Michał Gutowski

Michał Gutowski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	14 września 1910 Maciszewice
Data i miejsce śmierci	23 sierpnia 2006 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	2 Pułk Pancerny 510 Oddział PKPR
Stanowiska	dowódca pułku pancernego zastępca dowódcy oddziału
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Nagrobek Michała Gutowskiego

Michał Mieczysław Wojciech Gutowski (ur. 14 września 1910 w Maciszewicach, zm. 23 sierpnia 2006 w Warszawie) – generał brygady Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, olimpijczyk.

Życiorys

Pochodził z rodziny pieczętującej się herbem Ciołek. Był synem Bronisława i Marii z Jażdżewskich. Uczył się w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, następnie od 1923 służył w Korpusie Kadetów nr 1 we Lwowie, gdzie zdał maturę w 1928. Ukończył Szkołę Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu w 1930 i promowany na podporucznika. Od tego roku służył w 17 pułku ułanów wielkopolskich stacjonującym w Lesznie.

Był wybitnym jeźdźcem i dość często przebywał w Centrum Wyszkolenia Kawalerii, ponieważ był członkiem jeździeckiej reprezentacji Polski na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie 1936 w konkursie skoków, którego nie ukończył wskutek wyłamania się konia. Brał udział w latach 1933–1939 w wielu krajowych i międzynarodowych zawodach hippicznych, zdobywając liczne nagrody.

Awansował przed wybuchem II wojny światowej w 1932 na porucznika, a w 1939 na rotmistrza – dowódcę szwadronu. W czasie kampanii wrześniowej walczył w 17 puł w składzie Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Odznaczył się w zwycięskich walkach o Walewice, gdzie został ranny. 19 października 1939 po walkach z niemieckim okupantem zrzucił mundur i powrócił do Wielkopolski. Działał tam w podziemnej organizacji gen. Karaszewicza–Tokarzewskiego w obwodzie Jarocin. Aresztowany w grudniu 1939 i skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie, ale niemiecki dowódca okazał się także kawalerzystą i zwolnił go z aresztu.

W 1940 jako kurier przedostał się do Francji, gdzie walczył w 10 pułku strzelców konnych. Następnie ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie przeszedł szkolenie w dywizji gen. Maczka. Przeszedł szlak bojowy 1 Dywizji Pancernej od Normandii w lipcu 1944 jako dowódca szwadronu pancernego do Wilhelmshaven. Brał udział w bitwie pod Falaise, za co po raz drugi został odznaczony Krzyżem Walecznych. Zastępca dowódcy pułku strzelców konnych. Awansowany do stopnia majora w 1944, a 1 stycznia 1946 na stopień podpułkownika. Do 1945 brał udział w wyzwalaniu Francji, Belgii, Holandii i Niemiec. Od 29 kwietnia 1945 roku do 10 czerwca 1947 roku był dowódcą 2 pułku pancernego. Dowodził po zakończeniu działań wojennych na terenie Niemiec obozem liczącym 6 tys. żołnierzy i dwoma pułkami brytyjskimi.

17 kwietnia 1947 na czele pułku przybył do Wielkiej Brytanii. W maju wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. W czerwcu tego roku został zastępcą dowódcy 510 oddziału PKPR.

Następnie emigrował do Kanady. Początkowo był trenerem kanadyjskiej kadry wojskowej w jeździectwie, a następnie cywilnej. Objął opiekę nad klubem jeździeckim i prowadził go prawie 10 lat. Następnie zaangażowany został na stanowisko trenera olimpijskiej reprezentacji jeździeckiej. Na igrzyskach w Meksyku, w 1968 roku, jego podopieczni zdobyli złoty medal w drużynowych skokach przez przeszkody. Wówczas na trzecim miejscu uplasowała się drużyna Niemiec, którą trenował oficer niemiecki znany z walk o Walewice podczas II wojny światowej.

W 1986, podczas pobytu w ojczyźnie, otrzymał awans na pułkownika, a w 1999 Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski awansował go na stopień generała brygady w stanie spoczynku. Do Polski wrócił w 2000. Zmarł w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 18A-7-29).

Ożenił się z Zofią h. Bończa Skarżyńską (ur. ok. 1910) z Tarc, absolwentką Liceum Sióstr Sacré Coeur w Polskiej Wsi k. Pobiedzisk, z którą miał dwóch synów.

Awanse

• podporucznik – ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1930 r.
• porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 r.
• rotmistrz – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 r.
• major – 1944 r.
• podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1946 r.
• pułkownik – 1986 r.
• generał brygady – 1999 r.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, od 2001 członek, a od 2002 sekretarz Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2005)
• Krzyż Walecznych pięciokrotnie
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Wojska
• Legia Zasługi (am.)
• Krzyż Wojenny 1939-1945 z palmami (fr.)
• Gwiazda Francji i Niemiec (br.)
• Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (br.)
• Medal Obrony (br.)
• Medal Wojny 1939–1945 (br.)
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (fr.)

Bibliografia

• Kronika 510 Oddziału PKPR, sygn. C.850. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1947. [dostęp 2017-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-04)].
• Krzysztof Komorowski (red.): Kronika Wojska Polskiego 2007. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2008, s. 111. ISSN 1734-2317.
• Jan Szostak: Zeszyty Historyczne – Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari w kraju i na obczyźnie, część II – Wojenne i powojenne losy Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari (noty biograficzne). Warszawa: Stowarzyszenie–Klub Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2008. ISSN 1895–9482.

Linki zewnętrzne

• Biografia opublikowana w Przyjacielu Ludu
• Polski Komitet Olimpijski: Michał Gutowski – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl (pol.). www.olimpijski.pl. [dostęp 2014-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-29)].