Przejdź do zawartości

Masakra w Balad asz-Szajch

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Masakra w Balad asz-Szajch
Państwo

 Mandat Palestyny

Miejsce

Balad asz-Szajch

Data

31 grudnia 1947-1 stycznia 1948

Liczba zabitych

21-70 arabskich cywili oraz 2 żołnierzy Hagany

Liczba rannych

co najmniej 41 arabskich cywili oraz 2 żołnierzy Hagany

Sprawca

Hagana

Położenie na mapie Mandatu Palestyny
Mapa konturowa Mandatu Palestyny, u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce zdarzenia”
Ziemia32°46′18″N 35°02′32″E/32,771667 35,042222

Masakra w Balad asz-Szajch – masakra dokonana z 31 grudnia 1947 i 1 stycznia 1948, w trakcie którego oddziały Hagany, w tym Palmach, zaatakowały arabską wioskę Balad asz-Szajch w Mandacie Palestyny, zabijając od 60 do 70 mieszkańców. Masakra miała miejsce podczas wojny domowej w Mandacie Palestyny (1947–1948)[1][2][3].

Atak był odpowiedzią Hagany na masakrę w rafinerii w Hajfie z dnia 30 grudnia 1947, w której zginęło 39 Żydów. Wcześniej członkowie Irgunu, syjonistycznej organizacji paramilitarnej, zaatakowali arabskich robotników dziennych granatami, zabijając 6 osób i raniąc 42[4]. W odwecie arabscy robotnicy rafinerii oraz inni cywile zaatakowali żydowskich pracowników, powodując śmierć 39 z nich[5].

Żydowska komisja śledcza uznała, że atak Arabów był nieplanowaną reakcją na wcześniejszy atak Irgunu. Agencja Żydowska potępiła Irgun, określając jego działania jako „akt szaleństwa”, ale jednocześnie upoważniła Haganę do odwetu[6].

Przebieg ataku

[edytuj | edytuj kod]

W nocy z 31 grudnia 1947 na 1 stycznia 1948 oddziały Palmach zaatakowały wieś Balad asz-Szajch z pozycji na zboczach góry Karmel[5]. Celem operacji była likwidacja jak największej liczby dorosłych mężczyzn. Napastnicy wtargnęli do wioski, ostrzeliwali i wysadzali domy, a następnie wyciągali mężczyzn z domów i ich rozstrzeliwali[2].

Według raportów Hagany liczba zabitych Arabów wynosiła od 21 (w tym dwie kobiety i pięcioro dzieci) do około 70, a rannych było 41 osób. Po stronie żydowskiej odnotowano dwóch zabitych i dwóch rannych[2].

Zgodnie z relacją historyka Zacharego Lockmana, w wyniku ataku zginęło około 60 osób – mężczyzn, kobiet i dzieci – a kilkadziesiąt domów zostało zniszczonych[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Motti Golani, Adel Manna, وجها العملة: الاستقلال والنكبة, Institute for Historical Justice and Reconciliation, 2011, s. 66, ISBN 978-90-8979-080-4 [dostęp 2025-07-04] (ang.).
  2. a b c Benny Morris, The birth of the Palestinian refugee problem revisited, Cambridge, UK ; New York : Cambridge University Press, 2004, s. 100-101, ISBN 978-0-521-81120-0 [dostęp 2025-07-04].
  3. Saleh Abdel Jawad, Zionist Massacres: the Creation of the Palestinian Refugee Problem in the 1948 War, Eyal Benvenisti, Chaim Gans, Sari Hanafi (red.), Berlin, Heidelberg: Springer, 2007, s. 59–127, DOI10.1007/978-3-540-68161-8_3, ISBN 978-3-540-68161-8 [dostęp 2025-07-04] (ang.).
  4. Ilan Pappé, The Israel/Palestine Question: A Reader, Routledge & CRC Press, 2007, s. 119, ISBN 978-0-415-41095-3.
  5. a b Benny Morris, 1948: A History of the First Arab-Israeli War, Yale University Press, 2008, s. 406, ISBN 978-0300126969.
  6. a b Zachary Lockman, Comrades and Enemies: Arab and Jewish Workers in Palestine, 1906-1948, University of California Press, 10 lipca 1996, s. 353, ISBN 978-0-520-91749-1 [dostęp 2025-07-04] (ang.).