Marko Kalogjera (1819–1888)
| Biskup | |||
| |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 grudnia 1819 | ||
| Data i miejsce śmierci |
4 grudnia 1888 | ||
| Biskup Kotoru | |||
| Okres sprawowania |
1856–1866 | ||
| Biskup Splitu i Makarska | |||
| Okres sprawowania |
1866–1888 | ||
| Wyznanie |
katolicyzm | ||
| Kościół |
rzymskokatolicki | ||
| Diakonat |
20 sierpnia 1843 | ||
| Prezbiterat |
27 sierpnia 1843 | ||
| Nominacja biskupia |
19 czerwca 1856 | ||
| Sakra biskupia |
7 września 1856 | ||
| Odznaczenia | |||
| |||
| Data konsekracji |
7 września 1856 |
|---|---|
| Miejscowość |
Zadar |
| Miejsce |
Katedra św. Anastazji w Zadarze |
| Konsekrator |
Giuseppe Godeassi |
Marko Kalogjera (ur. 7 grudnia 1819 w Blato, zm. 4 grudnia 1888 w Splicie) – chorwacki arystokrata i duchowny rzymskokatolicki, tajny radca i baron austriacki, biskup kotorski w latach 1856–1866, biskup splicko-makarski w latach 1866–1888. Komandor Orderu Leopolda, uczestnik Soboru Watykańskiego I.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził ze starego greckiego rodu Kalogera, którego udokumentowane początki sięgają Cesarstwa Bizantyńskiego. M.in. w X wieku jego przedstawiciele należeli do archontów Krety za panowania cesarza Nicefora II Fokasa. Zlatynizowana, a następnie zeslawizowana gałąź dalmatyńska tej rodziny osiadła między innymi na wyspie Korčula, gdzie przodkowie Marko Kalogjera jako obywatele Republiki Weneckiej zajmowali się złotnictwem.
Po ukończeniu gimnazjum w Dubrowniku wstąpił do wyższego seminarium duchownego w Zadarze. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1843 roku. Następnie po krótkim okresie bycia kapelanem został skierowany do pracy w kurii biskupiej w Dubrowniku. Od 1850 roku administrował parafią rzymskokatolicką w Mandaljena, a później pracował w seminariach duchownych w Dubrowniku i Zadarze.
W 1856 roku został nominowany i konsekrowany biskupem diecezji Kotoru. W 1869 roku został przeniesiony na katedrę w Splicie. Jako ordynariusz diecezji splicko-makarskiej odegrał rolę jako energiczny organizator życia religijnego. Za jego pontyfikatu zbudowano budynek pałacu biskupiego, seminarium duchowne i wiele nowych kościołów.
Na polu kultury był zaangażowany w odrodzenie narodowe Chorwatów. Wspierał także utrzymanie przez Kościół rzymskokatolicki w Dalmacji przywileju stosowania pisma głagolickiego i liturgii słowiańskiej.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Biskup Marko Kalogjera o 120. obljetnici smrti. Blato: Općina Blato, 2008. ISBN 978-953-99328-4-6.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Bishop Marko Kalogjera (Calogerà). catholic-hierarchy.org. [dostęp 2020-05-01]. (ang.).