierwsze starty w Pucharze Kontynentalnym miały miejsce w sezonie 2015/2016. We wrześniu 2015, w ramach letniej części cyklu zdobył pierwsze punkty, zajmując 11. miejsce. W zawodach Pucharu Świata debiutował 5 grudnia 2015 roku w Lillehammer, zajmując 32. miejsce w pierwszym konkursie indywidualnym . 16 lutego 2016 zdobył srebrny medal w konkursie indywidualnym skoków narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich Młodzieży 2016 [4] , a także brązowy w sztafecie mieszanej[5] . 24 lutego zajął 2. pozycję w drużynowym konkursie mężczyzn na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2016 . Indywidualnie zajął 15. miejsce[4] .
W sezonie 2016/2017 w Pucharze Kontynentalnym najwyżej klasyfikowany był na 4. pozycji. Wystąpił na Mistrzostwach Świata Juniorów 2017 , zajmując 16. miejsce indywidualnie oraz 4. i 12. w zawodach drużynowych[6] .
W sezonie 2017/2018 Pucharu Kontynentalnego 11 razy stawał na podium, wygrywając 4 konkursy[7] . Zwyciężył w klasyfikacji generalnej tego cyklu[8] . 28 stycznia 2018 zdobył pierwsze punkty Pucharu Świata: po pierwszej serii konkursu w Zakopanem znajdował się na 2. pozycji, a ostatecznie zawody ukończył na 8. miejscu. W trakcie sezonu jeszcze trzykrotnie zdobywał punkty cyklu. W rywalizacji skoczków narciarskich na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2018 odniósł zwycięstwo w konkursie indywidualnym, a na podium stanął także w zmaganiach drużynowych – w rywalizacji mężczyzn zdobył brązowy medal, a wśród mikstów złoty[7] .
W 2018 zadebiutował w Letnim Grand Prix , trzykrotnie zajmując miejsca w drugiej dziesiątce. W sezonie 2018/2019 Pucharu Kontynentalnego sześciokrotnie zwyciężył i dwa razy zajął 3. miejsce[9] . W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 3. pozycji[8] . W Pucharze Świata najwyżej klasyfikowany był na 13. miejscu: w zawodach w Engelbergu oraz w rozgrywanym w ramach Raw Air 2019 konkursie w Lillehammer[9] .
Zajął 2. miejsce w kończących Letnie Grand Prix 2019 zawodach w Klingenthal , w dwóch innych również znalazł się w pierwszej dziesiątce[10] . W drugim konkursie sezonu 2019/2020 Pucharu Świata , rozgrywanym w Ruce , początkowo miał być sklasyfikowany na 2. pozycji, został jednak zdyskwalifikowany za nieregulaminowy kombinezon[11] . Ostatecznie po raz pierwszy stanął na podium indywidualnych zawodów cyklu 15 grudnia 2019 w Klingenthal , gdzie zajął 3. lokatę. W dalszej części sezonu regularnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. 1 stycznia 2020 w Garmisch-Partenkirchen odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w cyklu. W ramach 68. Turnieju Czterech Skoczni zwyciężył również 3 dni później w Innsbrucku, a także był 3. w Bischofshofen oraz 10. w Oberstdorfie[10] . W całym turnieju zajął 2. pozycję, przegrywając jedynie z Dawidem Kubackim [12] .
W kolejnych zawodach Pucharu Świata rozgrywanych w styczniu 2020 najwyżej klasyfikowany był na 6. miejscu, w Zakopanem . W lutym na podium cyklu stanął raz, zajmując 2. miejsce w Willingen . W marcu najwyżej znalazł się na 4. miejscu, w pierwszym konkursie w Lillehammer[10] , a Raw Air 2020 ukończył na 3. pozycji. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2019/2020 znalazł się ostatecznie na 7. miejscu z 906 punktami[12] .
W ramach sezonu 2020/2021 Pucharu Świata po raz pierwszy na podium stanął 6 grudnia 2020 w drugim konkursie w Niżnym Tagile, gdzie zajął 3. miejsce[13] . Był początkowo zgłoszony do startu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020 , został jednak wycofany z tych zawodów[14] . W ramach 69. Turnieju Czterech Skoczni zajął 3. pozycję w Oberstdorfie i 2. w Bischofshofen[13] . W pozostałych konkursach nie wystąpił przez ból zęba , w związku z którym był hospitalizowany[15] .
