MiG-17
![]() |
Ten artykuł od 2018-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
| ||
![]() Lim-5 w Muzeum Uzbrojenia w Poznaniu | ||
Dane podstawowe | ||
Państwo | ![]() | |
Producent | Nowosybirskie Zjednoczenie Przemysłu Lotniczego, Zakłady Lotnicze Sokół, Komsomolskie Zjednoczenie Przemysłu Lotniczego, CSKB-Progress | |
Konstruktor | MiG | |
Typ | samolot myśliwski | |
Konstrukcja | duralowa, półskorupowa | |
Załoga | 1 pilot | |
Historia | ||
Data oblotu | 14 stycznia 1950 | |
Dane techniczne | ||
Napęd | 1 × Klimow WK-1F, turboodrzutowy | |
Ciąg | 26,5 kN (33,1 kN z dopalaniem) | |
Wymiary | ||
Rozpiętość | 9,63 m | |
Długość | 11,36 m | |
Wysokość | 3,80 m | |
Powierzchnia nośna | 22,6 m² | |
Masa | ||
Własna | 4100 kg | |
Użyteczna | 2000 kg | |
Startowa | 6100 kg | |
Zapas paliwa | 1530 litrów | |
Osiągi | ||
Prędkość maks. | 1145 km/h | |
Prędkość przelotowa | 690 km/h | |
Prędkość minimalna | 180 km/h | |
Prędkość wznoszenia | 65 m/s | |
Pułap | 16 600 m | |
Zasięg | 1300 km, (1930 km z dodatkowymi zbiornikami) | |
Dane operacyjne | ||
Uzbrojenie | ||
1 × działko N-37D kal. 37 mm 2 × działko NR-23 kal. 23 mm 500 kg uzbrojenia pod skrzydłami lub 2 zbiorniki paliwa po 400 litrów | ||
Użytkownicy | ||
Rzuty | ||
![]() |
MiG-17 (ros. МиГ-17) (oznaczenie NATO Fresco) – radziecki samolot myśliwski. Służył w wojskach lotniczych (siłach powietrznych) czterdziestu krajów świata.
Historia rozwoju[edytuj | edytuj kod]
Samolot powstał w 1949, a pierwszy prototyp oblatano w 1950. Stanowił on rozwinięcie myśliwca MiG-15. Pierwszą wersją produkcyjną był różniący się od prototypu silnikiem MiG-17F, następnie wprowadzono wersje przechwytujące wyposażone w radar – MiG-17PF oraz w radar i możliwość przenoszenia pocisków naprowadzanych radarowo – MiG-17PFU. Od 1956 produkowano go również w Polsce jako Lim-5 (od Licencyjny myśliwiec). Produkowano również MiG-17PF jako Lim-5P. W 1963 polscy inżynierowie opracowali wersję rozwojową Lim-6bis wyposażoną w wysięgniki na dodatkowe, podwieszane uzbrojenie oraz spadochron hamujący. Zmieniło się również przeznaczenie – nowa maszyna miała pełnić funkcję samolotu szturmowego. Na jego bazie powstała wersja rozpoznawcza Lim-6bisR. Limy-6 powstałe w wyniku przebudowy Limów-5P otrzymały oznaczenie Lim-6M. Samoloty eksportowane do Chin otrzymały oznaczenie J-4, zaś produkowane w Chinach J-5. Chińczycy opracowali również wersję dwumiejscową JJ-5 eksportowaną do innych krajów pod oznaczeniem FT-5.
Samolot był myśliwcem poddźwiękowym, jednakże w locie nurkowym, z użyciem dopalacza udawało się przekroczyć prędkość dźwięku (1 Ma). Z powodu silnych drgań w zakresie prędkości okołodźwiękowych wprowadzono pewne ograniczenia i loty z prędkością ponad 1 Ma praktycznie nie były wykonywane.
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Jednomiejscowy (poza chińską wersją JJ-5), jednosilnikowy średniopłat o konstrukcji całkowicie metalowej (duraluminium) i skośnych skrzydłach. Skrzydła o zmiennym skosie krawędzi natarcia, przy kadłubie 45°, dalej 42°, o profilu laminarnym, wielodźwigarowe. Na każdym ze skrzydeł trzy kierownice strug powietrza. Na tylnej krawędzi klapy i lotki. Usterzenie klasyczne, skośne (pionowe – o kącie skosu 56°). Usterzenie poziome zamocowane powyżej połowy wysokości pionowego. Kadłub o konstrukcji półskorupowej. W części przedniej wlot powietrza do silnika, rozdzielający się pionową przegrodą na dwa kanały wzdłuż burt. Kabina pilota hermetyzowana, typu wentylowanego, w przedniej części kadłuba. Kilkuczęściowa oszklona osłona o kształcie kroplowym, dzieląca się na stały wiatrochron i osłonę odsuwaną do tyłu. Kabina wyposażona w fotel wyrzucany (minimalna wysokość do katapultowania 250 m). Silnik odrzutowy w tylnej części kadłuba. Po obu stronach tylnej części kadłuba hamulce aerodynamiczne o łącznej powierzchni 0,98 m². Podwozie samolotu trójkołowe, z pojedynczymi kołami; golenie główne wciągane w skrzydła, w stronę kadłuba, rozstaw kół 3,849 m.
Napęd stanowił jeden silnik turboodrzutowy ze sprężarką odśrodkową WK-1F o ciągu 33,1 kN z dopalaczem, 25,5 kN bez dopalania. Paliwo w dwóch zbiornikach w kadłubie o pojemności łącznie 1415 l. Z reguły podwieszano dwa dodatkowe zbiorniki paliwa pod skrzydłami o pojemności po 400 l.
Uzbrojenie stałe: dwa działka lotnicze NR-23 kalibru 23 mm (po 80 nabojów) i jedno N-37D kalibru 37 mm (40 nabojów), na wspólnej opuszczanej lawecie pod przednią częścią kadłuba. MiG-17PF był uzbrojony w trzy działka NR-23 23 mm. Automatyczny optyczny celownik żyroskopowy ASP-4NM Krokus z radiodalmierzem SRD-1M Radal-M. MiG-17PF miał stację radiolokacyjną RP-1, potem RP-5 Izumrud.
Zamiast dodatkowych zbiorników paliwa, na dwóch belkach pod skrzydłami można było podwiesić bomby o masie do 250 kg lub wyrzutnie niekierowanych pocisków rakietowych. Bułgarskie samoloty z pułków myśliwsko-bombowych począwszy od 1968 roku były modyfikowane do przenoszenia bomb do 250 kg na czterech belkach[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stanisław Dymitrow: Dymitr Atanasow - 35 lat w bułgarskim lotnictwie w: Lotnictwo 4/2010, s. 76-77
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Piotr Butowski , Samoloty MiG, Warszawa: WKiŁ, 1987, ISBN 83-206-0606-3, OCLC 69478252 .
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Galeria[edytuj | edytuj kod]






|
|
|