Max Simonischek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Max Simonischek
Ilustracja
Max Simonischek (2014)
Imię i nazwisko

Maximilian Simonischek

Data i miejsce urodzenia

19 października 1982
Berlin

Zawód

aktor

Lata aktywności

od 2004

Maximilian Simonischek[1] (ur. 19 października 1982 w Berlinie) – niemiecki aktor filmowy[2], teatralny i telewizyjny pochodzenia austriacko-szwajcarskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Berlinie jako najstarszy syn szwajcarskiej aktorki Charlotte Schwab i austriackiego aktora Petera Simonischka[3][4]. W latach 2003-2007 studiował w Mozarteum w Salzburgu[5], gdzie jest jednym z wykładowców[6] na wydziale aktorstwa i reżyserii.

Działalność artystyczna[edytuj | edytuj kod]

Kariera teatralna[edytuj | edytuj kod]

Swoje pierwsze kroki na scenie stawiał w Theater in der Josefstadt w Wiedniu. W 2007 związał się z Maxim Gorki Theater[3] w Berlinie, gdzie grał liczne główne role, m.in. Hamleta, Mefistofelesa, i Romea. Występ w spektaklu Niebo przyniósł mu w 2007 nagrodę im. słynnego berlińskiego krytyka teatralnego Fryderyka Lufta.

W latach 2012-2014 należał do zespołu artystycznego teatru kameralnego w Monachium (Münchner Kammerspiele), gdzie grał w takich przedstawieniach jak Droga. Miasto. Rabunek (Die Straße. Die Stadt. Der Überfall) Elfriede Jelinek[7], Ameryka Franza Kafki, Wujaszek Wania Czechowa czy Seltsames Intermezzo. Eine Familiensaga Eugene O’Neilla[8].

W maju i listopadzie 2014 wystąpił gościnnie na deskach Schauspiel Stuttgart w Stuttgarcie w spektaklu Armina Petrasa Markiza von O/ Smocza krew[9]. W sierpniu 2014 zdobył uznanie dzięki roli Don Juana w sztuce Ödöna von Horvátha Don Juan wraca z wojny, która miała swoją premierę na Festiwalu w Salzburgu[10]. W październiku 2014 w Münchner Kammerspiele zagrał postać Alfreda, hazardzisty i kobieciarza w kolejnej sztuce von Horvátha Opowieści Lasku Wiedeńskiego[11].

26 września 2015 w Teatrze na Neumarktcie w Zurychu w Szwajcarii odbyła się premiera spektaklu Schron, zainspirowanego opowiadaniem Franza Kafki, gdzie nie tylko wystąpił, ale także wspólnie z Peterem Kastenmüllerem był odpowiedzialny za jego inscenizację[12]. W październiku 2016 produkcja została wciągnięta na afisz Burgtheater, gdzie można ją było zobaczyć w sezonie 2016-2017 i 2017-2018[13]. W lipcu 2017 przedstawienie to można było zobaczyć w ramach inauguracji Festiwalu w Salzburgu[14]. Podczas tego samego festiwalu, Max Simonischek zagrał tytułową rolę w sztuce Noblisty Harolda Pintera Urodziny Stanleya. 28 października 2017 wystąpił jako Georg Heisler, w pierwszej, scenicznej wersji antyfaszystowskiej powieści Anny Seghers Siódmy Krzyż w Schauspiel Frankfurt[15].

13 listopada 2017 został uhonorowany Nagrodą Publiczności im. Johanna Nestroya[16] jako Eugen Rümpel w komedii Pensjonat Schöllera (Pension Schöller) na scenie teatru wiedeńskiego Nestroy[17].

Kariera operowa[edytuj | edytuj kod]

W 2018 otrzymał rolę zabawnego ptasznika Papageno w operze Wolfganga Amadeusza Mozarta Czarodziejski flet[18], która została przedstawiona w kamieniołomie St. Margarethen w Burgenland[18][19].

Kariera filmowa i telewizyjna[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy pojawił się na szklanym ekranie w roli kucharza w dramacie telewizyjnym ORF eins Wszyscy (Jedermann, 2004) u boku Veroniki Ferres i Tobiasa Moretti. Za kreację młodego inżyniera Mertena Krögera w dwuczęściowym dramacie sensacyjnym stacji RTL Hinderburg (Hindenburg: The Last Flight, 2011), z udziałem Stacy Keacha, Grety Scacchi i Lauren Lee Smith, otrzymał Nagrodę Niemieckiej Telewizji[17]. W dramacie szwajcarskim Skradzione dzieciństwo (Der Verdingbub, 2011) z Katją Riemann zagrał postać syna gospodarzy, Jakoba.

