Mechnica (województwo opolskie)
50°23′57″N 18°03′49″E/50,399167 18,063611
| wieś | |
 Kościół pw. św. Jakuba | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
770[2] |
| Strefa numeracyjna |
77 |
| Kod pocztowy |
47-214[3] |
| Tablice rejestracyjne |
OK |
| SIMC |
0502842 |
Położenie na mapie gminy Reńska Wieś  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa opolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kędzierzyńsko-kozielskiego  | |
| 50°23′57″N 18°03′49″E/50,399167 18,063611[1]
| |
| Strona internetowa | |
Mechnica (dodatkowa nazwa w j. niem. Mechnitz[4]) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie kędzierzyńsko-kozielskim, w gminie Reńska Wieś.
W latach 1954–1968 wieś należała i była siedzibą władz gromady Mechnica, po jej zniesieniu w gromadzie Większyce. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa opolskiego.
Przez miejscowość przepływa niewielka rzeka Stradunia, dopływ Odry.
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0998317 | Brodek | przysiółek |
| 0998323 | Kolonia Mechnica | przysiółek |
Historia
[edytuj | edytuj kod]25 marca 1243 w łacińskim dokumencie Mieszka II Otyłego wydanym w Mechnicy miejscowość wymieniona jest jako wieś pod nazwą villa Mechniz[7]. Należała do majątku Winklerów. Potem właścicielem był Nass, zaś jego następcą był Józef Malczko.
Od końca XVIII w. wieś posiadała pieczęć gminną, na której wizerunku umieszczono rybaka w łódce, lub postać w łódce podczas przeprawy promowej[8].
W 1805 przebudowano kościół. W 1855 dobudowano do kościoła wieżę.
W 1961 we wsi było 59 posesji i 71 domów mieszkalnych, we wsi był kościół, szkoła z jednym nauczycielem oraz młyn wodny.
Od czasów parcelacji za Józefa Malczka wieś składała się z 105 posesji, 19 zagród chłopskich, karczmy dziedzicznej, 11 zagrodników, 16 chałupników wygonowych i 58 chałupników, którzy gospodarowali na: 2212 morgach roli ornej, 350 łąk, i 867 pastwisk, co dawało razem powierzchnię 3429 mórg. We wsi byli także dwaj kupcy oraz dwaj kowale.
W 1886 wieś miała 143 domy mieszkalne.
Podczas plebiscytu w 1921 roku 506 osób głosowało za Niemcami, a 186 za Polską[9]. W 1925 do wsi należało 170 budynków mieszkalnych, a do majątku - 3 budynki zamieszkane, w których gospodarzyły 3 rodziny. Podczas spisu powszechnego 165 osób podało język niemiecki, 173 język polski za ojczysty. 713 osób posługiwało się obydwoma językami.
W 1933 na terenie wsi znajdowały się 182 gospodarstwa.
W czerwcu 1945 grupa bandytów z Armii Czerwonej porwała ze wsi trzynaście młodych dziewcząt celem zgwałcenia. Potem pojawiali się tam jeszcze kilkakrotnie żądając nowych kobiet. W końcu mieszkańcy wykupili się znaczną ilością alkoholu[10].
Mieszkańcy
[edytuj | edytuj kod]Miejscowość zamieszkiwana jest przez mniejszość niemiecką oraz Ślązaków. Mieszkańcy wsi posługują się gwarą prudnicką, będącą odmianą dialektu śląskiego. Należą do podgrupy gwarowej nazywanej Buchciołrzy[11].
Liczba mieszkańców wsi
[edytuj | edytuj kod]| Rok | 1831 | 1855 | 1880 | 1925 | 1933 | 1939 | 1945 | 1947 | 1960 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mieszkańców | 453 | 701 | 1011 | 1951 | 1955 | 1106 | 808 | 857 | 876 |
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest kościół par. pw. św. Jakuba, 1794 r.[12]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 78813
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-05].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 771 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ Franciszek Kulczycki, „Monumenta mediiaevi historica res gestas Poloniae illustrantia”, Tomus IX, Cracoviae, 1886, str. XXXVIII.
- ↑ Aleksandra Starczewska-Wojnar, Odciśnięta pamięć wspólnoty: prawne i komunikatywne funkcje pieczęci gmin wiejskich na przykładzie zachodnich powiatów rejencji opolskiej w latach 1816-1933, Opole: Archiwum Państwowe w Opolu : Uniwersytet Opolski, 2020, s. 187, ISBN 978-83-956475-6-7 [dostęp 2024-12-05] (pol.).
- ↑ Wyniki z powiatu kozielskiego. [dostęp 2014-07-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].
- ↑ Dariusz Kaliński, Czerwona zaraza. Jak naprawdę wyglądało wyzwolenie Polski?, Znak, 2017, s.111, ISBN 978-83-240-4194-7
- ↑ Renata Larysz. Fonetyczne i leksykalne cechy dialektu głogóweckiego. „Ziemia Prudnicka”, s. 144, 2007. Prudnik: Spółka Wydawnicza „Aneks”.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo opolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 37.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stefan Popiołka, Ziemia Kozielska, Opolskie Zakłady Graficzne, Opole, 1963
- Mechnitz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 223.
| Wsie | |
|---|---|
| Integralne części wsi | |
| Była cz. wsi |