17 stycznia 2021 zwyciężył w konkursie Pucharu Świata w Zakopanem, a 13 lutego na tej samej skoczni zajął 3. miejsce. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021 . Indywidualnie był 14. na skoczni normalnej i 6. na dużej, a w drużynie męskiej zajął 6. pozycję[13] . Sezon Pucharu Świata zakończył na 10. lokacie w klasyfikacji generalnej z 612 punktami[12] .
Cztery konkursy Letniego Grand Prix 2021 ukończył w pierwszej dziesiątce, w tym dwa na podium – był 2. i 3. we wrześniowych zawodach we Szczuczyńsku[16] .
W grudniu 2021 trzykrotnie stawał na podium indywidualnych zawodów Pucharu Świata – zajął 2. miejsce w Wiśle, a także 3. w drugim konkursie w Klingenthal oraz drugim konkursie w Engelbergu. Zawody 70. Turnieju Czterech Skoczni ukończył na 4., 4., 2. i 10. pozycji[16] i w całym turnieju zajął 2. miejsce[12] . Po jego zakończeniu zwyciężył w konkursie Pucharu Świata w Bischofshofen. W styczniu 2022 na podium cyklu stawał również w Zakopanem, gdzie zwyciężył, a także w Willingen, gdzie zajął 3. i 1. lokatę. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022 , na których zdobył złoty medal w konkursie indywidualnym na skoczni dużej. Na skoczni normalnej był 7., w drużynie mieszanej 8., a w zespole męskim zajął 4. miejsce[16] .
W ramach Raw Air 2022 zwyciężył w pierwszym konkursie w Oslo. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022 . Zdobył na nich złoty medal w konkursie indywidualnym, a także brązowy w drużynowym, w którym wystąpił wraz z Johannem André Forfangiem , Danielem-André Tande i Halvorem Egnerem Granerudem . Na zakończenie sezonu 2021/2022 Pucharu Świata wygrał konkurs w Planicy[16] . Znalazł się na 3. pozycji w klasyfikacji generalnej cyklu z 1231 punktami[12] .
W Pucharze Świata 2022/2023 raz stanął na podium zawodów indywidualnych, zajmując 3. miejsce w drugim konkursie sezonu, rozgrywanym 6 listopada 2022 w Wiśle. Najczęściej w zawodach cyklu zajmował pozycje w drugiej dziesiątce[17] . W klasyfikacji generalnej sezon zakończył na 20. pozycji z 393 punktami[12] .
Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023 . Indywidualnie zajął 22. miejsce na skoczni normalnej i 19. na dużej, a w drużynie męskiej, startując wraz z Johannem André Forfangiem, Kristofferem Eriksenem Sundalem i Halvorem Egnerem Granerudem, zdobył srebrny medal[17] .
Na Igrzyskach Europejskich 2023 indywidualnie zajął 5. miejsce zarówno na skoczni normalnej, jak i na dużej, a w drużynie mieszanej, startując wraz z Anną Odine Strøm , Robertem Johanssonem i Eirin Marią Kvandal , zdobył srebrny medal[18] .
W sezonie 2023/2024 Pucharu Świata zajmował głównie lokaty w pierwszej i drugiej dziesiątce. Dwukrotnie stanął na podium: 16 grudnia 2023 konkurs w Engelbergu ukończył na 2. pozycji, a 10 lutego 2024 w Lake Placid zajął 3. miejsce[18] . W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 8. pozycji z 854 punktami[12] . W styczniu wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2024 . Zajął na nich 13. miejsce indywidualnie i 4. w drużynie[18] .
Starty M. Lindvika na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[ edytuj | edytuj kod ]
Miejsce
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Konkurs
Skok 1
Skok 2
Nota
Strata
Zwycięzca
7.
6 lutego
2022
Zhangjiakou
Snow Ruyi
K-95
HS-106
indywid.
96,5 m
102,5 m
260,7 pkt
14,3 pkt
Ryōyū Kobayashi
8.
