McLaren P1
,_leaving_Greenwich_2018.jpg) McLaren P1 | |
| Producent | |
|---|---|
| Projektant |
Frank Stephenson |
| Zaprezentowany |
Wrzesień 2012 |
| Okres produkcji |
2013 – 2015 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
2-drzwiowe coupé |
| Skrzynia biegów |
7-biegowa sekwencyjna |
| Napęd | |
| Długość |
4588 mm |
| Szerokość |
1946 mm |
| Wysokość |
1188 mm |
| Rozstaw osi |
2670 mm |
| Masa własna |
1547 kg |
| Liczba miejsc |
2 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja |
Lamborghini Veneno |
McLaren P1 – hybrydowy hipersamochód produkowany pod brytyjską marką McLaren w latach 2013 – 2015.
Historia i opis modelu
[edytuj | edytuj kod],_leaving_Greenwich_2018.jpg)
.jpg)
Samochód został zaprezentowany w 2012 roku na Paris Motor Show. Waży około 1300 kg i zbliżony jest pod tym względem do McLarena MP4-12C. Będzie wyposażony w silnik V8 o mocy 727 KM przy 7500 obr./min. Moment obrotowy ma wynieść 719 Nm przy 4000 obr./min. Oprócz silnika benzynowego zostanie dodany silnik elektryczny. Generuje on 176 KM i 260 Nm momentu obrotowego. Łączna moc wynosi 903 KM i daje moment obrotowy 979 Nm. Prędkość maksymalna została elektronicznie ograniczona do 350 km/h[1].
Wersja produkcyjna zaprezentowana w Międzynarodowym Salonie Samochodowym w Genewie 2013 miała zamontowany ogranicznik prędkości do 350 km/h. W wersji produkcyjnej zmieniono także wloty powietrza z przodu i z tyłu wozu. Aerodynamika nie została zmieniona. Oficjalna wersja ma zmieniony lakier z pomarańczowego na żółty. Wszystkie 375 sztuk tego modelu zostało już sprzedanych. We wrześniu 2013 roku odbyły się pierwsze dostawy samochodu do klientów. Ostatni z 375 sztuk został przekazany nabywcy w 2015 roku[2].
Stylistyka
[edytuj | edytuj kod]Wewnątrz samochodu nie znajdzie się układ siedzeń z McLarena F1. W środku znajdzie się miejsce dla kierowcy i pasażera. Z tyłu umieszczono spoiler, który wysuwa się przy dużych prędkościach i poprawia aerodynamikę pojazdu. Pomaga on również przy hamowaniu ustawiając się pionowo i dając dodatkową siłę docisku[3][4].
Zmiana biegów odbywa się za pomocą łopatek zamontowanych na kierownicy. Wyświetlacz na desce rozdzielczej jest elektroniczny. Wnętrze jest dosyć ubogie. Nie skorzystano ze skóry, ponieważ ważna była masa wozu. Użyto lekkich materiałów[5].
Bezpieczeństwo i konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]McLaren P1 wykorzystuje projekt mid-engine. Jest to monocoque z włókna węglowego i struktury bezpieczeństwa dachu i klatki bezpieczeństwa zamontowanej we wnętrzu pojazdu o nazwie MonoCage[6].
Silnik to jednostka McLarena. Silnik McLaren M838T twin-turbo 3,8 l V8. W połączeniu z systemem odzyskiwania energii kinetycznej (KERS) auta ma moc 727 KM. W połączeniu z silnikiem elektrycznym auto ma w sumie 903 KM. Można także jeździć na samym silniku elektrycznym. Jego zasięg wynosi 20 kilometrów w prędkości maksymalnie 50 km/h[7].
Dane techniczne
[edytuj | edytuj kod].jpg)
.jpg)
Układ napędowy
[edytuj | edytuj kod]- Łączna moc: 903 KM
- Łączny moment obrotowy: 979 Nm
- przyspieszenie 0-100 km/h: 2,8 s / 0-200 km/h: 6,8 s / 0-300 km/h: 16,5 s
- prędkość maksymalna: 384 km/h (prototyp); 350 km/h ograniczona elektronicznie
Silnik spalinowy:
Silnik elektryczny:
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ MCLAREN P1. [dostęp 2021-07-13]. (pol.).
- ↑ McLaren P1. autocentrum.pl. [dostęp 2013-11-18]. (pol.).
- ↑ Zdzisław Kruczkowski: McLaren P1 oficjalnie. autokrata.pl, 27-12-2012. [dostęp 2013-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-30)].
- ↑ A. Ruciński: McLaren P1 - szczegóły wersji produkcyjnej prosto z prywatnego pokazu w Beverly Hills. v10.pl, 19-01-2013. [dostęp 2013-03-10].
- ↑ Kamil Rogala: McLaren P1 - czy zachwyca tak samo jak poprzednik?. autocentrum.pl, 08-03-2013. [dostęp 2013-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-12)].
- ↑ Ten Things You Probably Didn’t Know—And Neither Did We—About McLaren’s P1. [dostęp 2021-07-13]. (ang.).
- ↑ McLaren P1. [dostęp 2021-07-13]. (pol.).