Markuss Vinogradovs

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Markuss Vinogradovs
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 maja 2002[1]
Sigulda[2]

Klub

SK Lidojošais slēpotājs[3]

Reprezentacja

 Łotwa

Debiut w PŚ

11 grudnia 2021 w Otepää (47. miejsce – start masowy 10 km/HS97)[3]

Multimedia w Wikimedia Commons

Markuss Vinogradovs (ur. 27 maja 2002 w Siguldzie) – łotewski kombinator norweski, startujący również okazjonalnie w zawodach skoków narciarskich. Uczestnik Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym w 2019, 2021 i 2023 oraz mistrzostw świata juniorów (2020-2022). Uczestnik Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2022.

Jego dziadek, Agris Kumeliņš, uprawiał skoki narciarskie na przełomie lat 60. i 70. XX wieku, a w XXI wieku został trenerem i jednym z inicjatorów odbudowy łotewskich skoków narciarskich[4].

Przebieg kariery[edytuj | edytuj kod]

Kombinacja norweska[edytuj | edytuj kod]

W oficjalnych zawodach międzynarodowych w kombinacji norweskiej rozgrywanych pod egidą FIS zadebiutował w sierpniu 2016, dwukrotnie zajmując 13. lokatę w konkursach FIS Youth Cup w Vuokatti. W cyklu tym startował również w styczniu 2018 w Harrachovie (nie ukończył biegu) oraz marcu 2018 w Trondheim (dwukrotnie 18.)[3].

W lutym 2019, jako pierwszy reprezentant niepodległej Łotwy w historii[a], wziął udział w zmaganiach kombinatorów norweskich na mistrzostwach świata, będąc jednocześnie najmłodszym ich uczestnikiem[4][5][6]. W konkursie na skoczni normalnej (Gundersen HS109/10 km) zajął 56. lokatę w gronie 58 sportowców, który ukończyli obie części zmagań, wyprzedzając dwóch Kazachów[7]. W marcu 2019 w Niżnym Tagile zadebiutował w Pucharze Kontynentalnym, plasując się kolejno na 55. (Gundersen HS100/10 km), 50. (start masowy 10 km/HS 100) i 49. (Gundersen HS100/15 km) pozycji[3].

Latem 2019 przeprowadził się z Łotwy do Norwegii, rozpoczynając treningi w Trondheim[8]. W marcu 2020 w Oberwiesenthal wystąpił w mistrzostwach świata juniorów, zajmując 50. lokatę w rywalizacji indywidualnej (Gundersen HS105/10 km). W grudniu 2020 w Park City zdobył pierwsze w karierze punkty Pucharu Kontynentalnego, w słabo obsadzonych (do mety dobiegło 26 zawodników) zawodach (Gundersen HS100/10 km), plasując się na ostatniej, 26. pozycji[3].

11 grudnia 2021 w Otepää zadebiutował w Pucharze Świata, plasując się na 47. pozycji (start masowy 10 km/HS97)[3]. Został powołany do reprezentacji Łotwy na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2022[2].

Przed sezonem zimowym 2023/2024 zakończył karierę sportową[9].

Skoki narciarskie[edytuj | edytuj kod]

W latach 2011–2013 bez większych sukcesów brał udział w nieoficjalnych letnich mistrzostwach świata dzieci w Garmisch-Partenkirchen. W sierpniu 2015 w Hinterzarten zajął 42. lokatę w zawodach FIS Youth Cup, a wynik ten powtórzył w tym samym miejscu również rok później. W lipcu 2016 w Szczyrku wystartował w Pucharze Karpat, zajmując 40. i 44. miejsce[1].

Kilkukrotnie zgłaszał się do udziału w konkursach FIS Cupu (w lipcu 2016 w Szczyrku, w lutym 2019 w Villach i lipcu 2019 w Szczyrku), jednak ostatecznie, mimo pojawienia się na liście startowej, nie zadebiutował w tym cyklu[10].

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Kombinacja norweska[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie [edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
44. 9 lutego 2022 Zhangjiakou Gundersen HS106/10 km 25:07,7 +9:26,7 Niemcy Vinzenz Geiger
DNF 15 lutego 2022 Zhangjiakou Gundersen HS140/10 km 27:13,3 - Norwegia Jørgen Graabak

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
2019 Austria Seefeld/Innsbruck – 56. miejsce (Gundersen HS109/10 km)
2021 Niemcy Oberstdorf – 50. miejsce (Gundersen HS106/10 km)
2023 Słowenia Planica – 47. miejsce (Gundersen HS102/10 km)
Starty M. Vinogradovsa na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
56. 28 lutego 2019 Austria Seefeld in Tirol Gundersen HS109/10 km 25:01,3 +10:16,0 Norwegia Jarl Magnus Riiber
50. 26 lutego 2021 Niemcy Oberstdorf Gundersen HS106/10 km 23:01,2 LAP Norwegia Jarl Magnus Riiber
47. 25 lutego 2023 Słowenia Planica Gundersen HS102/10 km 24:36,3 +8:28,0 Norwegia Jarl Magnus Riiber