7 lutego
2022
Zhangjiakou
Snow Ruyi
K-95
HS-106
druż. miesz.[b]
102,5 m
100,5 m
707,9 pkt (253,9 pkt )
293,6 pkt
Słowenia
1.
12 lutego
2022
Zhangjiakou
Snow Ruyi
K-125
HS-140
indywid.
140,5 m
140,0 m
296,1 pkt
–
4.
14 lutego
2022
Zhangjiakou
Snow Ruyi
K-125
HS-140
druż.[c]
121,0 m
126,5 m
922,1 pkt (215,9 pkt )
20,6 pkt
Austria
Miejsce
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Konkurs
Skok 1
Skok 2
Nota
Strata
Zwycięzca
14.
27 lutego
2021
Oberstdorf
Schattenbergschanze
K-95
HS-106
indywid.
102,0 m
94,5 m
248,5 pkt
20,3 pkt
Piotr Żyła
6.
5 marca
2021
Oberstdorf
Schattenbergschanze
K-120
HS-137
indywid.
126,5 m
131,5 m
257,2 pkt
19,3 pkt
Stefan Kraft
6.
6 marca
2021
Oberstdorf
Schattenbergschanze
K-120
HS-137
druż.[d]
117,0 m
133,0 m
974,1 pkt (239,2 pkt )
72,5 pkt
Niemcy
22.
25 lutego
2023
Planica
Srednja skakalnica
K-95
HS-102
indywid.
97,0 m
93,0 m
233,5 pkt
28,3 pkt
Piotr Żyła
19.
3 marca
2023
Planica
Bloudkova velikanka
K-125
HS-138
indywid.
128,0 m
129,5 m
249,7 pkt
37,8 pkt
Timi Zajc
2.
4 marca
2023
Planica
Bloudkova velikanka
K-125
HS-138
druż.[e]
125,5 m
131,5 m
1166,0 pkt (288,4 pkt )
12,9 pkt
Słowenia
Starty M. Lindvika na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[ edytuj | edytuj kod ]
Miejsce
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Konkurs
Skok 1
Skok 2
Skok 3
Skok 4
Nota
Strata
Zwycięzca
1.
11–12 marca
2022
Vikersund
Vikersundbakken
K-200
HS-240
indywid.
232,5 m
226,5 m
230,0 m
224,5 m
854,2 pkt
–
3.
13 marca
2022
Vikersund
Vikersundbakken
K-200
HS-240
druż.[f]
221,5 m
228,0 m
1559,6 pkt (425,7 pkt )
151,9 pkt
Słowenia
13.
26–27 stycznia
2024
Tauplitz
Kulm
K-200
HS-235
indywid.
201,5 m
206,0 m
210,5 m
–[h]
585,2 pkt
62,2 pkt
Stefan Kraft
4.
28 stycznia
2024
Tauplitz
Kulm
K-200
HS-235
druż.[g]
230,0 m
182,0 m
1502,9 pkt (367,9 pkt )
112,5 pkt
Słowenia
Starty M. Lindvika na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[ edytuj | edytuj kod ]
Miejsce
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Konkurs
Skok 1
Skok 2
Nota
Strata
Zwycięzca
15.
23 lutego
2016
Râșnov
Trambulina Valea Cărbunării
K-90
HS-100
indywid.
90,0 m
88,0 m
218,4 pkt
30,2 pkt
David Siegel
4.
24 lutego
2016
Râșnov
Trambulina Valea Cărbunării
K-90
HS-100
druż. miesz.[j]
89,5 m
93,0 m
828,2 pkt (213,0 pkt )
54,6 pkt
Słowenia
2.
24 lutego
2016
Râșnov
Trambulina Valea Cărbunării
K-90
HS-100
druż.[i]
87,0 m
90,5 m
838,4 pkt (207,9 pkt )
28,3 pkt
Niemcy
16.
1 lutego
2017
Park City
Utah Olympic Park
K-90
HS-100
indywid.
94,0 m
88,0 m
238,5 pkt
24,7 pkt
Viktor Polášek
12.
3 lutego
2017
Park City
Utah Olympic Park
K-90
HS-100
druż.[k]
95,0 m
–
336,0 pkt (121,8 pkt )
596,3 pkt
Słowenia
4.
