Maxwell Itoya

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Maxwell Itoya
Data i miejsce śmierci 23 maja 2010
Warszawa
Przyczyna śmierci postrzelenie
Miejsce spoczynku Piaseczno
Zawód, zajęcie handlarz
Narodowość nigeryjsko-polska
Małżeństwo Monika Itoya-Pacak
Dzieci Dominika, Dorota, Dawid

Maxwell Itoya (zm. 23 maja 2010 w Warszawie) – nigeryjski imigrant mieszkający w Polsce, który zginął w nalocie policyjnym na Jarmarku Europa w Warszawie. Jego śmierć wzbudziła duże kontrowersje i sprowokowała debatę publiczną na temat rasizmu oraz polskiej policji[1].

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Maxwell Itoya mieszkał w Polsce od ośmiu lat, posiadał obywatelstwo polskie, był mężem Moniki Itoya-Pacak, z którą wychowywał trójkę dzieci. Pracował jako sprzedawca uliczny na Jarmarku Europa[2], gdzie często dochodziło do najazdów polskiej policji. Funkcjonariusze wyłapywali handlarzy podrobionych produktów. 23 maja 2010 na rynku miała miejsce kolejna tego typu akcja służb. W momencie, kiedy duża grupa ludzi zaczęła uciekać przed funkcjonariuszami, niektórzy handlarze i handlarki postanowili zostać, m.in. Itoya i jego znajomy George, który to został po chwili aresztowany. Widząc to Itoya, który mówił po polsku, podszedł do policjantów zapytać się o powód aresztowania. W pewnym momencie doszło do ostrej wymiany zdań. Policjant miał wyjąć i odbezpieczyć broń, którą skierował w stronę nóg Maxwella. Nagle padł jeden strzał[3][4], trafiając Maxwella w tętnicę udową. Mężczyzna padł na ziemię i pomimo szybkiej reakcji innych handlarzy, którzy starali się zahamować krwawienie, zmarł przed przyjazdem karetki[5][6].

Po tym jak Maxwell padł na ziemię, widzący to handlarze zaatakowali funkcjonariuszy. Aresztowano wówczas 32 osoby, w tym 29 Nigeryjczyków, jednego Kameruńczyka, jednego Gwinejczyka i jednego Hindusa. Policja i prasa opisały to jako zamieszki[1].

Dokładny powód oddania zabójczego strzału jest niejasny: źródła policyjne stwierdziły, że był to wypadek i miał miejsce podczas zamieszek, które rozpoczęły się, gdy sprawdzano sprzedawców pod kątem dokumentów i w ten sposób aresztowano Itoyę; imigranci powiedzieli, że strzał sprowokował ich do ataku na policję[7][3].

Następstwa[edytuj | edytuj kod]

Naklejka imitująca tablicę w greckiej dzielnicy Eksarchia.

Następnego dnia po zdarzeniu odbyła się demonstracja 50 imigrantów i lewicowych aktywistów, protestujących przeciwko działaniom policji, śpiewających hasła takie jak: „Policja ma krew na rękach” i „Stop rasizmowi i brutalności policji”[8]. Następnie, 30 maja odbył się marsz upamiętniający zabitego, w którym wzięło udział ponad 300 osób[7]. Policjant Artur Brzeziński[6][9], który zastrzelił Itoyę, nie został zawieszony w obowiązkach ani oskarżony o żadne przestępstwo[10][1].

Wdowa po Itoyi, Monika Pacak-Itoya, w momencie śmierci męża była osobą bezrobotną. Nie udało się jej samej utrzymać wynajmowanego mieszkania. Starała się przez rok o prawo do lokalu z zasobów gminy, jednak bez powodzenia. Walczyła o odszkodowanie[11][12] i prawo do renty dla dzieci, również bezskutecznie. W końcu wyjechała do Anglii, gdzie dzięki pomocy przyjaciół znalazła pracę[13].

Pomimo zgromadzenia wielu dowodów, sprawa śmierci Itoyi pozostała niejednoznaczna „z powodu sprzecznych dowodów”[6]. Dochodzenie zostało umorzone 17 maja 2012[14][12]. Kwestia ta była obserwowana w ramach Programu Spraw Precedensowych polskiego oddziału Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka[11][15].

