Mewa śniada
| Larus heermanni[1] | |
| Cassin, 1852 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
mewa śniada |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
 występuje przez cały rok przeloty tylko poza sezonem lęgowym | |
Mewa śniada (Larus heermanni) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny mewowatych (Laridae). Zamieszkuje zachodnie wybrzeża Ameryki Północnej. Bliski zagrożenia wyginięciem.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten po raz pierwszy opisał naukowo John Cassin w 1852 roku. Autor nadał mu nazwę Larus heermanni[3], która obowiązuje do tej pory[4][5], a jako miejsce typowe wskazał wybrzeże w San Diego w Kalifornii[3]. Epitet gatunkowy upamiętnia Adolphusa Lewisa Heermanna (zm. 1865) – amerykańskiego lekarza, badacza, przyrodnika i kolekcjonera okazów[6], który odkrył ten gatunek[3]. Nie wyróżnia się podgatunków[5].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
90–95 procent światowej populacji gnieździ się na niewielkiej wyspie Rasa w Zatoce Kalifornijskiej[2][5]. Po sezonie lęgowym opuszczają wyspę i kierują się w stronę Kalifornii, Kolumbii Brytyjskiej (na północ) bądź Gwatemali (na południe).
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
U tego gatunku występuje szata godowa, wtedy ptaki mają białą głowę, szary grzbiet, lotki I i II rzędu ciemne z białymi końcówkami. Ogon czarny z wąskim białym paskiem na końcu. W szacie spoczynkowej grzbiet szary, głowa i kark łupkowo czarne. Brak dymorfizmu płciowego, widoczny jedynie dymorfizm wiekowy. Ptaki młode są brązowe z ciemnymi oczami i ciemną końcówką dzioba[7].
Wymiary średnie[edytuj | edytuj kod]
Biotop[edytuj | edytuj kod]
Plaże, skaliste wybrzeża morskie, ujścia rzek. Jest jedną z trzech mew północnoamerykańskich (obok mewy zachodniej i meksykańskiej), która gnieździ się w strefie podzwrotnikowej.
Okres lęgowy[edytuj | edytuj kod]
Toki[edytuj | edytuj kod]
Już w połowie lutego ptaki dobierają się w pary i lecą na miejsca lęgowe. Na wyspie Rasa pojawiają się w marcu i pozostają tam do końca sezonu lęgowego.
Gniazdo[edytuj | edytuj kod]
Gnieżdżą się kolonijnie. Gniazda budują z gałązek na piasku bądź na skalistych wzgórzach. Kolonie lęgowe mogą liczyć nawet kilka tysięcy par, mogą zakładać kolonie również wśród innych gatunków mewowców, takich jak rybitwy kalifornijskie czy rybitwy królewskie. Charakteryzuje się dużym zagęszczeniem gniazd dochodzącym nawet do 110 gniazd na 100 metrów kwadratowych, jednym z najwyższych wśród mew.
Jaja, pisklęta[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec kwietnia składają od jednego do trzech jaj. Pisklęta przychodzą na świat pod koniec maja, przez około 45 dni po wykluciu są karmione przez oboje rodziców. Pisklęta klują się zsynchronizowanie, co jest swoistą strategią redukującą drapieżnictwo (mewy meksykańskiej czy sokoła wędrownego). Dojrzałość płciową ptaki osiągają w wieku czterech–pięciu lat.
Pokarm[edytuj | edytuj kod]
Sardynki stanowią od 60 do 97 procent ich diety. Często kradnie ryby innym zwierzętom morskim. Dostępność pokarmu znacznie ogranicza zjawisko El Niño. Żywi się również sardelami kalifornijskimi, drobnymi kręgowcami i bezkręgowcami wodnymi.
Status zagrożenia i ochrona[edytuj | edytuj kod]
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN mewa śniada jest klasyfikowana jako gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened)[2]. W 2017 roku organizacja Partners in Flight szacowała liczebność populacji lęgowej na 350 tysięcy osobników[9]. Trend liczebności populacji nie jest znany[2][9]. W roku 1964 na wyspie Rasa utworzono rezerwat w celu ochrony populacji lęgowej tego gatunku.
Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest drapieżnictwo mewy meksykańskiej, która żeruje na jajach i pisklętach. Jako że 90–95 procent światowej populacji gnieździ się na wyspie Rasa, zachowanie tego siedliska jest kluczowe dla przetrwania gatunku. Szczególnie ważne jest utrzymanie wyspy wolnej od drapieżników lądowych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Larus heermanni, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d Larus heermanni, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c J. Cassin. Descriptions of new species of Birds, specimens of which are in the collection of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia. „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. 6, s. 187, 1852. (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2021-07-07). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2022-12-14].
- ↑ a b c F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v12.2). [dostęp 2022-12-14]. (ang.).
- ↑ heermanni, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-12-14] (ang.).
- ↑ Heermann's Gull. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2020-06-29]. (ang.).
- ↑ a b c Heermann’s gull (Larus heermanni). [w:] ARKive [on-line]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-01)]. (ang.).
- ↑ a b Heermann's Gull Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2022-12-14]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- E. Velarde, Breeding biology of Heermann’s Gulls on Isla Rasa, Gulf of California, Mexico, „The Auk”, 116 (2), 1999, s. 513–519.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).