5 lutego
2017
Park City
Utah Olympic Park
K-90
HS-100
druż. miesz.[l]
94,0 m
91,5 m
837,2 pkt (232,1 pkt )
88,1 pkt
Słowenia
1.
1 lutego
2018
Kandersteg
Lötschberg-Schanze
K-95
HS-106
indywid.
108,5 m
101,0 m
291,4 pkt
–
3.
3 lutego
2018
Kandersteg
Lötschberg-Schanze
K-95
HS-106
druż.[m]
104,0 m
104,5 m
1037,0 pkt (287,0 pkt )
31,5 pkt
Niemcy
1.
4 lutego
2018
Kandersteg
Lötschberg-Schanze
K-95
HS-106
druż. miesz.[n]
103,0 m
106,5 m
869,3 pkt (248,5 pkt )
–
Starty M. Lindvika na igrzyskach olimpijskich młodzieży – szczegółowo[ edytuj | edytuj kod ]
Miejsce
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Konkurs
Skok 1
Skok 2
Nota
Strata
Zwycięzca
2.
16 lutego
2016
Lillehammer
Lysgårdsbakken
K-90
HS-100
indywid.
98,5 m
94,0 m
251,0 pkt
11,8 pkt
Bor Pavlovčič
6.
18 lutego
2016
Lillehammer
Lysgårdsbakken
K-90
HS-100
druż. miesz.[o]
97,0 m
95,5 m
609,9 pkt (241,5 pkt )
99,6 pkt
Słowenia
2.
19 lutego
2016
Lillehammer
Lysgårdsbakken
K-90
HS-100
sztaf. miesz.[p]
101,0 m
337,8 pkt (130,9 pkt )
+21,1 s
Rosja
Starty M. Lindvika na igrzyskach europejskich – szczegółowo[ edytuj | edytuj kod ]
Miejsce
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Konkurs
Skok 1
Skok 2
Nota
Strata
Zwycięzca
5.
29 czerwca
2023
Zakopane
Średnia Krokiew
K-95
HS-105
indywid.
100,0 m
101,5 m
254,7 pkt
15,6 pkt
Daniel Tschofenig
2.
29 czerwca
2023
Zakopane
Średnia Krokiew
K-95
HS-105
druż. miesz.[r]
92,5 m
94,5 m
876,7 pkt (217,6 pkt )
62,6 pkt
Austria
5.
1 lipca
2023
Zakopane
Wielka Krokiew
K-125
HS-140
indywid.
134,5 m
133,0 m
263,9 pkt
15,2 pkt
Dawid Kubacki
Starty M. Lindvika na zimowym olimpijskim festiwalu młodzieży Europy – szczegółowo[ edytuj | edytuj kod ]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[ edytuj | edytuj kod ]
Lp.
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Skok 1
Skok 2
Nota
Przypisy
1.
1 stycznia
2020
Garmisch-Partenkirchen
Große Olympiaschanze
K-125
HS-142
143,5 m
136,0 m
289,8 pkt
* TCS 2019/2020
2.
4 stycznia
2020
Innsbruck
Bergisel
K-120
HS-130
133,0 m
120,5 m
253,3 pkt
* TCS 2019/2020
3.
17 stycznia
2021
Zakopane
Wielka Krokiew
K-125
HS-140
135,0 m
145,5 m
296,5 pkt
–
4.
8 stycznia
2022
Bischofshofen
im. Paula Ausserleitnera
K-125
HS-142
133,5 m
139,0 m
291,7 pkt
–
5.
16 stycznia
2022
Zakopane
Wielka Krokiew
K-125
HS-140
135,0 m
139,5 m
294,6 pkt
–
6.
30 stycznia
2022
Willingen
Mühlenkopfschanze
K-130
HS-147
140,0 m
144,5 m
243,8 pkt
–
7.
5 marca
2022
Oslo
Holmenkollbakken
K-120
HS-134
129,0 m
131,0 m
270,4 pkt
* RA 2022
8.
27 marca
2022
Planica
Letalnica
K-200
HS-240
241,5 m
245,5 m
455,1 pkt
* Loty 2021/2022
Sezon PŚ
1. miejsce
2. miejsce
3. miejsce
Razem
2015/2016
–
–
–
–
2016/2017
–
–
–
–
2017/2018
–
–
–
–
2018/2019
–
–
–
–
2019/2020
2
1
2
5
2020/2021
1
1
3
5
2021/2022
5
2
3
10
2022/2023
–
–
1
1
2023/2024
–
1
1
2
Suma
8
5
10
23
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[ edytuj | edytuj kod ]
Lp.