Mistrzostwa świata juniorów[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
2020 Niemcy Oberwiesenthal – 50. miejsce (Gundersen HS105/10 km)
2021 Finlandia Lahti – 44. miejsce (Gundersen HS100/10 km)
2022 Polska Zakopane – 44. miejsce (Gundersen HS105/10 km)
Starty M. Vinogradovsa na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
50. 4 marca 2020 Niemcy Oberwiesenthal Gundersen HS105/10 km 24:00,1 +9:29,5 Norwegia Jens Lurås Oftebro
44. 11 lutego 2021 Finlandia Lahti Gundersen HS100/10 km 26:24,3 +8:04,7 Austria Johannes Lamparter
44. 2 marca 2022 Polska Zakopane Gundersen HS105/10 km 23:30,9 +6:56,1 Austria Stefan Rettenegger

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]
Sezon 2021/2022
Ruka – Gundersen 5km Ruka – Gundersen 10km Ruka – Gundersen 10km Lillehammer – Gundersen 10km Otepää - Start masowy 10km Otepää - Gundersen 10km Ramsau – Gundersen 10km Ramsau – Gundersen 10km Val di Fiemme – Gundersen 10km Val di Fiemme – Gundersen 10km Klingenthal – Gundersen 10km Klingenthal – Gundersen 10km Seefeld – Gundersen 7,5km Seefeld – Gundersen 10km Seefeld – Gundersen 12,5km Lahti – Gundersen 10km Oslo – Gundersen 10km Oslo – Gundersen 10km Schonach – Gundersen 10km Schonach – Gundersen 10km punkty
- - - - 47 48 - - - - - - - - - - - - - - 0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował
 q  – zawodnik nie zakwalifikował się DNF – zawodnik nie ukończył biegu
DNS – zawodnik nie wystartował do biegu

Puchar Kontynentalny[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego[edytuj | edytuj kod]
Sezon 2018/2019
Steamboat Springs Steamboat Springs Park City Park City Klingenthal Klingenthal Ruka Ruka Planica Planica Eisenerz Eisenerz Rena Rena Niżny Tagił Niżny Tagił Niżny Tagił punkty
- - - - - - - - - - - - - - 55 50 49 0
Sezon 2020/2021
Park City Park City Park City Klingenthal Klingenthal Klingenthal Eisenerz Eisenerz Eisenerz Lahti Lahti Niżny Tagił Niżny Tagił Niżny Tagił punkty
26 27 27 - - - - - - 65 63 - - - 13
Sezon 2021/2022
Niżny Tagił Niżny Tagił Zhangjiakou Zhangjiakou Ruka Ruka Klingenthal Klingenthal Klingenthal Lillehammer Lillehammer Eisenerz Eisenerz Lahti Lahti Park City Park City Whistler Whistler Lake Placid/Orda Lake Placid/Orda punkty
47 41 - - 51 50 - - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 2022/2023
Ruka Ruka Ruka Rena Rena Rena Oberstdorf Oberstdorf Oberstdorf Eisenerz Eisenerz Lahti Lahti punkty
41 dq dns 46 46 43 - - - 53 dns - - 0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował DNF – zawodnik nie ukończył biegu
DNS – zawodnik nie wystartował do biegu

Letnie Grand Prix[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
  • 2021: niesklasyfikowany
Miejsca w poszczególnych konkursach LGP[edytuj | edytuj kod]
2021
Oberhof Oberhof Oberwiesenthal Villach Villach punkty
dns[b] dns[b] - - - 0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja
- – zawodnik nie wystartował
q – zawodnik nie zakwalifikował się
DNF – zawodnik nie ukończył biegu
DNS – zawodnik nie wystartował

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wcześniej Edgars Gruzītis wystartował w konkursie kombinatorów norweskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1936 – zwycięzca tej imprezy do 1980 oprócz mistrzostwa olimpijskiego otrzymywał również tytuł mistrza świata, jednak zawody olimpijskie rozgrywane w tym okresie zwyczajowo traktowane są jako oddzielny typ zawodów.
  2. ↑ a b Nie oddał skoku

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Adam Kwieciński: VINOGRADOVS Markuss 2002.05.27 LAT. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2019-09-15].
  2. ↑ a b XXIV ziemas olimpiskās spēles. olimpiade.lv. s. 49. [dostęp 2022-01-21]. (łot.).
  3. ↑ a b c d e f Markuss VINOGRADOVS. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-15]. (ang.).
  4. ↑ a b Dāvids Ernštreits: Vinogradovs 16 gadu vecumā kļūst par pirmo latvieti ziemeļu divcīņas čempionātā. lsm.lv, 2019-04-02. [dostęp 2019-09-15]. (łot.).
  5. ↑ Ints Megnis: 16 gadus vecais Vinogradovs apsteidz divus konkurentus PČ ziemeļu divcīņā. sportacentrs.com, 2019-02-28. [dostęp 2019-09-15]. (łot.).
  6. ↑ Vinogradovs kļūst par pirmo Latvijas sportistu neatkarīgās valsts vēsturē, kurš finišē PČ ziemeļu divcīņā. delfi.lv, 2019-02-28. [dostęp 2019-09-15]. (łot.).
  7. ↑ SEEFELD (AUT) World Ski Championships Men's Gundersen NH HS109/10,0 Km February 28, 2019. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-15]. (ang.).
  8. ↑ Adam Bucholz: Markuss Vinogradovs przeprowadził się do Norwegii. skijumping.pl, 2019-09-08. [dostęp 2019-09-15].
  9. ↑ Ulvis Brože: Olimpiskajās spēlēs ziemeļu divcīņā startējušais Vinogradovs neturpina karjeru. sportacentrs.com, 2023-11-08. [dostęp 2023-12-22]. (łot.).
  10. ↑ Markuss VINOGRADOVS. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-15]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Markuss_Vinogradovs&oldid=72524731”