Max Lehmann
Max Lehmann (ur. 19 maja 1845, zm. 8 października 1929) − historyk niemiecki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kształcił się w Berlinie, Królewcu, Bonn m.in. pod opieką Heinricha von Sybla, który przekazał mu w 1875 redakcję „Historische Zeitschrift” i wprowadził do zarządu Tajnego Archiwum Pruskiego. Od 1879 wykładał w Akademii Wojskowej w Berlinie. Członek Pruskiej Akademii od 1887. Po zerwaniu z Syblem w 1892 profesor w Lipsku, a w latach 1893–1921 w Getyndze. Wykładał historię średniowieczną i nowożytną. W Getyndze doktorat pod jego kierunkiem zrobił w 1894 Szymon Askenazy[1]. Był przeciwnikiem szkoły pruskiej w historiografii. Odznaczał się propolskim nastawieniem.
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Das Aufgebot zur Heerfahrt Ottos II. nach Italien, 1869.
- Der Krieg von 1870 bis zur Einschließung von Metz, 1873.
- Knesebeck und Schön. Beiträge zur Geschichte der Freiheitskriege, 1875.
- Stein, Scharnhorst und Schön, 1877.
- Scharnhorst, 1886–1887.
- Friedrich der Große, 1894.
- Freiherr vom Stein, 1902–1905.
- Historische Aufsätze und Reden, 1911.
- Die Erhebung von 1813, 1913.
- Preußen und die katholische Kirche seit 1640. Bis 1897 nach den Acten des geheimen Staatsarchivs Leipzig 1893.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mirosław Filipowicz, Wobec Rosji. Studia z dziejów historiografii polskiej od końca XIX wieku po II wojnę światową, Lublin: Instytut Europy Środkowo-Wschodniej 2000, s. 112.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Szymon Askenazy, Szkice i portrety, Warszawa 1937, s. 339-350.
- Szymon Askenazy, Wspomnienie o prawym historyku (Max Lehmann), „Kurier Warszawski”, nr 139, 143, 146 z dnia 21, 25 i 28 maja 1933.
- Szymon Askenazy, Dwa listy do Maxa Lehmanna, przełożył Marian Kukiel, „Wiadomości Literackie”, nr 44 z 23 października 1938.
- Juliusz Willaume, Epoka nowożytna w dziejopisarstwie polskim i powszechnym, wstęp: Wiesław Śladkowski, Lublin: Wydawnictwo Lubelskie 1979.
- http://www.deutsche-biographie.de/pnd118779257.html