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Skok 1
Skok 2
Nota
Lok.
Strata
Zwycięzca
1.
15 grudnia
2019
Klingenthal
Vogtland Arena
K-125
HS-140
131,0 m
134,5 m
269,5 pkt
3.
7,5 pkt
Ryōyū Kobayashi
2.
1 stycznia
2020
Garmisch-Partenkirchen
Große Olympiaschanze
K-125
HS-142
143,5 m
136,0 m
289,8 pkt
1.
–
3.
4 stycznia
2020
Innsbruck
Bergisel
K-120
HS-130
133,0 m
120,5 m
253,3 pkt
1.
–
4.
6 stycznia
2020
Bischofshofen
im. Paula Ausserleitnera
K-125
HS-142
139,0 m
137,0 m
289,4 pkt
3.
11,5 pkt
Dawid Kubacki
5.
8 lutego
2020
Willingen
Mühlenkopfschanze
K-130
HS-145
140,0 m
143,0 m
262,4 pkt
2.
4,0 pkt
Stephan Leyhe
6.
6 grudnia
2020
Niżny Tagił
Aist
K-120
HS-134
131,5 m
127,0 m
240,6 pkt
3.
0,9 pkt
Halvor Egner Granerud
7.
29 grudnia
2020
Oberstdorf
Schattenbergschanze
K-120
HS-137
126,5 m
135,5 m
285,2 pkt
3.
5,9 pkt
Karl Geiger
8.
6 stycznia
2021
Bischofshofen
im. Paula Ausserleitnera
K-125
HS-142
137,0 m
140,5 m
280,4 pkt
2.
20,3 pkt
Kamil Stoch
9.
17 stycznia
2021
Zakopane
Wielka Krokiew
K-125
HS-140
135,0 m
145,5 m
296,5 pkt
1.
–
10.
13 lutego
2021
Zakopane
Wielka Krokiew
K-125
HS-140
133,0 m
141,5 m
267,8 pkt
3.
1,1 pkt
Ryōyū Kobayashi
11.
5 grudnia
2021
Wisła
im. Adama Małysza
K-120
HS-134
122,0 m
124,0 m
255,2 pkt
2.
6,7 pkt
Jan Hörl
12.
12 grudnia
2021
Klingenthal
Vogtland Arena
K-125
HS-140
126,0 m
141,0 m
256,6 pkt
3.
6,2 pkt
Ryōyū Kobayashi
13.
19 grudnia
2021
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-140
133,0 m
138,5 m
293,5 pkt
3.
12,5 pkt
Ryōyū Kobayashi
14.
5 stycznia
2022
Bischofshofen
im. Paula Ausserleitnera
K-125
HS-142
137,5 m
135,5 m
286,6 pkt
2.
4,7 pkt
Ryōyū Kobayashi
15.
8 stycznia
2022
Bischofshofen
im. Paula Ausserleitnera
K-125
HS-142
133,5 m
139,0 m
291,7 pkt
1.
–
16.
16 stycznia
2022
Zakopane
Wielka Krokiew
K-125
HS-140
135,0 m
139,5 m
294,6 pkt
1.
–
17.
29 stycznia
2022
Willingen
Mühlenkopfschanze
K-130
HS-147
137,0 m
–
107,0 pkt
3.
8,6 pkt
Ryōyū Kobayashi
18.
30 stycznia
2022
Willingen
Mühlenkopfschanze
K-130
HS-147
140,0 m
144,5 m
243,8 pkt
1.
–
19.
5 marca
2022
Oslo
Holmenkollbakken
K-120
HS-134
129,0 m
131,0 m
270,4 pkt
1.
–
20.
27 marca
2022
Planica
Letalnica
K-200
HS-240
241,5 m
245,5 m
455,1 pkt
1.
–
21.
6 listopada
2022
Wisła
im. Adama Małysza
K-120
HS-134
131,0 m
133,5 m
277,0 pkt
3.
10,0 pkt
Dawid Kubacki
22.
