Przejdź do zawartości

Martins Dukurs

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Martins Dukurs
Ilustracja
Martins Dukurs (2020)
Data i miejsce urodzenia

31 marca 1984
Ryga

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Łotwa
Igrzyska olimpijskie
srebro Vancouver 2010 Mężczyźni
srebro Soczi 2014 Mężczyźni
Mistrzostwa świata
złoto Königssee 2011 Mężczyźni
złoto Lake Placid 2012 Mężczyźni
złoto Winterberg 2015 Mężczyźni
złoto Igls 2016 Mężczyźni
złoto Königssee 2017 Mężczyźni
złoto Whistler 2019 Mężczyźni
srebro Sankt Moritz 2013 Mężczyźni
Mistrzostwa Europy
złoto Igls 2010 Mężczyźni
złoto Winterberg 2011 Mężczyźni
złoto Altenberg 2012 Mężczyźni
złoto Igls 2013 Mężczyźni
złoto Königssee 2014 Mężczyźni
złoto La Plagne 2015 Mężczyźni
złoto Sankt Moritz 2016 Mężczyźni
złoto Winterberg 2017 Mężczyźni
złoto Igls 2018 Mężczyźni
złoto Igls 2019 Mężczyźni
złoto Sigulda 2020 Mężczyźni
złoto Sankt Moritz 2022 Mężczyźni
srebro Winterberg 2021 Mężczyźni
Puchar Świata
Kryształowa Kula
2009/2010
Kryształowa Kula
2010/2011
Kryształowa Kula
2011/2012
Kryształowa Kula
2012/2013
Kryształowa Kula
2013/2014
Kryształowa Kula
2014/2015
Kryształowa Kula
2015/2016
Kryształowa Kula
2016/2017
Kryształowa Kula
2019/2020
Kryształowa Kula
2020/2021
Kryształowa Kula
2021/2022
brąz 3. miejsce
2018/2019
Odznaczenia
Kawaler Orderu Trzech Gwiazd Krzyż Uznania

Martins Dukurs (ur. 31 marca 1984 w Rydze[1]) – łotewski skeletonista, wielokrotny zdobywca Pucharu Świata, wielokrotny medalista mistrzostw Europy i mistrzostw świata, dwukrotny srebrny medalista igrzysk olimpijskich.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jest synem byłego łotewskiego bobsleisty, a obecnie trenera skeletonu Dainisa Dukursa[1][2]. Ma starszego brata Tomassa, który również jest skeletonistą[2].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy sukces w karierze osiągnął 16 lutego 2007 roku w Winterbergu, kiedy zajął trzecie miejsce w zawodach Pucharu Świata. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie: Rosjanin Aleksandr Trietjakow i Niemiec Mirsad Halilovic. W klasyfikacji generalnej sezonu 2006/2007 zajął ostatecznie 12. miejsce. Pierwsze zwycięstwo w zawodach tego cyklu osiągnął 8 lutego 2008 roku w tej samej miejscowości, wyprzedzając Kanadyjczyka Jona Montgomery'ego i Niemca Floriana Grassla. Było to jego jedyne podium w sezonie 2007/2008, który ukończył na piątej pozycji.

W styczniu 2010 roku zwyciężył podczas mistrzostw Europy w Igls, pokonując Franka Rommela i Aleksandra Trietjakowa. Miesiąc później zajął drugie miejsce na igrzyskach olimpijskich w Vancouver, plasując się między Montgomerym a Trietjakowem. Był to pierwszy w historii medal olimpijski dla Łotwy w tym sporcie. Ponadto w sezonie 2009/2010 w ośmiu zawodach PŚ siedem razy stawał na podium, odnosząc przy tym cztery zwycięstwa. W efekcie jako pierwszy Łotysz w historii zdobył Puchar Świata w skeletonie.

W dwóch kolejnych sezonach zdobył cztery złote medale: na ME w Winterbergu i MŚ w Königssee w 2011 roku oraz ME w Altenbergu i MŚ w Lake Placid w 2012 roku. Równocześnie odniósł dwanaście zwycięstw w Pucharze Świata, w obu sezonach triumfując w klasyfikacji końcowej. Na rozgrywanych w 2013 roku mistrzostwach świata w Sankt Moritz w 2013 roku zajął jednak drugie miejsce, ulegając Trietjakowowi o 0,03 sekundy. Trzecie miejsce w tych zawodach zajął kolejny Rosjanin, Siergiej Czudinow. Na mistrzostwach Europy w Igls zdobył czwarty z rzędu złoty medal, a następnie zdobył Kryształową Kulę za sezon 2012/2013.

Z igrzysk olimpijskich w Soczi wrócił ze srebrnym medalem. Ponownie uległ tylko Trietjakowowi; trzecie miejsce zajął tym razem Matthew Antoine z USA, który stracił do Dukursa ponad dwie sekundy. Ponadto zwyciężył na mistrzostwach Europy w Königssee oraz w klasyfikacji generalnej sezonu 2013/2014.

