Michał Micherdziński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Micherdziński
Data i miejsce urodzenia

5 sierpnia 1919
Dąbrowa Górnicza

Data i miejsce śmierci

23 lutego 2006
Sanok

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Sanoku

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

inżynier mechanik

Pracodawca

Autosan

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” Odznaka „Racjonalizator Produkcji”

Michał Micherdziński (ur. 5 sierpnia 1919 w Dąbrowie Górniczej, zm. 23 lutego 2006 w Sanoku) – polski inżynier mechanik, pracownik przemysłu motoryzacyjnego związany z Sanokiem.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 5 sierpnia 1919[1] w Dąbrowie Górniczej[2]. Pochodził z rodziny robotniczej[3]. Był synem Antoniego i Elżbiety z domu Podgórskiej[4].

W 1933 ukończył naukę w 8-klasowej szkole podstawowej w Bielsku[3][2]. W 1936 został absolwentem Państwowej Szkoły Przemysłu Metalurgicznego w Sułkowicach[3]. Następnie kontynuował edukację w Państwowej Szkole Rusznikarstwa Wojskowego w Warszawie[3]. Naukę tamże przerwał wybuch II wojny światowej w1939[3]. Brał udział w kampanii wrześniowej w obronie Warszawy, od pierwszych dni obrony służąc jako ochotnik w szeregach XIV batalionu wartowniczego[5][6][2]. Przez cały miesiąc pracował w rusznikarni przy ul. Senatorskiej 10 (w dzień naprawiał i kompletował broń, a nocą transportował na linie frontu)[7]. Po kapitulacji i nastaniu okupacji niemieckiej pracował w firmie „Bors”[8].

Opuścił stolicę po tym jak został wytypowany do wyjazdu do formującej się armii polskiej[8]. Usiłował przedostać się na Węgry, lecz 23 kwietnia 1940 został zatrzymany przez Słowaków w Czadcy[9]. Przez nich po dwóch dniach przekazany do Schutzpolizei w Zwardoniu, a stamtąd po 2-3 dniach przewieziony na gestapo do Bielska[10]. Po przewiezieniu z Katowic od 26 czerwca 1940 był osadzony w niemieckim obozie koncentracyjnym KL Auschwitz jako więzień polityczny[1][6][11]. Otrzymał numer obozowy 1261[1][6][12]. 29 lipca 1941 był świadkiem, gdy na apelu franciszkanin Maksymilian Maria Kolbe dobrowolnie wybrał śmierć głodową w zamian za skazanego współwięźnia Franciszka Gajowniczka[13][6][14][2][15][16]. Od 18 do 30 sierpnia 1943 przebywał w szpitalu KL Auschwitz III-Buna[17]. W październiku 1943 wraz z ok. 200 współosadzonymi został skazany na karę dożywotnich ciężkich robót w kamieniołomie „za przynależność do tajnej obozowej organizacji” oraz osadzony w Bloku 26[18]. W obozie Auschwitz przebywał do 9 lutego 1944[19], przeżywając tam łącznie 1827 dni tj. 5 lat i 2 dni[6][15]. Stamtąd został wywieziony do obozu Flossenbürg[1][6][2][18]. Od około 16-20 kwietnia 1945 brał udział w zarządzonej ewakuacji obozu przemierzając teren Górnej Bawarii[20]. Odzyskał wolność u kresu wojny 23/24 kwietnia 1945 po wyzwoleniu przez armię amerykańską[21][6][2].

Po wstępnym leczeniu wrócił do Polski w marcu 1946[3]. Uczył się w Technikum Mechanicznym w Sosnowcu, gdzie ukończył naukę w 1950[3]. Od tego roku studiował na Wydziale Mechanicznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Katowicach, lecz po 4 semestrze był zmuszony przerwać studia z uwagi na stan zdrowia[3]. Od 1947 do 1953 pracował na stanowisku szefa produkcji w Wytwórni Osprzętu NN w Bielsku, od 1953 do 1956 kierownikiem produkcji w Wytwórni Osprzętu Laboratoryjnego w Bytomiu, a od 1956 do 1961 nauczycielem w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Bielsku-Białej[8][2]. Następnie zamieszkał w Sanoku, gdzie podjął pracę w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan”, od 1961 do 1963 sprawując stanowisko kierownikia działu bhp[22][2], a od 1963 do 1967 głównego mechanika[23]. W 1966 ukończył na Politechnice Krakowskiej przerwane uprzednio studia, uzyskując dyplom inżyniera mechanika[24]. Od 1967 do 1971 był zastępcą dyrektora ds. inwestycji w Fabryce Amortyzatorów w Krośnie[23]. Powróciwszy do Sanoka od 1971 do 1973 był zastępcą dyrektora ds. technicznych w Zakładach Przemysłu Gumowego „Stomil”[23][25][26][2]. Od 1973 do 1981 był zastępcą dyrektora ds. pracowniczych w „Autosanie”[23][27][28][29]. W 1981 przeszedł na emeryturę[24]. Od tego czasu był bezpartyjny[4].