16 grudnia
2023
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-140
138,0 m
135,5 m
315,1 pkt
2.
1,7 pkt
Pius Paschke
23.
10 lutego
2024
Lake Placid
MacKenzie Intervale
K-115
HS-128
121,5 m
133,0 m
277,8 pkt
3.
1,1 pkt
Lovro Kos
stan na 8 grudnia 2024
stan na 22 listopada 2024
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie [ edytuj | edytuj kod ]
Lp.
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Skok 1
Skok 2
Nota
Lok.
Strata
Zwycięzca
1.
5 października
2019
Klingenthal
Vogtland Arena
K-125
HS-140
148,0 m
–[h]
136,6 pkt
2.
1,0 pkt
Anže Lanišek
2.
5 września
2021
Szczuczyńsk
Burabaj
K-90
HS-99
97,0 m
89,0 m
249,2 pkt
2.
9,4 pkt
Halvor Egner Granerud
3.
5 września
2021
Szczuczyńsk
Burabaj
K-90
HS-99
95,0 m
87,0 m
211,8 pkt
3. [t]
9,6 pkt
Halvor Egner Granerud
4.
14 września
2024
Wisła
im. Adama Małysza
K-120
HS-134
133,0 m
135,5 m
282,4 pkt
1.
–
5.
15 września
2024
Wisła
im. Adama Małysza
K-120
HS-134
139,5 m
131,5 m
284,3 pkt
1.
–
6.
5 października
2024
Klingenthal
Vogtland Arena
K-125
HS-140
137,0 m
138,5 m
274,9 pkt
1.
–
stan po zakończeniu LGP 2024
stan po zakończeniu LGP 2024
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[ edytuj | edytuj kod ]
Lp.
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Skok 1
Skok 2
Nota
1.
6 stycznia
2018
Titisee-Neustadt
Hochfirstschanze
K-125
HS-142
138,5 m
136,0 m
263,5 pkt
2.
10 lutego
2018
Iron Mountain
Pine Mountain Jump
K-120
HS-133
137,0 m
135,5 m
291,5 pkt
3.
24 lutego
2018
Klingenthal
Vogtland Arena
K-125
HS-140
146,0 m
133,0 m
271,5 pkt
4.
25 lutego
2018
Klingenthal
Vogtland Arena
K-125
HS-140
140,0 m
141,0 m
282,6 pkt
5.
8 grudnia
2018
Lillehammer
Lysgårdsbakken
K-123
HS-140
129,5 m
131,0 m
256,9 pkt
6.
9 grudnia
2018
Lillehammer
Lysgårdsbakken
K-123
HS-140
137,0 m
140,0 m
280,2 pkt
7.
10 lutego
2019
Iron Mountain
Pine Mountain Jump
K-120
HS-133
124,5 m
133,5 m
271,6 pkt
8.
24 lutego
2019
Brotterode
Inselbergschanze
K-105
HS-117
116,0 m
115,0 m
278,2 pkt
9.
2 marca
2019
Rena
Renabakkene
K-124
HS-139
140,5 m
133,0 m
268,3 pkt
10.
3 marca
2019
Rena
Renabakkene
K-124
HS-139
124,0 m
128,5 m
222,8 pkt
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie [ edytuj | edytuj kod ]
Lp.
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Skok 1
Skok 2
Nota
Lok.
Strata
Zwycięzca
1.
9 grudnia
2017
Whistler
Whistler Olympic Park
K-95
HS-104
97,0 m
100,5 m
264,0 pkt
3.
3,7 pkt
Tomasz Pilch
2.
28 grudnia
2017
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-140
137,5 m
127,5 m
268,9 pkt
3.
7,4 pkt
Ulrich Wohlgenannt
3.
6 stycznia
2018
Titisee-Neustadt
Hochfirstschanze
K-125
HS-142
138,5 m
136,0 m
263,5 pkt
1.
–
4.
7 stycznia
2018
Titisee-Neustadt
Hochfirstschanze
K-125
HS-142
136,0 m
135,5 m
275,1 pkt
2.
1,9 pkt
David Siegel
5.
20 stycznia
2018
Erzurum
Kiremitliktepe
K-125
HS-140
133,5 m
140,5 m
257,2 pkt
3.
