51°51′39″N 14°38′42″E/51,860833 14,645000Markosice
| Artykuł | 51°51′39″N 14°38′42″E |
| - błąd | 38 m |
| WD | 51°56'N, 14°42'E, 51°51'39.10"N, 14°38'44.66"E |
| - błąd | 20095 m |
| Odległość | 779 m |
| ||||
| ||||
 Fragment miejscowości | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  lubuskie
| |||
| Powiat | krośnieński | |||
| Gmina | Gubin | |||
| Liczba ludności (2013) | 169[1] | |||
| Strefa numeracyjna | 68 | |||
| Kod pocztowy | 66-620 | |||
| Tablice rejestracyjne | FKR | |||
| SIMC | 0909443 | |||
Położenie na mapie gminy wiejskiej Gubin  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu krośnieńskiego  | ||||
| 51°51′39″N 14°38′42″E/51,860833 14,645000
| ||||
Markosice (niem. Markersdorf, łuż. Marchośice) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie krośnieńskim, w gminie Gubin.
W latach 1945 - 54 siedziba gminy Markosice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
W dokumentach o tej miejscowości wspomniano w roku 1293 jako (niem. Marquardisdorf), a od 1550 roku nosiła nazwę Merkersdorf[2]. Markosice to niewielka wieś o kulistym kształcie, ze stawem uplasowanym w centrum miejscowości do której należał folwark, młyn wodny, wiatrak oraz cegielnia[3]. Niegdyś była własnością podgubińskiego klasztoru, ale została oddana w zastaw rycerzom z rodziny von Rodenstock[2]. Następnymi właścicielami majątku rycerskiego były rodziny von Preuß, von Lüben, von Mehlen, von Schönberg, von Schönaich, von Bagge i von Lubieniecky[2]. Od 1771 roku była własnością hrabiego Brühla[4][2]. W 1821 roku po rozwiązaniu majątku rycerskiego ziemię przejęło 21 rolników[2]. Od XV wieku we wsi był kościół ale nie przetrwał ostatniej wojny[2]. Miał tutaj swoją kwaterę w 1759 roku Fryderyk Wielki w czasie wycofywania się wojsk austriackich przed Prusakami[2].
We wsi znajdowała się od 28 maja do 12 czerwca 1945 roku strażnica 34. Pułku Piechoty, a pluton 9. kompanii piechoty 38. Pułku Piechoty ochraniał tutaj granicę od 12 czerwca do 18 września 1945 roku[2].
Od 1954 roku była Gmina Markosice z siedzibą do maja 1946 roku w Polanowicach, w Nowej Wsi od 1946 do 1948 roku oraz w Grabicach od 1949 do 1955 roku[2].
Od 2006/2007 roku wieś posiada sieć wodną, a w 2008 roku mieszkańcy Markosic i sąsiedniej miejscowości Gross Gastrose, odbudowali graniczny most przez Nysę Łużycką (w miejscu zniszczonego przęsła po niemieckiej stronie, zniszczonego w 1946 roku przez Rosjan, umieszczono żelazną drabinę[5])[2].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- Stary granitowy krzyż w kształcie krzyża maltańskiego przeniesiony na aktualne miejsce w 1891 r.[6]. Hipoteza, że jest to tzw. krzyż pokutny nie ma uprawnienia w bezpośrednich dowodach i oparta jest na nieprawdopodobnym założeniu, że wszystkie stare kamienne krzyże, są krzyżami pokutnymi[7][8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rozmieszczenie ludności w gminie według miejscowości. Gmina Gubin. [dostęp 2015-11-16].
- ↑ a b c d e f g h i j Zygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939 – 1949… s. 275
- ↑ Gubińskie Towarzystwo Kultury - Zeszyty Gubińskie nr 5 s. 26
- ↑ Właściciel posiadłości na obszarze Forst i Brodów
- ↑ Gazeta Lubuska. Polacy i Niemcy skrzyknęli się i naprawili most
- ↑ Szlakiem krzyży pokutnych po obu stronach Odry : kamienne zabytki dawnego prawa : informator-przewodnik turystyczny terenu Euroregionu-Sprewa-Nysa-Bóbr. Zielona Góra: Lubuska Regionalna Organizacja Turystyczna "LOTUR", s. 10. ISBN 978-83-930067-0-0.
- ↑ Arkadiusz Dobrzyniecki. Dlaczego nie - pokutne? Problem funkcji kamiennych krzyży na Ziemi Świdnickiej.. „Rocznik świdnicki 2009”, s. 7-21, 2010. Towarzystwo Regionalne Ziemi Świdnickiej (pol.).
- ↑ Arkadiusz Dobrzyniecki. Krzyże i kapliczki pokutne ziemi złotoryjskiej - historia pewnego mitu. „Pomniki Dawnego Prawa”. 11-12, s. 32-37, 2010. Stowarzyszenie Ochrony i Badań Zabytków Prawa (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wydawnictwo Gubińskiego Towarzystwa Kultury 1999 r. - Zeszyty Gubińskie nr 5 s.26
- Zygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939 – 1949…. Gubin: Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Gubińskiej, 2011, s. 275-279. ISBN 978-83-88059-54-4.