W 2012 zagrał główną rolę komisarza monachijskiej policji Lukasa Laima w filmie kryminalnym Martwa bez alibi (Die Tote ohne Alibi)[20], który pięć lat później miał swoją kontynuację w telewizji ZDF Laim i znaki śmierci (Laim und die Zeichen des Todes, 2017)[21].

Zwrócił na siebie uwagę w roli Thomasa w melodramacie Na zboczu (Am Hang, 2013) u boku Martiny Gedeck i Henry’ego Hübchena. W październiku 2014 w ramówce niemieckiej telewizji publicznej ZDF miała premierę komedia z jego udziałem i Heike Makatsch - Balujemy do białego rana (Wir machen bis morgen früh), gdzie zagrał postać chuligana Georgie’go Wummera[22]. W lipcu 2015 do niemieckich kin weszła komedia z jego udziałem - Katastrofa (Desaster)[23]. W grudniu 2016 w austriackiej, niemieckiej i szwajcarskiej telewizji publicznej odbyła się emisja dwuczęściowego serialu ZDF Gotthard, o kulisach budowy tunelu kolejowego Św. Gotarda, gdzie wraz z Maximem Mehmetem i Joachimem Królem pojawił się jako Bachmann[24].

W marcu 2017 na ekrany szwajcarskich kin wszedł komediodramat Boski porządek (Die göttliche Ordnung), gdzie wystąpił w roli męża głównej bohaterki, Hansa. Film zdobył nagrodę Satelity dla najlepszego filmu zagranicznego, a za tę rolę Max Simonischek był nominowany do Szwajcarskiej Nagrody Filmowej[17][25]. W lipcu 2017 został zaangażowany do roli Huldrycha Zwinglego, słynnego szwajcarskiego reformatora w biograficznym dramacie historycznym Zwingli (2019)[26]. Również za tę rolę zyskał nominację do Szwajcarskiej Nagrody Filmowej w kategorii najlepsza rola męska[27].

W roku 2020, mimo wstrzymanych w większości prac na planach filmowych, w związku z pandemią Covid-19, udało mu się wystąpić w czwartej części przygód komisarza Laima w filmie "Laim i martwa w dywanie"[28] a także zagrać epizodyczne role w dwóch serialach kryminalnych "Szefowa - Portofino"[29] (gdzie tytułową rolę gra Katharina Böhm, córka polskiej aktorki Barbary Kwiatkowskiej - Lass, oraz austriackiego aktora Karheinza Böhma.) oraz "Sarah Kohr - Rozkaz ochrony"[30].

Wybrane spektakle teatralne[edytuj | edytuj kod]