11,4 pkt
David Siegel
6.
20 stycznia
2018
Erzurum
Kiremitliktepe
K-125
HS-140
136,0 m
135,0 m
282,9 pkt
2.
5,3 pkt
Anže Lanišek
7.
10 lutego
2018
Iron Mountain
Pine Mountain Jump
K-120
HS-133
137,0 m
135,5 m
291,5 pkt
1.
–
8.
11 lutego
2018
Iron Mountain
Pine Mountain Jump
K-120
HS-133
144,0 m
139,5 m
255,6 pkt
3.
8,2 pkt
Halvor Egner Granerud
9.
24 lutego
2018
Klingenthal
Vogtland Arena
K-125
HS-140
146,0 m
133,0 m
271,5 pkt
1.
–
10.
25 lutego
2018
Klingenthal
Vogtland Arena
K-125
HS-140
140,0 m
141,0 m
282,6 pkt
1.
–
11.
4 marca
2018
Rena
Renabakkene
K-124
HS-139
139,0 m
135,0 m
291,0 pkt
2.
6,0 pkt
Manuel Poppinger
12.
8 grudnia
2018
Lillehammer
Lysgårdsbakken
K-123
HS-140
129,5 m
131,0 m
256,9 pkt
1.
–
13.
9 grudnia
2018
Lillehammer
Lysgårdsbakken
K-123
HS-140
137,0 m
140,0 m
280,2 pkt
1.
–
14.
6 stycznia
2019
Klingenthal
Vogtland Arena
K-125
HS-140
129,5 m
130,0 m
218,9 pkt
3. [u]
14,9 pkt
Tilen Bartol
15.
6 stycznia
2019
Klingenthal
Vogtland Arena
K-125
HS-140
131,0 m
–
116,5 pkt
3.
2,2 pkt
Moritz Baer
16.
10 lutego
2019
Iron Mountain
Pine Mountain Jump
K-120
HS-133
124,5 m
133,5 m
271,6 pkt
1.
–
17.
24 lutego
2019
Brotterode
Inselbergschanze
K-105
HS-117
116,0 m
115,0 m
278,2 pkt
1.
–
18.
2 marca
2019
Rena
Renabakkene
K-124
HS-139
140,5 m
133,0 m
268,3 pkt
1.
–
19.
3 marca
2019
Rena
Renabakkene
K-124
HS-139
124,0 m
128,5 m
222,8 pkt
1.
–
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
stan po zakończeniu LPK 2023
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
↑ Drużyna składa się z jednej biegaczki i biegacza narciarskiego, skoczkini i skoczka narciarskiego, a także kombinatora norweskiego. Zawody składają się z trzech skoków (skoczkini, skoczek, kombinator norweski) na skoczni HS100 i biegu sztafetowego 3×3,3 km s. dowolnym (biegaczka, biegacz narciarski oraz kombinator norweski).
↑ a b Skład zespołu: Anna Odine Strøm , Robert Johansson , Silje Opseth i Marius Lindvik
↑ a b Skład zespołu: Halvor Egner Granerud , Daniel-André Tande , Robert Johansson i Marius Lindvik
↑ a b Skład zespołu: Marius Lindvik, Daniel-André Tande , Johann André Forfang i Robert Johansson
↑ a b Skład zespołu: Johann André Forfang , Kristoffer Eriksen Sundal , Marius Lindvik i Halvor Egner Granerud
↑ a b Skład zespołu: Johann André Forfang , Daniel-André Tande , Halvor Egner Granerud i Marius Lindvik
↑ a b Skład zespołu: Robin Pedersen , Daniel-André Tande , Marius Lindvik i Johann André Forfang
↑ a b Seria konkursowa została odwołana.