Dukurs zdominował rywalizację pucharową w sezonie 2014/2015, stając na podium we wszystkich zawodach. W ośmiu startach odniósł sześć zwycięstw i pewnie zwyciężył w klasyfikacji generalnej. Ustanowił tym samym rekord zwycięstw w klasyfikacji generalnej PŚ, poprzedni należał do Austriaka Christiana Auera, który wygrywał pięciokrotnie (1989/1990, 1990/1991, 1991/1992, 1993/1994 i 1994/1995). Łotysz został także jedynym skeletonistą, który zdobył sześć tytułów z rzędu. Był również najlepszy na mistrzostwach Europy w La Plagne i mistrzostwach świata w Winterbergu.

Kolejny rekord ustanowił w 2016 roku, kiedy zdobył złoty medal podczas mistrzostw świata w Igls, wyprzedzając Trietjakowa i Yun Sung-bina z Korei Południowej. Zdobył tym samym swój czwarty złoty medal, poprawiając rekord Szwajcara Gregora Stähliego, który zwyciężał w latach 1994, 2007 i 2009. W tym samym roku zdobył także siódmy z rzędu złoty medal na mistrzostwach Europy w Sankt Moritz. Poprawił również własny rekord zwycięstw w klasyfikacji generalnej PŚ, wygrywając w sezonie 2015/2016.

W 2017 roku zdobył po raz ósmy z rzędu złoty medal na mistrzostwach Europy w Winterbergu oraz piąty raz w karierze tytuł Mistrza świata w Königsee. Po raz ósmy z rzędu także zdobył Puchar Świata w sezonie 2016/2017.

W sezonie 2017/2018 zdobył po raz dziewiąty z rzędu złoty medal na mistrzostwach Europy w Igls. Nie obronił natomiast kryształowej kuli w sezonie 2017/2018 zajmując w końcowej klasyfikacji czwarte miejsce. Swoją szansę zaprzepaścił podczas zawodów w Sankt Moritz, gdzie został zdyskwalifikowany.

W sezonie 2018/2019 zdobył dziesiąty tytuł mistrza Europy z rzędu oraz czwarty z rzędu, a szósty w karierze, tytuł mistrza świata. Sezon później po raz kolejny triumfował w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata oraz zdobył jedenasty tytuł mistrza Europy. W sezonie 2020/2021 po raz kolejny triumfował w klasyfikacji generalnej PŚ, jednak podczas mistrzostw Europy w Winterbergu zdobył srebrny medal, tym samym kończąc serię zwycięstw w zawodach tej rangi. Na zakończenie tego sezonu, podczas mistrzostw świata w Altenbergu, zajął najgorszą w karierze, 16. pozycję w zawodach o tytuł mistrza globu.

W sezonie 2021/2022 również wygrał klasyfikację generalną Pucharu Świata, a także zdobył złoty medal na mistrzostwach Europy w Sankt Moritz.

W sierpniu 2022 roku ogłosił zakończenie kariery sportowej[3].

W swojej karierze Łotysz jedenaście razy wygrał klasyfikację generalną Pucharu Świata (zwyciężył w 61 zawodach), sześć razy zdobył mistrzostwo świata oraz dwanaście razy zdobył mistrzostwo Europy.

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Rok Miejsce Lokata
2006 Turyn 7.
2010 Vancouver 2.
2014 Soczi 2.
2018 Pjongczang 4.
2022 Pekin 7.
Rok Miejsce Lokata
2007 Sankt Moritz 6.
2008 Altenberg 5.
2009 Lake Placid 11.
2011 Königssee 1.
2012 Lake Placid 1.
2013 Sankt Moritz 2.
2015 Winterberg 1.
2016 Igls 1.
2017 Königssee 1.
2019 Whistler 1.
2020 Altenberg 4.
2021 Altenberg 16.
Rok Miejsce Lokata
2006 Sankt Moritz 8.
2007 Königssee 4.
2008 Cesana 5.
2009 Sankt Moritz 11.
2010 Igls 1.
2011 Winterberg 1.
2012 Altenberg 1.
2013 Igls 1.
2014 Königssee 1.
2015 La Plagne 1.
2016 Sankt Moritz 1.[a]
2017 Winterberg 1.
2018 Igls 1.
2019 Igls 1.
2020 Sigulda 1.
2021 Winterberg 2.
2022 Sankt Moritz 1.
Sezon Lokata
2004/2005 19.
2005/2006 20.
2006/2007 12.
2007/2008 5.
2008/2009 6.
2009/2010 1.
2010/2011 1.
2011/2012 1.
2012/2013 1.
2013/2014 1.
2014/2015 1.
2015/2016 1.
2016/2017 1.
2017/2018 4.
2018/2019 3.
2019/2020 1.
2020/2021 1.
2021/2022 1.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ex aequo z Tomassem Dukursem.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Martins Dukurs. [w:] Latvijas olimpieši [on-line]. olimpiade.lv. [dostęp 2019-03-11]. (łot.).
  2. a b Baltic brothers Martins and Tomass Dukurs vying for skeleton gold. [w:] News [on-line]. olympic.org, 2014-02-06. [dostęp 2019-03-11]. (ang.).
  3. Słynny łotewski skeletonista Dukurs zakończył karierę. sportowy24.pl. [dostęp 2022-12-06]. (pol.).
  4. Starkovam un olimpiskajiem medaļniekiem - Triju Zvaigžņu ordeņi (lit.)
  5. Латвийские спортсмены получают награды. sports.ru, 2014-05-05. [dostęp 2019-03-09]. (ros.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]