  • 2003-2004: Jedermann reż. Christian Stückl, w: Festiwal w Salzburgu
  • 2005: Zaczarowany Flet reż. Vick Muti, w: Festiwal w Salzburgu
  • 2006-2007: Rewizor reż. Wolf-Dietrich Sprenger w: Theater an der Josephstadt w Wiedniu
  • 2007-2008: Separatyśc reż. Tilman Köhler w: Theater an der Josephstadt w Wiedniu/ Maxim Gorki Theater w Berlinie
  • 2007-2008: Przełamując Fale reż. Christian Lollike w: Maxim Gorki Theater w Berlinie
  • 2008-2009: Hamlet reż. Tilman Köhler w: Maxim Gorki Theater w Berlinie
  • 2008-2009: Mephisto Forever reż. Armin Petras w: Maxim Gorki Theater w Berlinie
  • 2008-2009: Lilja 4 Ever reż. Felicitas Brucker w: Maxim Gorki Theater w Berlinie
  • 2008-2009: Antygona/ Hyperion reż. Armin Petras w: Maxim Gorki Theater w Berlinie
  • 2009-2010: Romeo i Julia reż. Nuran David Calis w: Maxim Gorki Theater w Berlinie
  • 2010-2012: Grona Gniewu (Früchte des Zorns) reż. Armin Petras w: Maxim Gorki Theater w Berlinie
  • 2007-2013: Niebo (Heaven) reż. Armin Petras w: Maxim Gorki Theater w Berlinie
  • 2010-2013: Jesteśmy Krwią (We are blood) reż. Armin Petras w: Maxim Gorki Theater w Berlinie
  • 2011-2013: Łaskawe (Die Wohlgesinnten) reż. Armin Petras w: Maxim Gorki Theater w Berlinie
  • 2012-2013: Ulica. Miasto.Upadek (Die Straße. Die Stadt. Der Überfall) reż. Johan Simons w: Münchner Kammerspiele
  • 2013-2014: Dziwaczne Intermezzo (Seltsames Intermezzo) reż. Ivo van Hove w: Münchner Kammerspiele
  • 2013-2014: Wujaszek Wania reż. Karin Henkel, Johan Simons w: Münchner Kammerspiele
  • 2013-2014: Ameryka reż. Julie van den Berghen w: Münchner Kammerspiele
  • 2014: Don Juan wraca z wojny reż. Andreas Kriegenburg w: Festiwal w Salzburgu
  • 2014: Doktor Faust zapala światła reż. Andreas Kriegenburg w: Münchner Kammerspiele
  • 2014: Markiza O. / Smocza Krew reż. Armin Petras w: Schauspiel Stuttgart
  • 2014: Opowieści z Lasku Wiedeńskiego reż. Stephan Kimmig w: Münchner Kammerspiele
  • 2015: Maria Stuart reż. Andreas Kriegenburg w: Münchner Kammerspiele
  • 2015: Księga - Pięć składników życia (Buch : 5 Ingredientes de la vida) reż. Armin Petras w : Münchner Kammerspiele
  • 2015-2019: Schron (Der Bau) reż. Max Simonischek w: Theater am Neumarkt, Zurych, oraz w: Burgtheater, Wiedeń i w:Schauspiel Frankfurt
  • 2016-2017: Pensjonat Schöllera (Pension Schöller) w: Burgtheater, Wiedeń
  • 2016-2017: Orfeusz zstępuje do piekieł, w: Opera w Stuttgarcie
  • 2017-2018: Urodziny Stanleya, reż. Andrea Breth w: Festiwal w Salzburgu; w: Burgtheater
  • 2017-2018: Siódmy krzyż, reż. Anselm Weber w: Schauspiel Frankfurt
  • 2018-2019: Amphitryon, reż. Andreas Kriegenburg w: Schauspiel Frankfurt
  • 2019: Peer Gynt, reż. Andreas Kriegenburg w: Schauspiel Frankfurt

Wybrana filmografia[edytuj | edytuj kod]

filmy[edytuj | edytuj kod]

  • 2004: Wszyscy (Jedermann) jako Kucharz
  • 2006: Bezsenny (Schlaflos) jako Ben
  • 2006: Obcy brat (Fremder Bruder) jako Chorwat
  • 2007: Bez siebie (Ohne einander) jako Alf
  • 2008: Tutmosis jako Tutmosis
  • 2008: Tysiąc oceanów (Tausend Ozeane) jako Björn
  • 2011: Skradzione dzieciństwo (Der Verdingbub) jako Jakob
  • 2012: Diabeł w Mediolanie (Der Teufel von Mailand) jako Bob
  • 2012: Piękna i Bestia (Die Schöne und das Biest) jako Bestia, Książę Arbo
  • 2013: Na zboczu (Am Hang) jako Thomas
  • 2014: Krok do wolności (Akte Grüninger) jako Robert Frei
  • 2014: Balujemy do białego rana (Wir machen bis morgen früh) jako Georgie Wummer
  • 2015: Katastrofa (Desaster) jako Johann
  • 2017: Boski porządek (Die göttliche Ordnung) jako Hans
  • 2019: Zwingli jako Huldrych Zwingli

seriale i filmy TV[edytuj | edytuj kod]

  • 2006: Pasja według św. Mateusza (Matthäuspassion) jako Jezus Chrystus
  • 2007: SOKO Köln jako Partick Liebmann
  • 2010: Stolberg jako Giorgio Savino
  • 2010: SOKO Köln jako Ulrich Weinmann
  • 2011: Hindenburg jako Merten Kröger
  • 2012: Martwa bez alibi (Die Tote ohne Alibi) jako Lukas Laim
  • 2016: Gotthard jako Bachmann
  • 2016: Bumelant (Blaumacher) jako Ben
  • 2016: Dobry Gliniarz (Der gute Bulle) jako Jimmy Olsen
  • 2017: Laim i znaki śmierci (Laim und die Zeichen des Todes) jako Lukas Laim
  • 2019: Tatort (Miejsce zbrodni) - odc.: „Kaputt” jako Stefan Pohl
  • 2019: Laim i ostatni winny (Laim und der letzte Schuldige) jako Lukas Laim
  • 2019: Mocna Drużyna (Ein Starkes Team) - odc. "Mordercza zmowa
  • 2020: Laim i Martwa w dywanie (Laim und die Tote im Teppich) jako Lukas Laim
  • 2020: Szefowa - Portofino jako Georg Steinbach
  • 2020: Sarah Kohr - Rozkaz Ochrony (Sarah Kohr - Schutzbefohlen) jako Olaf Stölzer

