Międzynarodowa Organizacja Frankofonii

	Międzynarodowa Organizacja Frankofonii; Organisation Internationale de la Francophonie
	Międzynarodowa Organizacja Frankofonii; Organisation Internationale de la Francophonie
	; Flaga Międzynarodowej Organizacji Frankofonii
Język roboczy	francuski
Siedziba	Paryż
Członkowie	56; +2 stowarzyszonych; +13 obserwatorów
sekretarz	Michaëlle Jean
Utworzenie	1970
	Multimedia w Wikimedia Commons

Międzynarodowa Organizacja Frankofonii, Frankofonia (fr. La Francophonie, z łac. Francus „Francuz” + gr. phone „głos, dźwięk”) – termin utworzony w 1880 roku przez francuskiego geografa Onésime Reclus (brata Élisée Reclus), określający wspólnotę ludzi i państw posługujących się językiem francuskim. Obecnie jest to międzynarodowa organizacja skupiająca rządy krajów francuskojęzycznych. Tylko w kilku z tych krajów francuski spełnia rolę pierwszoplanową, w pozostałych odgrywa już pomniejszą rolę.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Inspiracją dla utworzenia wspólnoty frankofońskiej była Brytyjska Wspólnota Narodów (The Commonwealth of Nations). W 1970 roku dwa byłe państwa kolonizatorskie Francja i Belgia oraz bogatsze kraje francuskojęzyczne na czele z Kanadą i Szwajcarią stworzyły forum współpracy i pomocy biedniejszym krajom. Jednak w przeciwieństwie do Commonwealthu, którego głównym celem jest podtrzymywanie demokracji oraz promowanie praw człowieka wśród swoich członków, Frankofonia skupia swoją działalność na promocji języka i kultury francuskiej.

Struktura[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Organizacja Frankofonii posiada status obserwatora na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ.

Szczyty[edytuj | edytuj kod]

Szczyty frankofońskie odbywają się co dwa lata, w czasie których przedstawiciele krajów członkowskich dyskutują nad celami i strategią rozwoju organizacji.

Dotychczasowe szczyty:

Paryż (Francja, 1986),
Quebec (Kanada, 1987),
Dakar (Senegal, 1989),
Paryż (Francja, 1991),
Mauritius (1993),
Kotonu (Benin, 1995),
Hanoi (Wietnam, 1997),
Moncton (Nowy Brunszwik, Kanada, 1999),
Bejrut (Liban, 2002),
Wagadugu (Burkina Faso, 2004),
Bukareszt (Rumunia, 2006),
Québec, (Québec, Kanada, 2008),
Montreux (Szwajcaria, 2010),
Kinszasa (D R Kongo, 2012)
Dakar (Senegal, 2014)
Antananarywa (Madagaskar), 2016

Konferencje ministerialne[edytuj | edytuj kod]

Każdego roku ministrowie do spraw frankofonii, względnie ministrowie spraw zagranicznych, z krajów członkowskich spotykają się, by przygotować kolejne szczyty organizacji oraz by wprowadzić w życie podjęte wcześniej postanowienia.

Stała Rada Frankofonii[edytuj | edytuj kod]

Stała Rada Frankofonii składa się z ambasadorów Frankofonii z krajów członkowskich. Podobnie jak konferencje ministerialne ich głównym celem jest przygotowanie do szczytów frankofońskich oraz wprowadzenie decyzji na nich podjętych.