↑ a b Skład zespołu: Marius Lindvik, Are Sumstad , Robin Pedersen i Halvor Egner Granerud
↑ a b Skład zespołu: Anna Odine Strøm , Halvor Egner Granerud , Silje Opseth i Marius Lindvik
↑ a b Skład zespołu: Fredrik Villumstad , Erik Johannessen , Jesper Ødegaard i Marius Lindvik
↑ a b Skład zespołu: Silje Opseth , Marius Lindvik, Anna Odine Strøm i Fredrik Villumstad
↑ a b Skład zespołu: Fredrik Villumstad , Jesper Ødegaard , Thomas Aasen Markeng , Marius Lindvik
↑ a b Skład zespołu: Silje Opseth , Fredrik Villumstad , Anna Odine Strøm i Marius Lindvik
↑ a b Skład zespołu: Anna Odine Strøm , Einar Lurås Oftebro i Marius Lindvik
↑ a b Skład zespołu: Anna Odine Strøm , Marius Lindvik, Einar Lurås Oftebro , Martine Engebretsen i Vebjørn Hegdal
↑ a b Gospodarzem Igrzysk Europejskich 2023 był Kraków, jednak konkursy skoków narciarskich rozegrano w Zakopanem.
↑ a b Skład zespołu: Anna Odine Strøm , Robert Johansson , Eirin Maria Kvandal i Marius Lindvik
↑ a b Skład zespołu: Anders Ladehaug , Marius Lindvik, Sverre Aas Myhr i Jesper Ødegaard
↑ Ex aequo z Daniłem Sadriejewem
↑ Ex aequo z Piusem Paschke
Skocznia normalna
Skocznia duża
Skocznia duża – drużynowo
Skocznia normalna
Skocznia normalna
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal
Zwycięzcy edycji zimowych
Zwycięzcy edycji letnich
Indywidualnie
Skocznia normalna indywidualnie
Skocznia duża indywidualnie
Drużynowo
1987: Oslo (Johnsen , Nilsen , Hansson , Opaas )
1988: Sør-Trøndelag (R. A. Berg , Pedersen , H. Stjernen , Eidhammer )
1989: Sør-Trøndelag (Pedersen , Johansen , Trøen , Eidhammer )
1990: Buskerud (Meløe , Sørensen , Gruben , Fidjestøl )
1991: Oslo (Eirik Bredesen , Johnsen , Johanssen , Espen Bredesen )
1992: Akershus (Espen Bredesen , Ø. Berg , Olijnyk , Ottesen )
1993: Akershus (Espen Bredesen , Ø. Berg , Ottesen , Müller )
1994: Hedmark (Rustad , Mathisen , Solhaug , Kvarstad )
1995: Sør-Trøndelag (Myrbakken , Ljøkelsøy , Børset , Vorvik )
1996: Buskerud (Bråthen , Håre , Holseter , Halvorsen )
1997: Sør-Trøndelag (Ljøkelsøy , Lie , Tuff , Vorvik )
1998: Sør-Trøndelag (Vorvik , Lie , Børset , Ljøkelsøy )
1999: Sør-Trøndelag (Ljøkelsøy , Meyer , Lie , Ingebrigtsen )
2000: Sør-Trøndelag (Ljøkelsøy , Solem , Lie , Ingebrigtsen )
2001: Sør-Trøndelag (Ingebrigtsen , Solem , Lie , Ljøkelsøy )
2002: Akershus (Evensen , Næss , Stensrud , Romøren ) /Buskerud (Andersen , E. Enger , O. C. Enger , Pettersen )
2003: Sør-Trøndelag (Lie , P. Tande , Meyer , Solem )
2004: Sør-Trøndelag (Solem , Rostad , Ingebrigtsen , Ljøkelsøy )
2005: Akershus (Vilberg , Solheim , Hilde , Romøren )
2006: Buskerud (Lobben , Egeberg , Jacobsen , Pettersen )
2007: Akershus (Stensrud , Sorsell , Romøren , Hilde )
2008: Akershus (Stensrud , Sorsell , Romøren , Hilde )
2009: Akershus (Romøren , Sorsell , Vilberg , Hilde )
2010: Akershus (Swensen , Velta , Hilde , Romøren )
2011: Akershus (Sorsell , Halvorsen , Velta , Hilde )
2012: Oppland (Bjerkeengen , Hagemoen , Johansson , Gangnes )
2013: Akershus (Sorsell , Grimsrud , Halvorsen , Hilde )
2014: Nord-Trøndelag (A. Stjernen , Brandt , Ingvaldsen , Bardal )
2015: Akershus (Hilde , Granerud , Sorsell , Velta )
2016–2018
2019: Oppland (Buskum , Myhren , Johansson , Markeng )