Co pewien czas w Warszawie organizowane są wydarzenia związane z upamiętnieniem Maxwella Itoyi i potępiające rasizm[16][17][18]. W 2018 założone zostało Warszawskie Towarzystwo Przyjaciół Maxwella Itoyi, które za cel stawia sobie "walkę z instytucjonalnymi przejawami rasizmu, zwracając uwagę na rolę aparatu państwowego w ukrywaniu zbrodni na imigrantach oraz imigrantkach, a także uczczenie pamięci Maxwella – nigeryjskiego handlarza odzieżą, który został zastrzelony przez policję w okolicach Stadionu Dziesięciolecia 23 maja 2010 roku"[19].

Maxwell Itoya spoczął w katakumbach na cmentarzu w Piasecznie[20].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Joanna Tegnerowicz, Poland: Reflections on the death of a street vendor, No Racism, 11 czerwca 2010 [zarchiwizowane z adresu 2020-03-19] (ang.).
  2. ↑ ŁUW, Żona zastrzelonego w Warszawie Nigeryjczyka: Dlaczego policjant zabił mi męża?! (FOTO+VIDEO), www.se.pl [dostęp 2020-03-19] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-19] (pol.).
  3. ↑ a b Zeznanie świadka: Danny [dostęp 2020-03-19] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-19] (pol.).
  4. ↑ Zeznanie świadka: George, Migracja [dostęp 2020-03-19] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-19] (pol.).
  5. ↑ Policjant zabił człowieka w Warszawie. Umorzyli sprawę, www.fakt.pl, 24 marca 2016 [dostęp 2020-03-19] [zarchiwizowane z adresu] (pol.).
  6. ↑ a b c Warszawa: Piąta rocznica śmierci Maxwella Itoyi – akcja pod Dworcem Stadion, Portal STRAJK [dostęp 2020-03-19] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-19] (pol.).
  7. ↑ a b Warszawa: marsz upamiętniający śmierć Nigeryjczyka zastrzelonego przez policjanta, www.gazetaprawna.pl [dostęp 2020-03-19] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-19] (pol.).
  8. ↑ Demonstration after racist killing in Warsaw - solidarity begins, No Racism [zarchiwizowane z adresu 2020-03-19] (ang.).
  9. ↑ Policja bezkarnie zabija od lat: 7. rocznica zabójstwa Maxwella Itoi, Codziennik Feministyczny, 23 maja 2017 [dostęp 2020-03-19] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-19] (pol.).
  10. ↑ Janina Blikowska, Policjant nie odpowie za śmierć Maxwella Itoi, Życie Warszawy [dostęp 2020-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-20] (pol.).
  11. ↑ a b Piotr Machajski, Milion zł za zastrzelonego męża? Żona chce odszkodowania, Wyborcza.pl [dostęp 2020-03-19] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-19] (pol.).
  12. ↑ a b Wdowa po Nigeryjczyku domaga się miliona złotych odszkodowania, TVN Warszawa [dostęp 2020-03-19] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-19] (pol.).
  13. ↑ Patrycja Wieczorkiewicz, Osiem lat po śmierci nigeryjskiego handlarza ze stadionu. Znicze dla Maxwella, Wyborcza.pl [dostęp 2020-03-19] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-19] (pol.).
  14. ↑ Joanna Tegnerowicz, No justice for Maxwell Itoya, Institute of Race Relations [dostęp 2020-03-19] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-19] (ang.).
  15. ↑ Obserwacja procesu ws. utrudniania działań Policji w miejscu postrzelenia Nigeryjczyka, Helsińska Fundacja Praw Człowieka [dostęp 2020-03-19] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-19] (pol.).
  16. ↑ Upamiętnienie 9. rocznicy Śmierci Maxwella Itoyi, Rok antyfaszystowski [dostęp 2020-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-20] (pol.).
  17. ↑ Rok po śmierci Maxwella protestowali przy rondzie ONZ, Warszawa Nasze Miasto, 23 maja 2011 [dostęp 2020-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-20] (pol.).
  18. ↑ Akai, Demonstration in Memory of Maxwell Itoya, ZSP Warsaw, 1 czerwca 2012 [dostęp 2020-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-20] (ang.).
  19. ↑ Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Towarzystwo Przyjaciół Maxwella Itoyi, 9. rocznica śmierci Maxwella Itoyi, nigdywiecej.artmuseum.pl [dostęp 2020-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-20] (pol.).
  20. ↑ Joanna Podgórska, Wdowa po Nigeryjczyku czeka na pomoc, www.polityka.pl, 19 stycznia 2011 [dostęp 2020-05-23].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Maxwell_Itoya&oldid=62440791”