Melecjusz (Pavlović)
| Metropolita całej Serbii | |
 Pomnik Miłosza Obrenovicia i archimandryty Melecjusza w Belgradzie | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1776 |
| Data śmierci |
1833 |
| Metropolita belgradzki | |
| Okres sprawowania |
1831–1833 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
do 1810 |
| Chirotonia biskupia |
18 sierpnia 1830 |
| Data konsekracji |
18 sierpnia 1831 |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Miejsce | |
| Konsekrator |
Melecjusz, nazwisko świeckie Pavlović (ur. 1776 we Vrbavie, zm. 1833) – serbski biskup prawosławny, w latach 1831–1833 pierwszy zwierzchnik autonomicznej metropolii belgradzkiej, uczestnik drugiego powstania serbskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodził ze wsi Vrbava. Do monasteru wstąpił przed r. 1810[1], w marcu tego roku[2] został przełożonym monasteru Vraćevšnica[3]. Nie brał udziału w pierwszym powstaniu serbskim, przyłączył się natomiast do drugiego i odznaczył się w bitwach pod Ljubiciem i Paležem[2]. Dzięki osobistej odwadze zyskał szacunek Miłosza Obrenovicia, który w 1818 mianował go osobistym spowiednikiem serbskiej rodziny książęcej. Z czasem Melecjusz został także jego doradcą, początkowo w sprawach religijnych, a później także ogólno politycznych. W 1823 Miłosz powierzył mu organizację państwowego systemu szkół[4].
Gdy książę Miłosz Obrenović porozumiał się w sprawie utworzenia autonomicznej metropolii belgradzkiej z patriarchą konstantynopolitańskim, wskazał Melecjusza jako najodpowiedniejszego kandydata. Rekomendując Melecjusza do przyjęcia chirotonii biskupiej Miłosz nazwał go najuczciwszym, najzdolniejszym i najbardziej szanowanym wśród serbskich duchownych[3]. Melecjusz został wyświęcony na biskupa przez patriarchę konstantynopolitańskiego 18 sierpnia 1831. Rok później autonomia metropolii belgradzkiej została potwierdzona[5]. W tym momencie był już poważnie chory[4].
Melecjusz podczas sprawowania urzędu ustalił podział administracyjny metropolii na eparchie i zorganizował kancelarię metropolitalną[4]. Zabronił wykonywania w belgradzkim soborze śpiewu cerkiewnego w języku greckim, starał się o utworzenie drukarni w Belgradzie; sam rezydował w Kragujevcu[6]. Według Radomira Popovicia w ostatnim okresie sprawowania urzędu doszło do sporu między nim a księciem Miłoszem[7].
Zmarł w 1833[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- R. Popović, Serbian Orthodox Church in History, Academy of Serbian Orthodox Church for Fine Arts and Conservation, Belgrade 2013.
- Đ. Slijepčević,Istorija Srpske Pravoslavne Crkve, t. II, JRJ, Beograd 2002.