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Maximilian Simonischek Biographie. Moviesection.de. [dostęp 2014-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-16)]. (niem.).
  2. ↑ Maximilian Simonischek. Filmstarts.de. [dostęp 2014-07-27]. (niem.).
  3. ↑ a b Wilfried Geldner (2014-11-29): Maximilian Simonischek. Stimme. [dostęp 2019-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-29)]. (niem.).
  4. ↑ Portrait: Charlotte Schwab (*1952). Kino.de. [dostęp 2014-07-27]. (niem.).
  5. ↑ Max Simonischek Schauspieler. premami.de. [dostęp 2014-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-17)]. (niem.).
  6. ↑ Max Simonischek. Mozarteum. [dostęp 2014-11-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-07)]. (niem.).
  7. ↑ Matthias Hejny (2012-10-28): München-Klischees on the Rocks. Abendzeitung München. [dostęp 2014-09-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-17)]. (niem.).
  8. ↑ Max Simonischek. Münchner Kammerspiele. [dostęp 2014-09-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-11)]. (niem.).
  9. ↑ Spiel plan: Die Marquise von O... / Drachenblut. Stuttgarter Schauspiel. [dostęp 2014-11-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-01)]. (niem.).
  10. ↑ Salzburger Festspiele – Don Juan kommt aus dem Krieg. Salzburger Festspiele. [dostęp 2014-09-07]. (niem.).
  11. ↑ Münchner Kammerspiele: Geschichten aus der Wiener Wald. Strona teatru Münchner Kammerspiele. [dostęp 2014-11-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-25)]. (niem.).
  12. ↑ Der Bau — Veranstaltungen — Plattform 7: Med Men Zürich. Theater Neumarkt. [dostęp 2015-10-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-07)]. (niem.).
  13. ↑ Der Bau - 2017-03-20. Burgtheater. [dostęp 2017-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-21)]. (niem.).
  14. ↑ Party - Fest zur Festspieleröffnung - republic in Salzburg - 22.07.2017. Diginights. [dostęp 2017-11-01]. (niem.).
  15. ↑ Schauspiel Frankfurt - Das siebte Kreuz, von Anna Seghers (27.10.2017). Schauspiel Frankfurt. [dostęp 2017-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-07)]. (niem.).
  16. ↑ Der Wiener Theaterpreis - Die Gewinner 2017. Nestroypreis.at. [dostęp 2017-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-13)]. (niem.).
  17. ↑ a b c Maximilian Simonischek Biographie. die-agenten.de. [dostęp 2014-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-07)]. (niem.).
  18. ↑ a b "Zauberflöte" im Steinbruch: Max Simonischek als Papageno. Die Presse. [dostęp 2018-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-17)]. (niem.).
  19. ↑ Oper im Steinbruch Sankt Margarethen 2019, die Zauberflöte. Operimsteinbruch.at. [dostęp 2019-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-04)]. (niem.).
  20. ↑ Die Tote ohne Alibi. ZDF. [dostęp 2017-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-07)]. (niem.).
  21. ↑ Laim und die Zeichen des Todes. ZDF. [dostęp 2017-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-03)]. (niem.).
  22. ↑ Wir machen bis morgen früh. ZDF. [dostęp 2014-11-02]. (niem.).
  23. ↑ Desaster Film (2015). Kino.de. [dostęp 2015-08-02]. (niem.).
  24. ↑ Gotthard (1). ZDF. [dostęp 2014-11-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-16)]. (niem.).
  25. ↑ Nominationen 2018. Schweizer Filmpreis. [dostęp 2017-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-16)]. (niem.).
  26. ↑ Artistas: Maximilian Simonischek. Filmow. [dostęp 2019-04-16]. (port.).
  27. ↑ Nominationen 2019. Schweizer Filmpreis. [dostęp 2019-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-17)]. (niem.).
  28. ↑ Dreharbeiten mit Max Simonischek als Kommissar Laim : ZDF Presseportal [online], presseportal.zdf.de [dostęp 2021-01-28] (niem.).
  29. ↑ Portofino [online], www.zdf.de [dostęp 2021-01-28] (niem.).
  30. ↑ Schutzbefohlen [online], www.zdf.de [dostęp 2021-01-28] (niem.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Max_Simonischek&oldid=67649993”