Na emeryturze działał na rzecz głoszenia wiedzy o św. ojcu M. M. Kolbe. Był związany z kościołem Franciszkanów w Sanoku[30][6]. Odwiedzał też inne ośrodki franciszkanów konwentualnych w Polsce (np. Harmęże, Legnica), a także parafie i szkoły, dzieląc się swoim świadectwem[6][2]. Należał do Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych. W 2002 jako kombatant otrzymał nominację na stopień porucznika[31].

W latach 80. był wdowcem[4]. Zmarł 23 lutego 2006 w Sanoku[6]. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku 27 lutego 2006[32][6][2][33].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Informacje o więźniach. Michał Micherdziński. auschwitz.org. [dostęp 2019-02-22].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k WP 2006 ↓.
  3. ↑ a b c d e f g h Deklaracje ↓, s. 181.
  4. ↑ a b c d e Deklaracje ↓, s. 179.
  5. ↑ Deklaracje ↓, s. 179, 181, 183.
  6. ↑ a b c d e f g h i j k JMS 2006 ↓.
  7. ↑ Deklaracje ↓, s. 183.
  8. ↑ a b c d Deklaracje ↓, s. 182.
  9. ↑ Deklaracje ↓, s. 180, 181, 183.
  10. ↑ Deklaracje ↓, s. 179, 180, 181, 183.
  11. ↑ Deklaracje ↓, s. 179, 185, 187.
  12. ↑ Deklaracje ↓, s. 180.
  13. ↑ Anna Dąbrowska: Krew męczenników posiewem chrześcijan. niedziela.pl, 2004. [dostęp 2015-09-12].
  14. ↑ Pabisowie 2015 ↓.
  15. ↑ a b Pobiedziński 2006 ↓.
  16. ↑ Wiesław Bar. Święty Maksymilian Maria Kolbe – męczeństwo z miłości. „Polonia Sacra”. Nr 30 (74), s. 37, 2012. 
  17. ↑ Deklaracje ↓, s. 187.
  18. ↑ a b Deklaracje ↓, s. 185.
  19. ↑ Deklaracje ↓, s. 179, 187.
  20. ↑ Deklaracje ↓, s. 185-186.
  21. ↑ Deklaracje ↓, s. 179, 180, 186.
  22. ↑ Władysław Boczar. „Jego wysokość”. „Nowiny”. Nr 168, s. 3, 17 lipca 1962. 
  23. ↑ a b c d Deklaracje ↓, s. 180, 182.
  24. ↑ a b c d e Deklaracje ↓, s. 179, 182.
  25. ↑ Józef Baszak, Andrzej Romaniak, Edward Zając: Sanockie Zakłady Przemysłu Gumowego „Stomil” w Sanoku 1931–1991. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2020, s. 56, 118. ISBN 978-83-60380-45-1.
  26. ↑ Bałda 2012 ↓, s. 98.
  27. ↑ Bogumiła Koszela, Wiesław Koszela, Marian Struś: 50 lat Zakładowego Domu Kultury, 30 lat Orkiestry Dętej, 30 lat Klubu Sportowego „Stal” Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan”. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1976, s. 5.
  28. ↑ Wiesław Koszela. XXXI lat ORMO. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 5, s. 2, 1-15 marca 1977. 
  29. ↑ Władysław Stachowicz. Samorząd terytorialny miasta Sanoka w latach 1990–2002 w relacjach lokalnej prasy. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 267, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  30. ↑ Witold Pobiedziński: Sanok: Intronizacja relikwii św. Maksymiliana. sanok24.pl, 2006-10-18. [dostęp 2015-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-05)].
  31. ↑ Bartosz Błażewicz. Dzień zwycięstwa. „Tygodnik Sanocki”. Nr 20, s. 2, 17 maja 2002. 
  32. ↑ Odszedł świadek. „Tygodnik Sanocki”. Nr 10, s. 2, 10 marca 2006. 
  33. ↑ Odszedł świadek. dziennikpolski24.pl, 2006-02-27. [dostęp 2015-09-12].
  34. ↑ Uroczyste obchody 57 rocznicy Wielkiego Października. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 18, s. 5, 1-15 grudnia 1974. 
  35. ↑ Życiorysy pracą pisane. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 8 (27), s. 1-2, 15-30 kwietnia 1975. 
  36. ↑ Obchody Dnia Działacza Kultury w Zakładowym Domu Kultury. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 15 (144), s. 6, 20-31 maja 1979. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Micherdziński&oldid=71779923”