Mięsień skroniowy człowieka
Mięsień skroniowy (łac. musculus temporalis) – u człowieka jest to parzysty mięsień żucia, najsilniejszy w grupie mięśni żucia[1].
Przyczepy[edytuj | edytuj kod]
Rozpoczyna się na powierzchni dołu skroniowego, mając swoje przyczepy na: kresie skroniowej dolnej, ścianie przyśrodkowej dołu skroniowego do grzebienia podskroniowego, powierzchni wewnętrznej powięzi skroniowej i łuku jarzmowym, a kończy się przyczepiając ścięgnem obustronnie do wyrostka dziobiastego żuchwy[1].
Czynność[edytuj | edytuj kod]
Mięsień ten unosi żuchwę i przyciska do siebie zęby szczęki i żuchwy – najsilniejsze działanie mają włókna biegnące pionowo. Włókna mięśnia biegnące ku tyłowi dodatkowo cofają wysuniętą do przodu żuchwę.
Unaczynienie i unerwienie[edytuj | edytuj kod]
Unaczyniony jest przez tętnice skroniowe głębokie, tętnicę skroniową środkową i gałęzie tętnicy szczękowej. Unerwienie stanowią gałązki nerwu żuchwowego (V3) – trzeciej gałęzi nerwu trójdzielnego – czyli nerwy skroniowe głębokie[1].
Badanie[edytuj | edytuj kod]
Przyczep początkowy i brzusiec łatwo zbadać palpacyjnie, gdyż znajduje się na skroni. Badanie przyczepu końcowego sprawia nieco więcej trudności z uwagi na to, że wyrostek dziobiasty żuchwy chowa się pod łukiem jarzmowym. Przyczep końcowy bada się więc wewnątrzustnie przy mocno odwiedzionej żuchwie (mocno otwartych ustach). Badanie zawsze wykonuje się obustronnie, porównawczo.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 775–776, ISBN 978-83-200-4323-5.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- W. Sylwanowicz: Anatomia i fizjologia człowieka.
